Lieve allemaal,

He, he, eindelijk een dagje vrij na veertien dagen van een beetje werken en veel spelen! Ik was van plan de hele dag in Coroico te besteden aan het beantwoorden van mails en het schrijven van reisverslagen, echter...internet is echt mega-traag hier en ik ben niet verder gekomen dan het lezen van de mails en het regelen van een aantal zaken die echt niet langer konden wachten. Sorry! En een aantal vrienden vroeg me of ik wat meer foto's kon plaatsen: helaas, ik heb er zat, maar het uploaden van een enkele foto duurt ongetwijfeld minstens een uur, dus daar waag ik mij niet aan. Sluit voorlopig gewoon zo nu en dan je ogen en denk aan mij, dan komt het beeld vanzelf! En voor wat betreft persoonlijke mails: nog even geduld alsjeblieft. Voor nu zullen jullie het moeten doen met deze blog...

Dus laat ik gelijk van die gelegenheid gebruik maken en jullie ontzettend bedanken voor het overweldigende aantal verjaardagsberichtjes via email, hyves (die kan ik hier trouwens bijna nergens openen), facebook, mijn site en sms (en die kan ik alleen lezen als ik in Coroico ben, want dan heb ik zo nu en dan ineens bereik)! Heel fijn, deed me alweer goed. Ik ben erg benieuwd hoe het jullie vergaat. Veel nieuwe banen en andere spannende dingen c.q. tijden, dus brand los s.v.p.! En wanneer is het grote jaarlijkse Madrileense Dichterzuipfestijn? Ik neem aan dat jullie de lootjes al getrokken hebben en dat jullie wederom allemaal Gijs hebben??? Wat vind ik het vreselijk jammer dat ik dat moet missen dit jaar...misschien wel de nummer 1 van samen-zijn-is-samen-lachen-momenten waar ik graag bij was geweest. Maar ja, ik kan niet verwachten dat iemand op dit moment maar een greintje medelijden met me heeft!

Met mij gaat het nog steeds erg goed. Ik vind het nog steeds heerlijk hier. Sas vroeg me of het echt goed gaat of dat ik gewoon geen tijd had om na te denken. Nou, het gaat gewoon echt goed! Hoewel ik moet toegeven dat ik nog steeds angstvallig het ware nadenkwerk omtrent het vinden van werk in Amsterdam vermijd... Waar ik wel over heb nagedacht, is dat ik (hier) nog niet uitgereisd ben en dat ik zodra ik een baan heb gevonden ga sparen om weer een tijdje weg te kunnen. Zeg ik nu. Je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt de komende twee jaar. Misschien ontmoet ik wel de liefde van mijn leven en wil ik ineens dolgraag a la minute proberen zwanger te worden. Of ik vind mijn droombaan, waardoor mijn reislust als sneeuw voor de zon verdwijnt... Wie weet allebei... Weet jij veel... Of ik... Al vermoed ik dat ik dit toch echt wel heel erg graag wil doen nu het nog kan. I guess time will tell!

Het werken hier bij La Senda Verde is nog steeds top en de dieren zitten voorgoed in mijn hart. Nee, dat dekt de lading niet: deze plek met alles erop en eraan zit voor altijd in mijn hart. Al is zelfs hier niet alles rozengeur en manenschijn. Het regenseizoen is dit jaar wat vroeger begonnen dan gebruikelijk en is het al een weeklang smerig nat en grauw weer. Het regent iedere ochtend. Iedere middag. Iedere avond. En ja, ook iedere nacht. Bah. Daarbij zijn er op dit moment echt teveel vrijwilligers zijn om me (gevoelsmatig) nuttig te kunnen maken. We zijn momenteel met acht man, terwijl het met de helft ook prima te doen is. Nu loopt iedereen als een kip zonder kop heen en weer te rennen om maar iets te kunnen doen en worden veel dingen daardoor vaak twee of zelfs drie keer gedaan. Gebrek aan taken en structuur dus...

Ik heb al een aantal keer geopperd dat we een rooster moeten maken met daarop een duidelijke taakverdeling, maar helaas zitten er een paar haantjes tussen die er niets van willen weten en rustig een uur te vroeg beginnen met voeren zodat zij het meeste werk kunnen doen. Beetje jammer... Plaats daar een paar ‘normale' en enkele ongemotiveerde gasten tegenover en je snapt dat er soms wat spanningen onderling zijn. Verder wel erg gezellig, met zovelen. En zondag komt mijn reisvriendinnetje Jenny hier ook werken!!! Ik heb enorm veel zin haar weer te zien; het is een ontzettende vrolijke lieverd.

Ik ben trouwens de enige niet-engelstalige in de groep. Goed voor mijn Engels, slecht voor mijn Spaans, want de lokale werknemers zijn heel lief, maar bemoeien zich niet al teveel met de vrijwilligers. Logisch, de meesten spreken nauwelijks Spaans en blijven hier bovendien maar zo kort. Zodra ze doorhebben dat iemand wat langer blijft werken, gaan ze pas echt moeite doen. Iedereen noemt me nu pas, na twee weken, bij mijn naam. Ze maken ook steeds vaker praatjes en geintjes met me, dus dat is wel leuk. En ze werken hard, wat zeldzaam is in deze landen. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen, haha! Maar ik geloof dat we over een paar dagen eindelijk kunnen gaan beginnen aan voorbereidingen voor de komst van de beer, wat een hele hoop zwaar fysiek werk met zich meebrengt. Is het eindelijk afgelopen met het gelummel. Hup, die handen uit de mouwen!

Nu ziet een dag er over het algemeen als volgt uit: Om half acht opstaan, om acht uur voeren, om negen uur zelf ontbijten en om tien uur het apenterrein en de vogelplateaus en kooien schoonmaken. Meestal zijn we daar binnen een half uurtje mee klaar en dan hebben we tot het voeren om 12 uur tijd om met de dieren te spelen/knuffelen of wat dan ook te doen. Na het voeren duurt het nog minstens een uur voordat we zelf gaan lunchen en die pauze gebruik ik meestal om Spaans te oefenen, te lezen of te schrijven. Na de lunch is er nog twee uur te doden met o.a. constructiewerk, aapjes vermaken (lees: vermaakt worden), je was doen in de rivier, zelf de rivier induiken, lezen, schrijven, slapen, wandelingen naar een waterval met de honden en eventueel een howley monkey of een paar spider monkeys, zwemmen in het zwembad of gewoon een beetje rondhangen en kletsen. Om vijf uur weer voeren, dan douchen en direct daarna is het alweer de bieruur! Je ziet, tijd te over... En iedere dag is er wel weer iets dat de nodige reuring in de tent brengt. Soms gepaard meteen lach, soms met een traan.

Helaas moet ik echt terug nu. Een verslag over de reuring en deverschillende dieren houden jullie tegoed. Dag lieverds, ik mis jullie, hou van jullie en schrijf weer zodra het kan.

Liefs xxx