Hola amigos!

Qué tal??? Mam, hartstikke bedankt voor de spulletjes! De drop is zo gruwelijk lekker dat de zak al bijna leeg is! Maar goed, even een update vanuit Cuzco. Ging daar toch op het laatste moment nog even van alles mis, zeg, vlak voordat ik Sander zou ontmoeten! Ik had mijn paspoort, credit card, etc. bij aankomst aan de eigenaar van het hostel (Casa de Avila) in Arequipa gegeven en hij zou het in de kluis leggen. Toen ik op het punt stond in de taxi te stappen om naar het busstation te gaan voor mijn nachtbus naar Cuzco, kwamen ze er echter achter dat mijn spullen niet in de kluis lagen!!! Aaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrggggggggggggggggggggg! Qué mal!

Ze hebben drie uur gezocht en mijn bus had ik tegen die tijd dus al lang en breed gemist...en tegen het eind van de avond nog steeds nul op het request... Ik bleef verbazingwekkend rustig, voelde me wel verdwaasd en machteloos, maar was niet over de rooie. Ik had heel sterk zoiets van: er is nu toch niet dat ik kan doen behalve afwachten en hopen dat het goed komt. Hoewel ik ondertussen natuurlijk wel allerlei worst case scenario's in mijn hoofd had: mijn credit card laten blokkeren, naar de ambassade in Lima moeten afreizen en daar dagen wachten op een nieuw paspoort en ondertussen Sander dus niet kunnen zien en Bolivia niet in kunnen...

Ik heb die avond telefonisch contact met Sander gehad en ook hij was heel relaxt. Fijn! We spraken af dat hij gewoon zijn vlucht naar Cuzco zou nemen en dat ik hem op de hoogte zou houden omtrent de gang van zaken. De eigenaar had inmiddels wel honderd keer zijn excuses gemaakt en kon er niet bij dat dit uitgerekend mij moest overkomen. Hij bood me uiteraard op hun kosten een extra nacht in het hostel aan en drukte me op het hart dat ze alles in het werk zouden stellen mijn spullen te vinden en mij vervolgens zo snel mogelijk in Cuzco te krijgen. Zij zouden uiteraard alle kosten voor hun rekening nemen. Met deze woorden ging ikeen uur latereen onrustige nacht in.

De volgende morgen werd ik al vroeg wakker en ging ik op zoek naar de eigenaar. Tot mijn grote vreugte hadden ze vlak daarvoor mijn spullen gevonden in de kluis: het lag in een doos waar ze de avond ervoor geen sleutel van hadden. Hij vertelde me dat hij direct daarna een van zijn medewerkers op een taxi had gezet naar het busstation om alle busmaatschappijen af te gaan in de hoop mij nog dezelfde dag op de bus te krijgen. En ze hadden de vliegtuigmaatschappij gebeld voor een vlucht naar Cuzco, maar de vlucht zat helaas vol.

Ik besloot te ontbijten en met mijn laatste hap kwam het verlossende woord. Ik kon over drie kwartier met een bus mee, royal class nota bene. Ik heb geloof ik nog nooit zo snel mijn spullen gepakt. En dertien uur later stond ik dan eindelijk -dolblij en zeer opgelucht- oog in oog met mijn maatje! Die er de volgende ochtend achterkwam dat hij zijn pinpas in de ATM had laten zitten, waarna hij halsoverkop zijn rekening moest blokkeren...Gelukkig had hij nog een pas bij zich van een andere rekening. Hmmm...must be the altitude (onze nieuwe herhaalzin die je op de meest grappige momenten toe kunt passen).

We hebben tot nu toe onztettend veel lol gehad en zijn al naar Macchu Pichu geweest, wat onvoorstelbaar mooi was. Maar jullie kennen mijn procedure inmiddels: daarover later meer! Morgen reizen we per bus naar Copacabana aan het Titicacameer in Bolivia. Hoewel Cuzco te gek is, heb ik wel erg veel zin om Bolivia te ontdekken! En gelukkig heb ik na Sander's vertrek nog vier weken Cuzco in het verschiet. Muy bien!

Dag lieve lui, weer heel veel liefs en kussen van mij!