Mindo cloudforest: Hostal Caskaffesu

Lindo Mindo, wat ben je mooi groen en vredig... Mindo is een schattig klein plaatsje in de bergen van het nevelwoud en bestaat min of meer uit een groot groen plein en één straat met een handje vol hostels, barretjes, restaurants, een touropeator of twee en een prachtig klein kerkje. En hoewel steeds meer toeristen de weg er naartoe weten te vinden, is de sfeer er nog altijd superrelaxt.

Eenmaal aangekomen in dit paradijsje werd het al donker en begon het te regenen. Gelukkig is Mindo zo klein dat ik mijn hostel al snel gevonden had. Hostal Caskaffesu bleek een lot uit de loterij. Het was in een woord schitterend! Oneffen muren en bogen in de meest prachtige kleuren, een groene binnentuin, een patio, een restaurant met openhaard en een geweldige eenpersoonskamer. Ik voelde me direct in mijn element.

En dan waren er nog Susan en Luiz, de perfecte gastvrouw en -heer, die werkelijk alles in het werk stelden mijn verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Wat een schatjes... Susan was ooit verpleegster in de VS en werd meer dan twintig jaar geleden voor twee jaar als vrijwilligster uitgezonden naar Quito. Daar ontmoette ze haar grote liefde Luiz en twee jaar Quito werd vijf jaar Quito.

Luiz was muzikant en hoewel hij vrijwel alle instrumenten uit de Andes kon bespelen, kon hij geen noten lezen. Ze besloten samen naar Chicago te gaan zodat Luiz daar muzieklessen kon nemen en ze beiden konden gaan werken om te sparen voor hun terugkeer naar Ecuador, die twee jaar later gepland stond. Maar eenmaal in de VS waren zezoals dat gaat ineens bijna vijftien jaar verder. Het werd toen toch echt de hoogste tijd concrete plannen te maken en een periode van keihard werken en sparen volgde.

Drie jaar geleden zetten ze dan eindelijk weer voet op Ecuadoriaanse bodem om zich in Mindo te vestigen. Ze hadden vooraf bedacht dat ze het beste een eigen bedrijfje konden beginnen en dat werd dus een hostel. Susan en Luiz hebben hun droomhostel vanaf de grond opgebouwd en afgelopen mei openden ze hun deuren. Het resultaat is echt verbluffend. Ze zitten dan ook best vaak vol en de mond op mond-reclame werpt zijn vruchten af. En ik draag hier zoals je kunt lezen graag mijn steentje aan bij!

Als ik interesse had, was het mogelijk om de volgende morgen vanaf kwart voor zes (!) te gaan vogelspotten en zij konden dan vanavond al sandwiches maken om aan me mee te geven. Er schijnen in Mindo meer dan 350 vogelsoorten te zijn, dus ik had er wel oren naar. Vervolgens heeft Susan de halve avond geprobeerd een gids voor me te regelen, maar helaas was geen van de gidsen beschikbaar voor de volgende ochtend. Jammer, maar niet het einde van de wereld natuurlijk.

Ik nestelde me in een stoel aan een tafeltje op de patio met een superlekker rood wijntje en een evenzo heerlijke maaltijd. Ook hier in Mindo viel het me op dat er bizar weinig backpackers waren en zodoende was er weer geen aansluiting mogelijk. Maar ik vond het niet erg, ik zat er prima een beetje te relaxen en te schrijven en Susan en Luiz kwamen regelmatig een praatje maken.

Geestig, mijn vader wil weten wat ik drink en of het daar anders smaakt en mijn moeder wil weten wat ik eet. Nou, daar komt 'ie! Drank: water, koffie, thee, bier, verse sapjes en soms een colaatje, een pina colada of een glaasje wijn. Met name wijn is een stuk duurder vergeleken met andere alcoholische dranken, dus ik moet me helaas een beetje inhouden. En of het anders smaakt? Water smaakt soms naar chloor, bier is prima en wijn ook. Van goeie, sterke espresso hebben ze geen kaas gegeten. Beetje slappe pleur hier...

Eten: brood met ei, vers fruit, authentieke almuerzo (set lunch bestaande uit soep en een warme maaltijd van bijv. kip met groente en rijst, fruit en een sapje voor twee dollar totaal!), chilli con carne, rijkgevulde maaltijdsoep, empanadas, gegrild vlees, pizza, pasta, stoofschotels, vis, ceviche (vis gemarineerd en gegaard in citroen), salades (mits alles gewassen is met mineraalwater), etc. En bijna alles is tot nu toe echt lekker in Ecuador!

Nog een glas wijn en twee biertjes later zocht ik voldaan mijn bedje op. Aangezien ik door dat gedoe met die bussen maar een halve dag had voordat ik de bus terug naar Quito moest nemen, wilde ik ondanks het feit dat ik niet kon gaan birden wel de early bird uithangen en stond daarom al om zeven uur onder een zalige warme douche. Het ontbijt was al net zo goed als het diner en jawel, met echte espresso!

Ik zat rustig wakker te worden met mijn boek op schoot, toen ik plotseling een vreemd zoemend geluid hoorde. Vanuit mijn linkerooghoek zag ik al iets bewegen dus ik keek in de richting vanwaar het geluid vandaan kwam en mijn hart maakte een sprongetje: een kolibrie! Mijn eerste hummingbird ooit! Oh kijk, nog één! Wat zijn ze klein en prachtig, met hun donkergroene en feloranje veertjes. En hummen doen ze zeker. Ze zijn ook vliegensvlug en dus nauwelijks met mijn camera vast te leggen.

Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was als een kind zo blij en had er nog uren gebiologeerd naar kunnen kijken. Echter, het werd echt tijd om verder op onderzoek uit te gaan. Bij Susan nog even wat advies ingewonnen over hoe ik mijn tijd het beste kon besteden en welke route ik daarvoor moest nemen en daar ging ik...

Wordt heel snel vervolgd en inmiddels staan er trouwens al maar liefst acht foto's op... duurt een kwartier om een foto te uploaden op de site!

Dikke kus,

Eef

Quito: Mitad del Mundo (de evenaar), ja toch, niet dan?

Na een dagje Quito vond ik het eigenlijk alweer tijdomnaar Mindo gaan, een tropisch nevelwoud en paradijs voor vogelspotters, wandelaars en avonturiers.Na een vroege en rustige start nam ik een taxi naar Ofelia busstation (Riem om? Hoezo riem om? Dat gaat niet hè,als je de riem nergens in vast kan klikken...). Veertig taximinuten later en slechts drie dollar lichter bevond ik mij op een onoverzichtelijk busstation in the middle of nowhere. Nu alleen nog even de juiste bus zien te vinden.Eitje toch?

Een engelengeduld doet wonderen en na tien keer vragen had ik de halte gevonden. Leuk hoor, zo'n lege plek, vooral erg grappig als je te horen krijgt dat de eerstvolgende bus pas om 16.00 uur vertrekt en het toch echt pas 10.00 uur is... Tijd voor een beroep op mijn aanpassingsvermogen en hetkostte me slechts een minuutje om tot plan B te komen. Op weg naar het station zag ik namelijk een richtingaanwijzer met Mitad del Mundo. De evenaar dan maar, zo besloot ik. Er gingen vast wel bussen naartoe vanaf hier...

Weer tig keer vragen leerde me dat ik goed zat. Drie kwartier later (en jawel, natuurlijk weer de enige gringa tussen de locals) stapte ik uit op een plek waar ik werkelijk niet warm of koud van werd. Er was ook vriijwel niemand anders ter plaatse. Ik had al ergens gelezen dat de plaats die ze aanwijzen als evenaar niet de daadwerkelijke lijn is, maar dat deze 270 meter verderop zou zijn. Ik besloot de nep-evenaar links te laten liggen en ging rechtsaf op zoek naar de echte.

Totdat ik stuitte op iets wat mij nog veel interessanter leek: het Solar Museum van Quisato, een groep wetenschappers die het zat is dat men in Ecuador blijft liegen over de exacte plek van de evenaar en die beweert dat de echte evenaar zelfs 30 km verderop ligt, namelijk precies op de plek waar de Inca's in hun tijd een monument gemaakt hadden.Hetmonument staat symbool voor 'het midden' en is vervaardigd in de vorm van een soort ster. Dit symbool is tegenwoordig nog vaak terug te vinden, bijvoorbeeld als teken op Ecuadoriaanse en Peruaanse kleden ofindeastrologie.

Het is een te lang en teingewikkeld verhaal om nuuitgebreid op in te gaan (internet is traag en niet goedkoop hier...)en ik vind het ook echt lastig om het goed over te brengen. Heel kort door de bocht komt het erop neer dat de onderzoekers van Quisato elf jaar geleden door middel van GPS ontdekten dat de evenaar dus niet liep op de plek waarvan men dat altjd had aangenomen en dus ook niet 270 meter verder. Zo kwamen zij erachter dat de evenaar 30 km verder moest liggen, iets wat de Inca's al wisten voordat zij uit Macchu Pichu vertrokken.

Dit schijnt dé reden te zijn dat de Inca's naar Ecuador trokken. Zij eerden Inti, de zon, als absolute god en inEcuador zou volgens hun verregaande berekeningen alles in balans zijn. Ook op astrologisch gebied, omdat je vanuit daar zowel de noordelijke als de zuidelijke helft van ons sterrenstelsel kunt zien. Ecuador betekent volgens Quisato zelfs feitelijk iets anders dan ik altijd dacht. Niet equator, maar equalizer (wat schijnbaar weer stamt uit het Duits): gelijkheid, balans, harmonie.

Iets wat net als in de rest van de wereld ook hier ver te zoeken is, helaas. Maar toch, dat de Inca's in die perfecte balans geloofden is één ding, dat ze het ook nog wisten te vinden in de vorm van de evenaar is natuurlijk weer 'mind boggling'... Ik blijf me verwonderen over de hoeveelheidaan kennis van de oude beschavingen. En er staan me nog heel wat momenten van verwondering te wachten het komende half jaar en daarna.Tjonge, en dat uit de mond van iemand die altijd roept zich nergens meer over te verbazen.

Nou, ik kan je wel zeggen dat mijn verbazing groot was toen ik na het museum in mijn zak voelde en er achterkwam dat de sleutel van mijn kamer er nog in zat, terwijl ik pas morgen weer terug naar het hostal zou keren.Of misschien wilde ik gewoon graag dat ik verbaasd was en was ik het stiekem niet.Want dat ik 's ochtends niet al te wakker ben is geen geheim, dus dan wil je zoiets nog wel eens vergeten...

Een taxirit van een uurterug naar het hostal dan maar, kon ik daarna gelijk weer voor drie kwartier een taxi in. En toen...eindelijk de bus naar lindo Mindo! Een mooie rit van twee uur door de bergen in het noorden van het land. Het avontuurlijke relaas over Mindo en de eerste foto's laten nog even op zich wachten, want ikga nu een welverdiend biertje drinken en daarna lekker naar mijn mandje (ikben vanavond aangekomenin Puerto Lopez aan de kust).

Ik hoop dat thuis alles bien is en dat mijn verhalen jullie niet zullen vervelen. Ik mis jullie en wou dat jullie het écht samen met mij konden beleven. Verder gaat het hier prima, Ecuador is prachtig en ik ben gezond en tevreden!

Un abrazo fuerte,

Eef xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Quito: de oude stad en La Plaza Grande

Buenos dias amorcitos,

Vermaken jullie je nog een beetje in de lage landen? Dat Quito een stuk minder laag ligt heb ik aan den lijve ondervonden. Quito ligt op 2850 meter boven zeeniveau en is prachtig gelegen in een vallei, omringd door bergen en vulkanen. Maar... je moet écht wennen aan het verschil in hoogte, ik heb de eerste dag behoorlijke koppijn gehad. Dit weerhield mij er echter niet van het voorgenomen bezoekje aan de oude stad te volbrengen, maar dan heerlijk in de relax-modus.

Daarvoor heb ik eerst op z'n Eef's een half uur lopen zoeken naar de school die mij Spaanse les aan de kust zou gaan geven, om er vervolgens enigszins beduusd achter te komen dat de school op twee minuten loopafstand van mijn hostel lag. Tja, ik heb nu eenmaal niet zo'n fantastisch gevoel voor richting. Maar ach, zo kom je nog eens ergens!

Nadat alles betaald en geregeld was heb ik de Trole (soort tram in busvorm, voor 0,25 dollarcent per rit) gepakt richting the Old Town. Ik was de enige 'gringa' (buitenlander) in de bus en heb zó beleefd staan luisteren naar een man die naast mij stond en mij in sneltreinvaart een heel verhaal in het Spaans vertelde, dat ik spontaan mijn stop mistte. En dat terwijl ik er toch echt geen touw aan vast kon knopen...

Ik ontdekte al gauw dat de oude stad erg mooi is: het voelde sfeervol en bovendien veilig aan en het barstte er van de koloniale gebouwen, waarvan er opvallend veel recent waren gerestaureerd en voorzien van een nieuwe laag verf, waardoor het geheel een frisse en schone indruk op me maakte. Echt een fijne plek om lekker te dwalen door de authentieke straatjes vol met pastelkleurige huisjes. Helemaal mijn ding!

Na wat rondgedoold te hebben kwam ik uit bij La Plaza Grande en ik wist onmiddellijk dat ik mijn favoriete plekje in Quito gevonden had. Een prachtig plein met mooie bouwwerken, palmen, fonteintjes en vele bankjes, waar het in de middagzon heerlijk toeven was. Beetje chillen en indrukken opdoen, verder helemaal niets. Daar wordt een mens soms best gelukkig van.

Eigenlijk wilde ik daarna nog naar een hoger gelegen kathedraal, van waar je schijnbaar een subliem uitzicht hebt over de stad en de vulkanen, maar daar had ik helaas geen tijd meer voor. Ik wilde graag voor het donker terug zijn in La Mariscal, oftewel 'Gringolandia', de toeristenbuurt waar behalve mijn hostel ook de meeste bars en restaurants te vinden zijn. Dus weer met de Trole, waar ik wederom als enige blanke tussen een deur en tientalle Ecuadoriaantjes aangeplakt stond. Hè, gezellig.

Mijn hoofdpijn begon tegen die tijd steeds heftiger vormen aan te nemen, dus een vroege maaltijd en op tijd naar bed leek me geen onverstandig plan. En zo kwam het dat jullie nachtvlinder pur sang om kwart voor negen 's avonds uitgeteld haar ogen sloot, om ze pas tien uur later weer te openen...

Een frisse en fruitige kus,

Eefje

P.s. Ik wil verhalen over wat ik daar allemaal mis en over hoe het jullie vergaat!!!

Quito daar kom ik!

Hola,

Precies 24 uur nadat ik op Schiphol door de douane ging, stapte ik in Quitoaardig gaar mijn bedje in.En heb ik even heerlijk uitgeslapen.Maar ik leef dus nog en het echte avontuur gaat beginnen, want ik ga zo de hort op om wat zaken te regelen voor mijn Spaanse lessen aan de kust en om de oude stad te verkennen. Ik zag vanuit de tuin van hostal Traveller's Inn (prima trouwens, met lieve werknemers en lekker schoon en rustig) al wat bergen die dramatisch afstaken tegen de donkergrijze wolkenlucht, dus ik ga er gauw van genieten! Beetje jammer van de regen en de kou hier, maar ja, dat ben ik gewend.

Ik vergat trouwens iedereen te bedanken voor de lieve woorden in de vorm van sms-jes, telefoontjes, voicemails en emails! Heel blij mee!

Ik hoop dat daar alles goed gaat en tot blogs lieve allemaal.

Besitos,

Eef

Lima airport

Hola chica's y chico's,

Even een kort berichtje om te laten weten dat ik deel 1 van de heenreis met vlag en wimpel heb overleefd! De vlucht ging echt super tranquilo, weinig tot geen turbulentie en joepiedepoepie: geen alom door mij gehate luchtzakken! Lekker veel geslapen tijdens de vlucht en dat was ookwel nodig na een avond en nacht vol wijn, heerlijke gesprekken, humor en de nodige dansjes door de woonkamer van twee van mijn vrienden. Helemaal mijn stijl van afscheid nemen!

Eerst wilden we niet slapen omdat we anders ineens bijna afscheid moesten nemen en vervolgens wilde met name ik niet slapen omdat ik bang was dat we ons zouden verslapen. Dus je kan je voorstellen hoe brak ik op Schiphol stond vanmorgen vroeg...Ondanks dat vond ik het geweldig dat er wat mensen klaarstonden om me uit te zwaaien. Doet me goed, dank jullie wel lieverds.

Ik heb wel even wat traantjes gelaten, ook tijdens de controle van de handbagage, wat natuurlijk de nodige meelevende ogen op mij richtten, maar gelukkig kon ik mezelf al vrij snel vermannen en nu heb ik er voornamelijk gewoon heel erg veel zin in! Ik zit nu op Lima airport te wachten tot mijn vlucht richting Quito over een uurtje of vier vertrekt.Maar het is hier prima toeven: een rokerscafe met fantastische loungebanken, een full baren internet. Ik zeg: niks meer aan doen! Nou, jullie horen gauw weer van me en voor nu alle liefs van mij.

Kus,

Eef

Op de valreep

In de laatste week voordat ik mijn vleugels uitsla maakt mijn naaste omgeving het nog best bont: maar liefst twee huwelijksaanzoeken en de geboorte van een schat van een mannetje! Dat doet maar... Van harte gefeliciteerd lieve mensen!Maar nu houden jullie je met z'n allen even een half jaartje koest, oké?Ik kan niet garanderen datik hetzelfde zal doen, maar de tijd zal het leren ;-)!

Veel plezier hier en daar en een dikke knuffel van mij!

Het afscheid nadert...

...en daarmee groeit mijn sentiment. Goh...verrassend. Ik dacht al, waar blijft het??? Ik kon de slaap niet vatten ener schoten allerleiherinneringen door mijn hoofd. Fantastische dingen die ik hierin Nederland heb beleefd enniet in de laatste plaats dankzij mijn familie, vrienden en ex-geliefden.Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, maar er bekroop me tegelijkertijd een gevoel van weemoed. Wat mij betreft eenuitgelezen moment voor een berichtje aan iedereen die dichtbij me staat en die ik pas over een half jaar weer zie.

Dus...hier zit ik dan, midden in de nacht achter mijn laptopje. Peuk in hand één, biertje in hand twee en poes Lola die bovenop het toetsenbord staat om ook wat inte brengen en mij zeer intelligent aankijkt, terwijl ze mij voortdurend het zicht belemmert.Niks geks dus eigenlijk ;-). Hoewel...vooreen van de weinige vrouwenop onze planeet die nietveel dingen tegelijk kan doen, vind ik het eerlijkgezegd bijzonder knap dat iknaast drinken, roken en Lola omzeilenook nog letters op het scherm weet te toveren! En dat in de goede volgorde!

Om toch maar eens te beginnen, dank jullie wel voor alle hartverwarmende en veelal geestige reacties op mijn vorige blog. Lammert, op jouw uitgebreide reactie moet ik gewoon nog even ingaan. Je schreef dat het maar goed was dat ik meestal pas ná de eerste dag van mijn oorspronkelijke reisplan afweek en niet daarvóór, omdat ik anders de titel van mijn reisblog misschien wel zou moeten veranderen in 'Eva's reis door Oezbekistan' (haha!). Verder vroeg je je af wanneer we aan ons boek gingen beginnen. Nou, dat doen we wat mij betreft pas ná mijn terugkomst, want anders wordt de titel van mijn reisblog: 'Eva's reis door Onsboekistan'! Dus laten we onsboekiedan doen, oké?

Maar goed... voordat ik doordraaf, alseen losgeslagen merrieop allerlei mooie zijweggetjes beland enzodoende al voor mijn vertrek de weg kwijt raak, ga ik snel weer terug tot de ode (nee, geen tikfout) van de dag. Hiermee wil ik overigens niet suggereren dat ik de weg nooit kwijt ben, maar dit geheel terzijde. Ikvoelme enerzijds in een jubelstemming, maar anderzijds ook weer niet. Puur vanwege het feit dat ik jullie ontzettend zal missen, al roepen jullie stuk voor stukdat ik daar geen tijd voor heb. Dat geloof ik toch niet, eigenwijs als ik ben!

De goeie, diepgaande gesprekken met mijn lieve meisjes. Het geouwehoer over niks, over allesof weer eens over noodzakelijke liefdesperikelen. De tomeloze humor van eigenlijk bijna al mijn vrienden enhun soms wat grove, banale en meestal adremme gedrag onder elkaar. Maar vooral ook de loyaliteit en de liefde, de echte, mooie vriendschappen onderling. Genoeg hebben aan een blik of een half woord. Pijnhebben in mijn buik vanwege een overschot aan hilarische grappen. Tranen. Stromend over mijn wangen, van het lachenofhet huilen. Ik zal het allemaal missen.

Het shoppen met mijn moeder, om daarna -geheel tegen de verwachting in- samen giechelend teut te worden. De gesprekken met mijn zus over de wezenlijke verschillen tussen mannen en vrouwen. En dat we vervolgens geen idee hebben hoe we diewijsheden in de praktijk moeten toepassen.De kinderen van enkele vriendendie zullen groeien als kool en steeds meer een eigen karaktertje zullen krijgen. Het varen met Klots, de oude legerboot die ookzijn recente onderwaterwereld wel weer overleeften mijn maatjes een mooie nazomer vol alcoholische versnaperingen zal bezorgen. Om over het jaarlijkse Sinterklaasfestijn, oftewelhet-elkaar-genadeloos-op-dichterlijke-wijze-afzeiken, maar niet te spreken. Ja, zelfs de ouderwetse, kansloze nazitmet authentieke toeter-Trance in Club Van Speijk of Club Govert Flinck...ik zal het allemaal missen.

De geweldige reis die daar natuurlijk tegenover staat doet hier niets aan af. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het héérlijk dat ik dit ga doen, ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing en heb er ongelooflijk veel zin in, maar wilde jullie toch via deze weg laten weten dat ik heel veel van jullie hou en dat jullie dit avontuur in mijn gedachten samen met mij zullen beleven! Ik ben een bofkont. Ik heb prachtmensen om me heen en kan ook nog eens een half jaar weg! En iedereen reist gezellig met me mee...

Veel liefs en een dikke kus,

Eef

Baby I'm ready to gohooooooooooo! Nog zes weken...

Hola amigos y amigas!

Eva hier, vanuit mijn heerlijke stad Amsterdam. Nog zes weekjes en dan is het zover! Dan vertrekt deze nieuwsgierige 33-jarige dame voor een klein half jaar naar Zuid-Amerika om te zien wat deze aardbol nog meer voor de mensheid in petto heeft... Iets wat ik al heel lang wil doen. En tja, het laatste half jaar werden de reiskriebels zó hevig, dat ik dacht: fuck it, ik ga het gewoon doen!

Ik heb in het verleden al een aantalfantastische verre reizen gemaakt waaronder naar Zuid-Afrika (drie keer maar liefst) en Swaziland, Thailand (twee keer) en Cambodja, Florida, Mexico en Cuba-la-la-la, maar nooit langer dan vier weken achtereen. En Zuid-Amerika stond inmiddels met stip op nummer 1 van mijn to see list. Hoewel, de rest van Afrika, Nieuw-Zeeland, Australië, rest van Azië, pfffffffffffft, ik zou het allemaal wel willen ontdekken! Mijn droom isdan ookal jaren het maken van een wereldreis, maar je moet ergens beginnen, dus voorlopig hou ik het bij één continent. Ik zie bovendien liever een paar landen goed, dan dat ik gehaast de wereld over sjees en niet meer in me kan opnemen dan wat vluchtige indrukken en contacten. Het Europa-in-drie-dagen-idee laat ik dus even aan me voorbij gaan.

Mijn verwachtingen zijn hooggespannen, hoewel ik het natuurlijk ook best eng vind dit avontuur in mijn eentje aan te gaan. Aan de andere kant ben je als backpacker on the road nooit écht alleen... Natuurlijk zullen er momenten zijnwaarop ik me afvraag waar ik in godsnaam aan begonnen ben, bijvoorbeeld als ik met buikloop 15 uur lang in een stinkende, overvolle en bloedhetechicken bus zit, met op mijn schoot behalve een zware rugzakook een oud vrouwtje, met op háár schoot weer drie peuters en een varken, terwijl ik ondertussen voortdurend alert moet zijn op eventuele scams. En ja, het onbekende, een andere taal, andere gewoontes en gebruiken... Noem het voor nu een gezonde spanning, wie weet piep ik later wel anders!

Ikstart mijn wilde avontuur inQuito en blijf een week of vier in Ecuador. In dit relatief kleine Andesland kun je in die periode een hele hoop zien. Eerst een weekje Spaanse lesaan de kust (en naar Isla de la Plata oftewel Poor men's Galapagos+ hopelijk walvissen spotten!!!), een weekje reizen, nog een week Spaans in Otavalo (beroemd om zijn(of haar) enorme inheemse markt) en weer een week reizen. Dan naar het Noorden van Peru (ruïnes van Kuelap, Trujillo, Huaraz) om na een korte reisperiode wederom Spaanse lessen te nemen. Dit keer voor twee weken in Arequipa, la ciudad blanca.

Vervolgens reis ik in één ruk door naar La Paz, Bolivia, waar ik verwelkomd zal worden door mijn goede vriend Sander. Wij gaan samen een reis vol hoogtepunten (nee, niet doordenken, wat wij hebben is puur platonisch)maken van ruim drie weken: dePampas en de Amazone, Tupiza en de Salar de Uyuni, Lake Titicaca, Cuzco, de heilige Vallei en natuurlijk Machu Picchu. Dat wordt een trip om niet te vergeten,lijkt me!Eén grote (natural?) high... Na Sander's vertrek zalCuzco voor vijf weken mijn thuishaven zijn, terwijl ik wat werkervaring probeer op te doen op kantoor bij een Peruaanse touroperator. Ben benieuwd... Hopelijk is mijn met moeite geleerde Spaans na drie weken Sander niet volledig om zeep geholpen (de insiders weten wel hoe ik dit bedoel: Donde es aqui?Haha).

En dan weer terug naar Bolivia. Twee weken als vrijwilligerwerken bij een klein rescue centre voor wilde dieren in de Yungas, bij Coroico... Een unieke kans om met verschillende dieren te werken waar je normaal gesproken niet te dichtbij moet komen en te helpen ze een beter bestaan te geven. Zwaar en soms smerig werk, maar ik als onvervalste dierenliefhebber heb er toch heel veel zin in! Hierna wil ik graag naar Samaipata (nabij Santa Cruz) en Sucre en dan wordt het alweer tijd voor gauchos, caballos, zomerjurkjes, een zwierige tango en bistec de chorizo in Argentinië... Salta en omgeving, Iguazu falls, hopelijk het merengebied en last but certainly not least: het bruisende Buenos Aires!!! Hier wil ik nog wat vrijwilligerswerk met straat- en/of weeskinderen gaan doen, maar hoe of wat heb ik nog niet helemaal uitgevogeld.

Mijn onvermijdelijke terugvlucht staat in principe gepland op 31 januari 2009, maar ik heb een jaarticket en het zou zomaar kunnen dat ik dit onverhoopt moet wijzigen. Dat hangt van mijn uitgavepatroon ter plaatse af. In het ergste geval moet ik eerder terug en in het meest ideale geval kan ik er nog een maandje aan vast plakken, hoewel die kans een heeeeeel stuk kleiner is. Maar mocht ik het op miraculeuze wijze toch redden wat langer te blijven, dan zou ik het geweldig vinden nog naar zuidelijk Patagonïe (Torres del Paine en Los Glaciers/Perite Moreno) en Brazilië (Rio, Costa Verde en Salvador de Bahia) te gaan. Ik heb binnen de tijd die ik heb vooralsnog bepaalde keuzes moeten maken en het feit dat deze laatstgenoemdenniet de meest voordelige bestemmingen zijn, is eigenlijk de voornaamste reden dat ik hier nu niet voor gekozen heb. Maarze lopen niet weg en mijn reislust ook niet, dus het gaat er ooit van komen!

Verderben ik errug benieuwd of mijn uiteindelijke reis er inderdaad komt uit te zien zoals ik hierboven heb omschreven... Mijn ervaring is dat ik meestal na een dag al van mijn oorspronkelijke plan afwijk. Dat is in mijn optiek één van de charmes van reizen en dit keer is het ook nog eens helemaal míjn reis. Ik kan doen en laten wat ik wil. Zucht, wat een heerlijk gevoel van vrijheid... Ik wens jullie in ieder geval heel veel meereisplezier. Ik zal mijn best doen regelmatig mijn blog bij te houden!

Tot die tijd heb ik hier nog een hele hoop aan voorbereiding te doen!!!

Chau en voor de bekenden un beso y un abrazo,

Eva