Na Vilcabamba in het zuiden van Ecuador stond Jenny, Marcel en mij een lange en avontuurlijke reis door de bergen en op grotendeels onverharde wegen te wachten naar Chachapoyas in het Noorden van Peru. De grensovergang La Balsa is pas 10 jaar open en wordt weinig gebruikt. Ten eerste omdat het zo afgelegen is en ten tweede omdat je twee dagen doet over een afstand van hemelsbreed tweehonderd kilometer. Maar het is het zo waard! Het is zo'n mooie tocht en we hebben twee dagen lang geen andere backpackers gezien. Heerlijk! En bovendien wilden we gewoon heel graag naar Chachapoyas en de ruïnes van Kuelap en dan is dit de beste route.

We moesten om zes uur 's ochtends de bus hebben. Jenny en ik hadden maar drie uurtjes geslapen, dus de daaropvolgende zes uur waren wij volledig in dromenland. Tot grote verbazing van Marcel, die zich niet kon voorstellen dat we op zo'n ongelooflijk slechte weg konden pitten in de bus. Geen enkel probleem, Marcel! Het enige nadeel hiervan was dat we de schitterende natuur vrijwel ongezien aan ons voorbij is gegaan...gelukkig bleef het nog een hele tijd zo mooi, dus ach, het is nu eenmaal niet altijd feest.

Na deze busrit moesten we drie uur wachten tot de truck-bus (een lange, halfopen truck met hele harde, smalle houten bankjes) ons in tweeënhalf uur naar de grens zou brengen. Op zulke momenten zou ik echt willen dat ik wat meer vet op mijn billen had! Halverwege kotste een kind nog de hele truck onder. Fijn...en die zure lucht was werkelijk niet te harden! De procedure bij de grensovergang was vervolgens erg lachwekkend. Wat een farce. We haalden een exitstempel en liepen de grens over. Daar stonden de collectivo's (shared taxi's) al te wachten en nog voordat we naar de immigratie liepen lagen onze tassen tezamen met een jute zak met kippen al in de taxi. Haha, de grensovergang stelt echt geen reet voor daar!

Drie taxiuren later kwamen we aan in San Ignacio, een klein plaatsje met veel lawaai en de slechtste, smerigste koffie die ik ooit geproefd heb. Hier moesten we overnachten voordat we aan deel twee van de reis konden beginnen. De ochtend erop namen we respectievelijk een combi (minibus, tot aan Jaen) en drie keer voor een paar uur een collectivo, alvorens we moe maar voldaan onze eindbestemming Chachapoyas bereikten. Het duurde nog even voordat we een goedkoop en schoon hostel hadden gevonden, maar ook dat was prima. 's Avonds aten we een hapje met de drie leuke Britten die ik al eerder noemde (Kate, Paul en Christian) en daarna lagen we er bijtijds in. Want we hadden voor de volgende ochtend vroeg samen met de Britten en nog wat lui een tour geboekt naar Kuelap! Joepie! Tijdens die tour ontmoette ik Randy overigens.

De pre-colombiaanse ruïnes van Kuelap liggen prachtig verscholen middenin een cloud forest in de bergen en wordt tegenwoordig slechts bewoond door honderd lama's. En jawel, we waren met ons groepje de enige toeristen. Zo bijzonder om de ruïnes helemaal voor je zelf te hebben. Wat dat betreft is het maar goed dat het zo moeilijk te bereiken is, anders was het qua drukte zeker een tweede Macchu Pichu geworden. Kuelap wordt namelijk vaak Macchu Pichu van het noorden genoemd, omdat het Macchu Pichu qua grandeur en schoonheid evenaart. Het enige is dat je niet zoals bij MP een uitzichtspunt hebt vanwaar je een mooi overzicht over de stad hebt. Maar ik vond het er werkelijk prachtig en mysterieus, vooral omdat het er zo mistig was toen wij er waren. Echt helemaal top!

's Avonds gingen we uit eten met de Britten en Randy en dat mondde uit in een hilarische avond. Na het eten kwamen we de gids tegen en die nodigde Jenny en mij uit om kennis te maken met zijn nieuwe konijn, haha. Dus terwijl de rest buiten bleef wachten, gingen wij giechelend zijn kamer binnen, om het konijn op het hoofdkussen van zijn bed aan te treffen, omringd door vele keutels. Haha, leuk, zo´n konijn die je bed volschijt! Later die avond belandden we in een poolbar, waar ze niets anders schonken dan vieze, huisgemaakte koffielikeur. Zes soles (anderhalve euro) per fles! Het was echt niet te zuipen, maar we waren al behoorlijk aangheschoten en dan wil je meer, dus hup, het ene shotje na het andere. Kate, Jenny en ik hebben twee uur gedaan over één potje pool... Moet er wel bij zeggen dat de tafel en de keus hun beste tijd op z'n zacht gezegd wel gehad hadden...

We eindigden met z'n allen op de hotelkamer van Christian met een paar jointjes. Dit scenario mondde uit in vele lachsalvo's. Mijn god, wat hebben we die nacht gelachen! Jenny was the day after zo ziek als een hond. Ikzelf had wel een ordinaire kater, maar daar bleef het gelukkig bij. Een mooi afscheid van Chacha was het wel. Tijd voor de nachtbus naar Chiclayo. Of nee, ik ging op het allerlaatste moment toch maar met Randy mee naar Huanchaco, het surfdorp bij Trujillo. Goede zet, maar dat lezen jullie de volgende keer. Ik ga Sander wakker maken, want die heeft zo'n kater dat hij alweer ligt te pitten...Vanavond weer afgesproken met Maarten en Joost en tevens met twee superaardige, gezellige Aussies die ik in Arequipa heb ontmoet en met wie we gister een topavond gehad hebben.

Dus...ik schrijf jullie hopelijk snel weer en wens jullie heel veel plezier de komende dagen! Denk aan jullie!

Muchos besos,

Eefje