Lieve allemaal,

Alles goed in crisisland? Hier gaat alles prima! Ik maak even een enorme sprong vanuit het verleden in Ecuador naar het heden in het zuiden van Peru, omdat men graag wil weten hoe het met me gaat en wat ik op dit moment uitvreet. Echter, na deze blog ga ik als de sodemieter aan mijn inhaalrace beginnen! Misschien vanavond al, dus dat zou betekenen dat jullie morgenochtend op het werk verwend worden met maar liefst twee verhalen. Laat de bazen het maar niet horen of zien, want nog een crisis kunnen jullie vast niet gebruiken, ook al is het er een van een andere soort. Hoewel, ontslag valt uiteraard ook onder de noemer ‘financiële crisis'...

Dus...wat ik allemaal uitvreet en hoe ik me voel...Nou, ik moet zeggen: ik zit erg lekker in mijn vel de laatste tijd. Ik ben over het algemeen erg vrolijk, ontspannen en heerlijk flexibel ingesteld. Om de toekomst maak ik me nog niet zo druk (lees: mijn terugkeer naar Amsterdam en de banenrompslomp die daar ontegenzeggelijk bij komt kijken) en wil dat graag nog even zo houden. Het komt vanzelf wel wanneer het einde van mijn reis nadert, op het moment wil ik gewoon ongedwongen kunnen genieten van het hier en nu. Vragen over wat ik doe, deed of ga doen in Amsterdam worden door mijn persoontje dan ook heel beslist afgekapt. How rude! Maar wel lekker rustig, haha!

Klokje rond

Kortom, het gaat best top, ondanks dat ik me door de hoogte, de slechte nachtrust in de nachtbussen, het zo nu en dan voor dag en dauw opstaan, de gezellige maar soms te late kroegavondjes, het studeren en wat dies mehr sei (of zoiets) vaak moe voel. Dit schijnt volkomen normaal te zijn en in mijn geval is het nog minder verwonderlijk, dus ik leg een en ander met een grijns naast me neer ;-). Enne...het wil om die reden een doodenkele keer nog wel eens voorkomen dat ik op een voor mij ongekend vroeg tijdstip in mijn mandje lig en het klokje he-le-maal rond snurk. Zaaaaaalig!!!

Verder maak ik een hoop gave dingen mee, zie ik ontzettend veel moois om me heen, heb ik weinig tot geen conflicten met mezelf en ontmoet ik eigenlijk alleen maar leuke lui. Vaak kom ik diezelfde mensen een paar dagen tot een paar weken later weer tegen. Soms wel op vier verschillende plekken, zowel in Ecuador als Peru, en meestal blijken ze zelfs in hetzelfde hostel te slapen! Erg grappig en verwonderlijk. Ik bereis namelijk echt niet alleen maar de platgewalste gringo trail, maar ga met enige regelmaat een beetje van de gebaande paden.

Van Randy heb ik maandagavond helaas afscheid moeten nemen, aangezien hij naar Cuzco moest. Hij moest er spontaan een beetje van huilen, de schat. Ik vond het erg jammer en mis mijn reismaatje wel een beetje, maar ergens vind ik het ook wel weer prettig voor korte tijd alleen te zijn en met niemand rekening te hoeven houden. Niet dat ik trouwens het gevoel had dat dit bij hem moest, want het samen reizen ging heel vanzelfsprekend en soepel, maar het is meer het idee van: hè fijn, eindelijk weer even tijd voor mezelf en voor mijn blog (en dus voor jullie!). En wie weet kom ik Randy wel weer ergens tegen. Zou me niets verbazen.

La ciudad blanca

Zelf zit ik inmiddels alweer een paar dagen in Arequipa voor een weekje Spaanse les. Arequipa is een mooie koloniale stad die bijna volledig is opgetrokken uit wit vulkanisch gesteente. Derhalve wordt het ook wel La ciudad blanca genoemd. De vroegere Spaanse overheersing heeft duidelijk een stempel gedrukt op de architectuur van deze leuke, sfeervolle stad met haar prachtige Plaza de Armes. Veel mensen refereren voornamelijk naar Andalusië bij het aanschouwen van de vele sierlijke bouwwerken die de stad rijk is.

De stad is niet alleen mooi, maar is bovendien gezegend met een bizar constant en heerlijk klimaat: zon, zon, zon en nog eens zon! Naast ‘de witte stad' noemt men Arequipa dan ook wel liefkozend ‘de stad van de eeuwige lente'. Heet is het er nooit, wel aangenaam warm als je met je koppie in de zon zit te studeren. In de schaduw voelt het echter zo tien tot vijftien graden koeler en 's avonds is het er ronduit koud. Dit laatste deert me voor de verandering totaal niet, want sjeeezus, die zon is zo lekker, daar teer ik 's avonds gewoon nog op! Geen verkeerde plek dus, om mijn vleugels een weekje dicht te slaan en me weer op die lastige maar oh zo levendige taal te storten.

Ik slaap en krijg les in Casa de Avila, een heerlijk schoon en relaxt hostel met een mooie, grote en jawel, zeer zonnige tuin, die permanent bewoond wordt door Paco, een 40 jaar oude schildpad van wie het geslacht onbekend is. Zou dus zomaar Paca kunnen zijn, of Pacoa, als het geslachtsloos zou zijn (huh?). De school is ontzettend professioneel en de docenten zijn superlief en erg goed. Op de eerste dag noemde iedereen me al Evita en werd ik door de docenten gedag gekust. Liehief! Ik heb twee verschillende docenten per dag (een man en een vrouw) en heb privéles van negen tot een: twee uur grammatica en twee uur conversatie.

Chaos

Het thema van de week is het oefenen met de verschillende verleden tijdsvormen, wat ontzettend ingewikkeld is aangezien er drie vormen zijn die in verschillende specifieke situaties gebruikt worden. Daarbij zijn er meer onregelmatige werkwoorden dan regelmatige, dus je kunt je misschien wel voorstellen dat het een behoorlijke chaos in mijn hoofd is! Ik kan het maar niet onthouden en zoals ik al eerder aangaf heb ik er de grootst mogelijke moeite mee me na twee uur nog te concentreren. Ik ben vervolgens zonder dat ik het kan helpen geneigd om een soort van apathisch gedrag te gaan vertonen, hahaha!

Ik lach nu wel, maar het is stiekem behoorlijk frustrerend... Ik probeer me niet te laten kennen en mezelf voor te houden (helpt voor geen meter, hoor) dat ik ongetwijfeld niet de enige ben die daar last van heeft. Vooral de mensen van mijn leeftijd of daarboven zullen vast ook moeite hebben met het leren van een nieuwe taal. Bovendien, als je reist maak je zoveel mee en vliegen de dagen zo snel voorbij, dat je simpelweg geen tijd hebt om je aantekeningen door te nemen en in je kop te stampen, waardoor je hetgeen je eerder geleerd hebt als bij toverslag weer vergeten bent. Wat trouwens nog wel het vermelden waard is, is dat de directeur van de school zich keer op keer verbaast over mijn ‘level of understanding'. Blijkbaar ligt dat niveau bij mij vrij hoog. Nog dus het spreken nog! Komt wel...ooit...hoop ik...!

Laatste nieuwtje voordat ik ermee kap: gister heb ik geborreld met niemand minder dan Joost Heiligers, een middelbare schoolvriend c.q. klasgenoot c.q. broertje van mijn eerstje vriendje Maarten Heiligers (Heili voor de insiders). Lachen! Maarten is ook in Arequipa en die zou er ook bij zijn, maar die was gister helaas ziek. Maarrr...als het goed is krijgen we in Cuzco nog een herkansing. Was in ieder geval erg leuk en apart om Joost een paar uurtjes aan de andere kant van de wereld gezien te hebben en we hebben gezellig bijgepraat.

Gekke Sander

Ik kwam erachter dat ze in peru zouden zijn toen Heili mij een maandje geleden sms'te dat hij een oude doos met brieven van en voor mij gevonden had tijdens een verhuizing. Of ik die nog terug wilde hebben. Natuurlijk! Alleen het komende half jaar kon ik het ff niet op komen halen...was beetje lastig vanuit Zuid-Amerika. Maarten: Hé, wat toevallig, ik ga in Oktober naar Peru. Laten we daar biertjes drinken! Grappig, hè? And last but not least: over een paar dagen komt die lieve, gekke Sander me voor drieënhalve week opzoeken! Jaaaaaaaaaaaa, hoi, hoi, hoi! Daar kijk ik echt heel erg naar uit!!!

Goed schatjes, ik ga een restaurantje zoeken, want ik barst van de honger. Als ik zo naar de klok kijk denk ik overigens niet dat het tweede verhaal gaat lukken vanavond... Aan de andere kant is dit relaas wat langer geworden dan gepland, dus dat compenseert weer!

Hou van jullie, hele dikke knuffels en kussen,

Eef