Cuenca is een charmante, koloniale stad in het zuiden van Ecuador en staat geheel terecht op UNESCO's Werelderfgoedlijst. Ik voelde me er direct op mijn gemak, aangezien het naar mijn mening een zeer goede vibe heeft. Wanneer je door de smalle kinderkopstraatjes of over een van de vele pleintjes loopt, zie je overal om je heen de meest prachtige huizen, gebouwen, kerkjes en kathedralen in diverse pasteltinten. In de mooie mix van bouwstijlen zijn veel Franse en Sevillaanse invloeden te herkennen, waardoor het geheel erg mediterraans aandoet. De meeste huizen zijn voorzien van Franse, gietijzeren balkonnetjes vol met kleurrijke bloemen en hangplantjes. En hoewel ik er helaas maar kort geweest ben, werd me al gauw duidelijk dat het er stikt van de leuke barretjes en internationale restaurantjes waar jezalig kunt eten.

Ik sliep in een kleine dorm vanhet gezellige El Cafecito en de eerste avondheb ik me uitstekend vermaakt met kamergenoot Warren uit Zuid-Afrika. We hadden een hapje gegeten en toen we later op straat liepen op zoek naar een leuk cafeetje, werden we bijna omver gewalst door een groep uitgelaten Fransen die ons in een fractie van een seconde wistover te halen mee te gaan naar La Mesa, de bekendste salsaclub van Cuenca. We hadden ontzettend veel lol, maar na een aantal mislukte salsapogingen besloten we toch maar af te taaien. Het was al laat en we moesten alletwee om kwart over zes op. Warren om een bus naar Quito te halen en ik omdat ik een tour geboekt had naar Cajas National Park.

Cajas betekent koud in Quechua, een van de talender indigenás, dus ik had me al voorbereid opeen bibberdag. Maar bij het vertrekverteldeJuan, onze zeer vriendelijke en vakkundige gids ons dat we extreem veel geluk hadden met het weer vandaag.Om zeven uur 's ochtends was het in Cuenca al zonnig, wat betekende dat het in Cajas ook een stuk aangenamer zou zijn dan gewoonlijk. Normaal gesproken is het daar gemiddeld een graad of twee metdaar bovenop veel regen pluseen snijdende wind.Nu was het er droog, zonnig, nog steeds wel winderig en een graad of vijftien. Dat maakte de hike een stuk minder pittig kan ik jullie vertellen! Juan vroeg meaan het eindvandrieënhalf uur durende wandelingdoor de bergen nog of ik veel hike-ervaring had en toen ik ontkennend antwoordde, was hij stomverbaasd en zei hij datik het ontzettend goed gedaan had. Eefje natuurlijk zo trots als een pauw!

Cajas is een bijzonder mooi gebied bestaande uit vijf verschillende eco-systemen: de meren vol regenboogforellen, de highland Moor ofPáramo (zo noemen ze hier een berggebied hoger dan 3000 meter, begreep ik van Juan), de Pilo Moor (een drassige, sponsachtige grondsoort, diehet regen- en ijswater absorbeert enhet water vervolgens ondergronds doorsluist naar de meren), het primairenevelwoud en el bosque cinoa, een bos vol papierbomen. Vooral dit laatste ecosysteem vond ik wonderlijk. Ik waande me in een sprookjesbos dat me deed denken aan een setting uit The Lord of the Rings. Zo mysterieus, met het vage zonlicht, de grillig gevormde, lichtbruine papierbomen vol donkergroen mos, de enorme roodgekleurde orchideeën...met een beetje fantasie zag ik zelfs een glimps van die vreemde hobbits,die zich schichtig verschransten achter de bomen, terwijlzeovermand door nieuwsgierigheid voorzichtighun hoofdjes om de hoek staken.

De gids vertelde dat hij ooit een nacht in het sprookjesbos gekampeerd had en dat het deengste nacht uit zijn leven was geweest.Het was er pikdonker, mistig en koud enhij hoorde niets anders dan de holle roep van de bosuilen en hetsuizen van de wind. Ik moest direct denken aan de Blair Witch Project en dat kon hij beamen. Na dehike wachtte ons eenverrukkelijke lunchbestaande uit de lekkerste aardappelsoep en de beste foreldieik ooit gegeten. Wat eentopdag... Helaas heb ik er dus geen foto's meer van. Ik zal binnenkort kijken of ik wat foto's van het internet kan plukken om jullie een indruk te kunnen geven van het park.

De volgende dag ben ik doorgereist naar Vilcabamba, mijn lievelingsplekje in Ecuador waar ik acht dagen gebleven ben. Maar daarover later meer...

Muchos besos y un abrazo fuerte,

Eva