Otavalo dus nog steeds... De ochtend na mijn bezoek aan de markt stond er wederom een paardijtocht op mijn programma. Kleine klink in de kabel was echter het feit dat de gids de avond ervoor net als mijn hostelgenoten teveel gefeest en gezopen had, waardoor hij te ziek was om de lange tocht aan te kunnen... Hij leek wel een blanke zo bleek en belabberd zag hij eruit, haha! We spraken af voor de volgende dag, waarna ik na een besluiteloos half uurtje ronddolen een taxi nam naar Lagunas Mojandas, drie meren hoog in de bergen.

De zeer aardige en geestige taxichauffeur ontpopte zich tot een ontzettende ouwehoer en toen we na drie kwartier bij de meren aankwamen was ik niet alleen een Spaanse les rijker, maar kende ik tevens zijn hele levensgeschiedenis. Daarnaast was hij de zoveelste die me de twee belangrijkste vragen in de ogen van de Ecuadoriaanse man stelde: 1. Reis je alleen? 2. Heb je een echtgenoot? Ik antwoord vrijwel altijd twee keer bevestigend, omdat dat de kans op ongewenste avances een beetje verkleint. Een leugentje om bestwil moet kunnen, toch?

Tot nu toe vroeg er nooit iemand door en waarom zouden de beste heren ook, maar deze gast dus wel en daar was ik even niet op voorbereid. Ik moest me in allerlei tenenkrommende bochten wringen om me eruit te lullen want ik ben nu eenmaal slecht in liegen, maar het is me gelukt. En dat in het Spaans (waarmee ik absoluut niet wil beweren dat ik vloeiend Spaans spreek, want ook dat zou een regelrechte leugen zijn). Wel geestig, op het laatst was zelfs ik nieuwsgierig naar deze spontaan gecreeërde droomprins op het witte paard ;-)!

Na twee dagen in het noorden van Ecuador durfde ik voorzichtig voor mijzelf te stellen dat het in sommige opzichten lijkt op het midden van het Andesgebergte, maar dat het landschap er wat droger en iets minder grillig is. Daarentegen vind je nabij Otavalo weer veel oude haciendas en die heb ik tussen Chugchilán en Laguna Quilotoa niet of nauwelijks gezien. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn hart stiekem heb verpand aan de centrale hooglanden, wat echter zeker niet weg neemt dat het in het noorden ook prachtig is en dat ik de meren mooi vond om te zien.

De taxichauffeur zou een uur op me wachten, zodat ik een berg op kon hiken voor betere views. Ik had even geen zin in een lange klim, dus dit was precies goed voor Eef en ik voelde me heerlijk vredig en rustig in deze omgeving. Die stilte in dit land is zo fijn af en toe...Op de terugweg gaf de chauffeur me nog een supertip voor een lunch bij een tentje dat bij de lokalen bekend staat om zijn platos typicos: een mix van traditionele gerechtjes die speciaal tijdens La Fiesta del Yamor worden geserveerd. En Nieuwsgierig Aagje wilde dat wel proberen!

Eenmaal terug in Otavalo zag ik vanuit de taxi de ellenlange rij wachtenden al buiten staan. Dat beloofde vast veel goeds. Of niet natuurlijk, want ik kan het niet altíjd eens zijn met hetgeen de Ecuadorianen bestempelen als lekker. Maar toen ik na drie kwartier wachten dan eindelijk de eerste hap nam, was ik gelijk verkocht. Alsof er een engeltje over mijn tong pieste. Het non-alcoholische en mierzoete drankje gemaakt van zeven soorten mais vond ik alleen iets minder geslaagd...Getver, wat een meuk! Maar wellicht komt deze reactie ook voort uit het feit dat er een specifiek en heel belangrijk ingrediënt ontbrak ;-)?

De volgende morgen bleek mijn gids een ware metamorfose te hebben ondergaan. Qué bueno! We vertrokken vanaf een pittoresque hacienda, waar ik de sfeer van vervlogen tijden kon proeven. Ik was weer de enige samen met de gids en dit keer had ik meer geluk qua paard. Ik kreeg een vrij groot, goed verzorgd en braaf maar toch pittig paard mee. Echt een schat. De rit van 17 kilometer (en dat dus maal twee...) langs bergen, vulkanen, boerderijen en dorpjes leidde ons naar...tja, alweer een kratermeer, Laguna Cuicocha genaamd. Maar het ene kratermeer is het andere niet. Dit meer was minder helder qua kleur, had drie eilandjes in het midden en kon ik minder herkennen als zijnde kratermeer. Wel waanzinnig mooi...

En dat gold ook voor de tocht. Fantastisch! De gids was net als ik niet vies van een beetje tempo, met als gevolg dat ik aan het eind van de rit pijnlijk beurse kuiten en twee gigantische blaren op mijn kont had, waar ik nu, bijna anderhalve week later, letterlijk nog steeds op zit. Hmmm...Zes uur te paard was misschien iets teveel van het goede. En toch kan ik het iedereen die van een rit te paard houdt van harte aanbevelen! Moe maar ongelooflijk voldaan rolde ik later alweer bijtijds mijn bedje in. Die nacht droomde ik over gevleugelde paarden, sierlijk zwevend boven een azuurblauw kratermeer.

Nee hoor, dat laatste is niet waar, haha. Maar lieve schatten, ik hoop dat met jullie net als met mij alles goed is en dat we met z'n allen een nacht vol fijne dromen tegemoet zullen gaan!

Kussen en knuffels,

Eefje