Hallo lieve allemaal!

Nu weet ik waarom er overal waar ik kwam zo weinig toeristen waren: ze zaten allemaal in Otavalo! Godskolere, wat was het daar druk! Ik vertrok op vrijdag 5 september vanuit Baños en reisde via Quito naar Otavalo. Degenen die Ecuador kennen, weten dat dit een beetje een vreemde route is: om van het midden van het land terug te reizen naar het noorden, om vervolgens naar het zuiden af te reizen. Maar ik dacht van tevoren dat ik sowieso weer terug naar Quito moest om mijn rabiësvaccinatie te halen (wat dus uiteindelijk niet nodig bleek, omdat het ook in Baños kon) en bovendien wilde ik graag in Otavalo zijn tijdens La fiësta del Yamor (het maïsfeest), wat een behoorlijke happening scheen te zijn. En dat heb ik geweten!

's Avonds was er een enorme parade, wat ik het best kan omschrijven als een mix van traditionele folklore, de gaypride (geen grapje!!!) en koninginnedag. Echt geweldig om te zien. Vooral de met suikerspinnen en knalroze ballonnen versierde praalwagens met daarop een stel mannen die, glimmend van de olie en gehuld in niets anders dan een miniscule string, hun spierbundels toonden, waren echt hilarisch. Het begeleidende tromgeroffel moest het geheel nog een extra opzwepend tintje geven... Zo'n zes rijen dik stonden zich te vergapen aan de bonte stoet die voorbij trok, dus het is me helaas niet gelukt om foto's te maken. Maar het staat gelukkig voorgoed in mijn geheugen gegrift. Als klap op de vuurpijl werd de avond in stijl afgesloten met een spetterend vuurwerk. Helemaal goed!

De volgende morgen ben ik uit vrije beweging om kwart voor zes opgestaan (ja, ja, jullie lezen het goed!) om naar de dierenmarkt te gaan die iedere zaterdagochtend gehouden werd en maar tot een uur of acht 's ochtends duurt. Was grappig om te zien, met name de varkens laten zich niet kisten en laten het duidelijk merken als ze ergens niet van gediend zijn. Wat een pit! En Sander, ik heb regelmatig aan je gedacht als er weer schapen begonnen te blaten, hihi! Het enige nare aan het verhaal was dat ze hun vee nogal rot behandelden in mijn optiek; ik heb menig indiaan een dier gewoon een schop voor zijn kop zien verkopen. Ik kan er maar niet aan wennen dat het in deze landen nu eenmaal zo gaat...

Na de hectiek van de veemarkt was het tijd voor de grootste indianenmarkt van Zuid-Amerika. Op zaterdag is het hele dorp omgetoverd tot kleurrijke markt en echt waar, het is een lust voor het oog. Je vindt er de meest prachtige stoffen en wandkleden in alle kleuren van de regenboog, schitterende truien, vesten, shawls etc. van superzacht lamawol, poncho's, hoeden, tassen, sieraden, je kan het zo gek niet bedenken of je komt het tegen en het is bijna allemaal mooi.

De Otavolanos zien er eveneens top uit. De vrouwen gaan gekleed in donkerblauwe of zwarte rokken, kanten witte blouses met borduursels, zwarte of blauwe omslagdoeken, vele gouden ringen om hun nek, al dan niet gevlochten staarten en kunstig (veelal in de vorm van een hoed) gevouwen hoofddoeken. De mannen hebben hun haar ook in een staart, dragen zwarte hoeden en erg mooi gebreide pochos, meestal zwart-grijs gestreept. Het viel me direct op dat de mensen hier naast -voor Ecuadoriaanse begrippen- welvarend, ook echt ongelooflijk vriendelijk zijn. Ze weten hier donders goed dat ze het toerisme nodig hebben.

Ik genoot intens van de markt en de relaxte sfeer die er heerste, maar werd natuurlijk helemaal koopziek door al dat moois... In mum van tijd had ik veel te veel uitgegeven (relatief gezien, want alles is natuurlijk veeeel goedkoper dan in Nederland) aan een gebreid vest, een lamawollen trui, shawl en vest, een schoudertas, een spijkerbroek, zilveren oorhangers en een ketting. Waar ik het allemaal moest laten mocht Joost weten, want beide tassen zaten al propvol. Uiteindelijk heb ik een paar oude dingen uit Amsterdam in het hostal achtergelaten en heb ik drie lagen om mijn middel geknoopt.

Na twee uurtjes mijn ogen uitgekeken te hebben leek het me verstandig zover mogelijk uit de buurt van de markt te blijven, want ik kon mezelf gewoonweg niet inhouden. Ik besloot een wandeling te maken naar la Cascada (waterval) de Pechuge. Een paar locals vertelden me dat het een uurtje lopen was en dat zou correct geweest zijn, ware het niet dat ik geheel volgens mijn eigen verwachting een afslag mistte waardoor ik er anderhalf uur over deed. Maar de ligging in een mooi en vredig bos en de waterval zelf waren het meer dan waard.

's Avonds was ik te moe om nog wat te ondernemen, dus ik lag er al om negen uur in. Van slapen kwam echter weinig terecht wegens een grote groep asociale, straalbezopen en compleet debiele gasten die het hostal tot in de late uurtjes op zijn kop wist te zetten. Normaal gesproken zou ik gezellig inhaken, maar op een een of andere manier waren ze gewoon strontvervelend... Oh well, shit happens. Ik kap er nu weer even mee, want ik heb zo Spaans, maar ik hoop morgen weer een berichtje te kunnen schrijven!

Heel veel liefde,

Eef xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx