De volgende ochtend kon ik me bijna niet meer bewegen van de pijn. Maar ik moest en zou te paard! Ik was de enige die wilde paardrijden, dus ik was de daaropvolgende vijf uren slechts samen met mijn bergpaardje en een gids met zijn muilpaard of -ezel. De gidsnoemde het een mule, maar dat kan dus zowel een muilpaard als een muilezel betekenen en ik weet niet of er nu een hengst op een ezelin was gesprongen om deze creatie te produceren, of dat een merrie zich al dan niet vrijwillig had laten nemen door een hitsige ezel...

Ik vond het wel prettig dat ik 'sola' was, zodat ik geen rekening hoefde te houden met onervaren ruiters en lekker kon knallen. Dat liep echter ietsje anders, aangezien mijn paard de ziekte van traagheid bleek te hebben. Niet vooruit te branden, de schat (dat dan weer wel...)! Af en toe een kort en sloom galopje, meer zat er die dag echt niet in, vond hij blijkbaar. De gids zei dat het kwam omdat hij een groep gewend is en aangezien deze gids graag wilde dat ik voorop ging, had mijn paard het gevoel dat hij in zijn eentje was. Of zoiets.

Modderpoel

Het gaf me wel de gelegenheid de natuur goed in me op te nemen en het was weer zeer indrukwekkend (ik val in herhaling, maar het is gewoon zo'n overweldigend mooi stukje Ecuador!). Door de enorme regenval van de dag ervoor waren de paden veranderd in één grote modderpoel. Hierbij moet je denken aan spiegelgladde, smalle paadjes die loodrecht omhoog kronkelden. Mijn paardje had tijdens het klimmen de grootst mogelijke moeite zich staande te houden en ik voelde zijn hoeven voortdurend onder zijn lijf wegglibberen. Ik probeerde hem een beetje te helpen door zover mogelijk voorover te buigen en door zijn hoofd een beetje omhoog te houden. Geen idee of dit effect heeft gehad, maar hij bleef overeind en dat is uiteindelijk wat telt.

De tocht voerde ons langs een piepklein kaasfabriekje, waar ik even ben afgestapt om er een kijkje te nemen. De kaaskopjes die er werkten waren echter op zijn zachtst gezegd nogal stug en onvriendelijk, dus ik stond binnen tien tellen weer buiten. Daarna reden we (zowaar in galop) in de richting van het nevelwoud en hadden we een kilometer lang twee luid blaffende en ietwat vervaarlijk uitziende honden achter onze konten hangen. Tijdens de rit door het woud kwam ik mijn hikende herberggenoten nog tegen en als ik die roodaangelopen koppies zo zag, was ik maar wat blij dat mijn paard het zware werk deed deze dag!

Klauterkabouter

Halverwege strekten weeven een uurtje de benen. Welieten de paarden grazen en maakten een wandelingetje door het bijzondere bos. Het woud stond vol oude, met mos bedekte bomen met bizarre vertakkingen en bloemen die ik nog nooit eerder had gezien en het stikte er van de vrolijk fluitende vogeltjes in allerlei soorten, maten en kleuren. De nevel hing in slierten rond de bomen, leek de woudreuzen als het ware te omarmen en het vage schijnsel van het zonlicht dat zich een weg wist te banen door de toppen van de bomen, gaf het geheel een mysterieuze uitstraling. Sprookjesachtig...

Na de lunch stelde de gids voor om te ruilen: Eef op een mule! Prima, je moet alles een keer proberen. Wow, wat was dat te gek, zeg! Chevére! Heerlijk in rengalop door de bergen. Gejaagd door de wind ;-), terwijl de tranen over mijn wangen stroomden door diezelfde, gejaagde wind. En sterk, zo'n muildier! Echt petje af, hij had totaal geen moeite een spekgladde berg op te klimmen. Een ware klauterkabouter. Jammer dat ze zich niet kunnen voortplanten, want daar mogen ze er van mij wel meer van maken. Ik wil er in Nederland ook eentje... Ook al moeten we het doen zonder de bergen. Die verzinnen mijn mule en ik er wel bij.

Nostalgie

Terug in de herberg heb ik zalig een paar uur zitten lezen bij een knisperend vuurtje, met een kaasplankje van diezelfde kaasfabriek en een glas overheerlijke rode wijn. Wat pure nostalgie in de vorm van Joni Mitchell op de achtergrond...zucht, wat een fantastische dag. De pijn in mijn rug was het enige miniscule minpuntje. En oh ja, ik zag stiekem ook wel een piepklein beetje op tegen de busrit terug die voor de volgende ochtend gepland stond: om drie uur of om vier uur gingen de enige bussen. 's Ochtends welteverstaan!!! Bovendien had ik net te horen gekregen dat er vijf dagen eerder een bus het ravijn in gestort was...met nogal wat doden...

Maar...jawel, een geluk bij een ongeluk: een wat ouder koppel uit de VS en een jong Nederlands stel gingen naar dezelfde plaats als ik (Baños) en toevallig was er een chauffeur beschikbaar die ons wel met zijn 4WD tot aan Baños wilde brengen voor 100 dollar, dus voor 20 dollar p.p.. Na alle adembenemende ontberingen van de afgelopen paar dagen hoefde ik hier geen seconde over na te denken en vier uur later bereikten we fris en bovenal veilig onze volgende bestemming.

Ik hoop dat op mijn (voorlopige) eindbestemming alles goed gaat, dat ik lekker veel leuke feestjes mis en dat jullie mij niet missen!

Voor nu een dikke knuffel en tot later amigos y amigas!

Kus,

Eef