Hola lieverdjes,

Qué tal? Iedereen weer terug van weggeweest? Even kijken...Thailand, Berlijn, Quatar en... Frankrijk of Portugal, Sannah en Rem? Hoe heeft iedereen het gehad in de wereld??? En alvast voor mijn lieve vriendinnetje Pils: lang zal Pilsje leven, lang zal Pilsje leven, lang zal Pilsje leven in de gloria, in de glo-ri-a, in de glo-ri-a. Hierperdepiep, hoeraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Gefeliciteerd wijfie! Dikke verjaardagskus van mij!

Ik was gebleven bij The Black Sheep Inn, de geweldige herberg in het dorpje Chugchilán, gelegen op 3200 meter hoogte in de centrale hooglanden van de Andes. Na een goede nachtrust vertrokken we zondagochtend met zeven man plus gids met de bus naar Laguna Quilotoa, een groot kratermeer (hoogte 3800 meter). Vanuitdaar zouden we in ongeveer vijf uur tijd terugwandelen naar Chugchilán. Nu ben ik natuurlijk niet gewend om zolang te hiken en 3800 meter is behoorlijk hoog, dus ik maakte mijn borst al nat. Daarbij had ik enorm last van mijn rug van de verplichte zware wandeling van de vorige dag.

Bij het kratermeer aangekomen viel mijn mond letterlijk open van verbazing. Ik had wel foto's gezien van tevoren, maar dat het in werkelijkheid zo prachtig zou zijn had ik niet durven dromen. Het was er wel ijskoud, dus ik heb maar gauw even een muts en handschoenen aangeschaft. Na enige tijd genoten te hebben van het smaragdgroene meer dat beneden mij lag, begon de hike.

We moesten eerst grotendeels om het meer heen wandelen en al gauw was niet alleen mijn borst nat maar was alles doorweekt, want de regen kwam met bakken tegelijk de hemel uit. Door de striemende regen in mijn gezicht zag ik geen hand voor ogen, wat het hiken bemoeilijkte. De paden werden ook steeds glibberiger, dus ik moest goed opletten waar ik mijn voeten neerplantte. Genieten van de omgeving was er even niet bij...

Na een uurtje motregende het alleen nog maar en het is de gehele hike niet droog geweest. Maar dat was op zich niet zo erg, zolang het maar niet goot. Met wat spetters kon ik nog best het schitterende landschap in me opnemen. En die stortbuien tussendoor nam ik gewoon voor lief! Wat veel vervelender was, was inderdaad de lengte van de hike en de hoogte waarop we ons bevonden. Ik had echt mega-zere voeten na een uur of drie en het moeilijkste gedeelte moest nog komen: bergopwaarts!

De laatste anderhalf uur ging het steil omhoog over spekgladde weggetjes en iedere beweging die ik maakte werd door zuurstofgebrek genadeloos afgestraft. Ik liep te piepen en te hijgen als een paard (charming...!), mijn hart ging als een razende tekeer en op een gegeven moment had ik het gevoel dat mijn longen implodeerden. Ik werd duizelig, zag sterretjes voor mijn ogen dansen en mijn bewegingen werden steeds trager.

Maar het kon nog trager... Ken je die uitdrukking van die laatste loodjes? Nou, die is er niet voor niks! Ik liep inmiddels aardig achter op de rest, want dat stelletje berggeiten ging in een moordend tempo omhoog en scheen nergens last van te hebben. Maakte het er voor mijn gevoel niet echt beter op, ik vond mijn lichamelijke reactie nogal gênant, haha!

Echter, uiteindelijk komt altijd alles goed (met de juiste dosis geduld en doorzettingsvermogen in dit geval) en na keihard zwoegen kwam Chugchilán in zicht. Ik had het gehaald en was nog net niet aan hoogteziekte bezweken ;-). Maar...ondanks het feit dat het eigenlijk te zwaar was voor iemand die nog niet geacclimatiseerd is, veel rookt en geen bijster goede conditie heeft, had ik het voor geen goud willen missen. Het is gewoon echt een prachtige hike... De Lonely Planet heeft weer eens niet overdreven!

Eenmaal 'thuis' zat ik er zo doorheen dat ik even flink heb staan janken in mijn eentje. Ik had ineens heimwee en liefdesverdriet, elke spier in mijn lijf deed pijn en ik was zo op en versleten, ik kon gewoon niet meer. Alle vermoeidheid kwam eruit in de vorm van een tranendal en ik moet zeggen: het luchtte best op... Het diner was die avond gelukkig wel weer erg gezellig en ik heb zelfs nog heel dapper een paardrijtocht voor de volgende dag geboekt. En dat met een glimlach...

Besos,

Eba