Lieve vrienden, familie en ander gespuis,

Hier weer een verhaaltje van miss Buijs. Maar eerst wil ik jullie even vertellen dat ik veel aan jullie denk en ik jullie ondanks alle fantastische dingen die me overkomen wel mis! Ik heb soms behoefte aan knuffeltjes (en meer, haha, maar dat is niet jullie probleem ;-))!!! En oh ja, aan Hollandse kaas! Maar ja, ook dat hoort er allemaal bij en het is gelukkig niet zo dat het mijn reisnegatief beïnvloedt... Dat zou me wat zijn zeg, dan zouden jullie met z'n allenin het vliegtuig moeten springen om meeen groepsknuffel te geven! Ik vind het in ieder geval erg fijn om berichtjes van het thuisfront te ontvangen, dat doet me echt goed.

En dan nu over tot de orde van vijf dagen geleden. Om een uur of negen op zaterdagochtend nam ik de bus van Quito naar Latacunga, een dorp in de buurt van de vulkaan Cotopaxi, waar ik twee uurtjes later arriveerde. Hier moest ik overstappen en daar begon de verwarring.Op zaterdaggingen er slechts drie bussen vanuitLatacunga naar mijn eindstation Chugchilán, zo had de manager van het hostel in Chugchilán mij medegedeeld: om half twaalf via Sigchos, om twaalf uur via Zumbahua en om drie uur weer via Sigchos. Welkeroute ik ook nam, het zou een rit van ongeveer vier uur zijn. Maar... de bus van half twaalfbleek om half elf vertrokken te zijn en de bus van twaalf uur zat vol, dus moest ik weer vier uur wachten op de bus van drie uur.

Dacht ik...want toen ik bij het loket een kaartje kocht, kreeg ik te horen dat er ook om één uur een bus via Sigchos naar Chugchilán zou gaan. Het stond nergens aangegeven, maar goed, ze schreef de tijd ook netjes op mijn ticket dus ik dacht dat het wel goed zat. Ik had nog tijd om even te lunchen in Latacunga en daarna stapte ik drie kwartier te vroeg de bus in. Nou ja, te vroeg: er waren nog maar een paar plekjes vrij en al gauw stond de bus vol met Indigénas (indianen uit de Andes) in traditionele klederdracht, die zich met hun marktwaar opmaakten voor een lange rit door de bergenen kreeg ik tot drie keer toe een knaltegen mijnslaap van een vrouw met een doos met nogal scherpe hoeken...au mevrouw!

Afijn, we gingen op weg en in mum van tijd trok een wonderschoon ruraal berglandschapaan mijn gezichtsveldvoorbij. Echt, werkelijk waar schitterend. Mam, kan je je het landschap van Swaziland nog voor de geest halen? De heuvelruggen vol vierkante vlakken in verschillende kleuren groen, bruin en rood? Daar deed het me aan denken, alleen nu waren de bergen vele malen imposanter door hun grilligheid enomvang en was de aarde minder vuurrood dan in Afrika. Ik zat gedurende de hele tocht ademloos naar buiten te staren. Deels vanwege de schoonheid om me heen en deels vanwege het feit dat we in een gammele, roestige rammelbak zaten die over een smalle, onverharde weg vol gaten,kuilen en ontelbare haarspeldbochtenmanouvreerde... En geen vangrailuiteraard. Als ik uit het raamnaar benedenkeek, zag ik vaakniet eens eenglimps van de weg, maar enkel een duizelingwekkend diep ravijn. Pffffft! Ik was blij dat ik mijn aandacht een beetje kon richten op al het natuurschoon!

De tocht duurde langer dan gedacht en net toen ikaan begon te voelen dater iets niet klopte, stopte de chauffeur de bus en riep mij. Ik had onderweg gevraagd of ze me wilden droppen bij La Posada Ovieja Negra (beter bekend als The Black Sheep Inn), maar...ze waren me vergeten en alminstens een half uur langer doorgereden!Het begon al donker te worden, ik was in de middle of fucking nowhere en moest met zware backpack en zowaar nog zwaardere daypack anderhalf uur (!!!) teruglopen!Y gracias señor!Na een uur en een kwartier was ik nog steeds geen levende ziel tegen gekomen, was mijn rug totaalnaar de kloteen kon ikmijn ene voet niet meer voorde andere zetten. Het huilen stond me echt nader dan het lachen.

Op dat momentdoemde er achter mij een auto op en hoe voorzichtig ik gewoonlijk ook ben, ik dacht toen:'Bekijk het even lekker' en stak mijn duim uit. De wagen stopte en een blanke man vroeg waar ik heen moest. Ik antwoordde hem in half Engels, half Spaans en hij zei: 'Dat klinkt heel erg Nederlands. Je bent er bijna,stap maar in, ik ga daar ook heen. Ben hun vaste chauffeur'. Was het dus een Nederlander! Ik kon hem wel zoenen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Ik ben nog nooit zo opgelucht geweestals op het moment dat we bij de herbergaankwamen en ik kon zeggen: 'Thank god, I made it!'.

The Black Sheep Inn is een eco-vriendelijke herberg die al vele eco-prijzen in de wacht heeft gesleept enis helemaal te gek: warm en knus, met schitterende vergezichten (zelfs vanaf het compost-toilet!), hangmatten eneen gezamenlijke ruimte met een openhaard eneenlangetafel waaraan 's avonds family-style gedineerd wordt. De koks toverende meest fantastische vegetarische gerechten op tafel en als je zo gezellig met alle gasten bij elkaar zit te eten is een glas Chileense rode wijn ook niet te versmaden. Ikheb die avond om de pijn wat te verzachten ook maar gelijk gebruik gemaakt van deFinse sauna...! Heeeeeeerlijk! Op deze bijzondere plek bleef ik drie nachten slapen en dat vond ik totaal geen verkeerd idee zoals je je kunt voorstellen!

Wordt vervolgd...

Veel liefs en vooral heel veel knuffeltjes,

Eef xxx