Een canopy tour in Mindo dus. Daar stond ik dan... gehesen in een tuigje, met een veel te grote helm op mijn hoofd op een houten plateau te bedenken wat ik hier in godsnaam deed, onderwijl uitkijkend over het uitgestrekte nevelwoud. Ik probeerde de lengte en de hoogte van de eerste zip line in te schatten, maar werd er zo nerveus van dat ik daar ogenblikkelijk weer mee ophield. 'Niet denken, maar doen', zo hield ik mijzelf dapper voor.

Ik kreeg niet een maar twee gidsen mee, zodat het mogelijk was om trucs te doen tijdens de canopy tour. 'Trucs... juist', dacht ik nog net voordat ik met opgetrokken knieën en achterover hangend aan de eerste kabel hoog boven de groene toppen van de bomen zoefde. Ik bereikte veilig de overkant en hoewel ik even moest wennen en ik mijn hart licht in mijn keel voelde kloppen, moet ik zeggen dat ik het eigenlijk gewoon heel cool vond om te doen.

Een zeer steile klim naar de volgende zip line volgde en naar adem happend (oké, alleen ik...) bereikten we het tweede plateau. 'Superman?', vroeg de gids. 'Jezus, nu al trucs?' dacht ik verschrikt, maar ik zei ondertussen heel enthousiast: 'Si, bueno'. Bij Superman was het de bedoeling dat de gids vlak achter me hing en ik mijn benen naar achteren om zijn middel geklemd hield. Vervolgens richtte ik mijn bovenlichaam op (goed voor de buikspiertjes!) en spreidde mijn armen. Zo vloog ik als Superwoman door de lucht. Dat ging hard en het was echt net alsof ik kon vliegen...Gaaf!

En toen kwam het absolute toppunt uit de trukendoos tevoorschijn...The Butterfly... Ik moest voor de gids gaan staan, maar dit keer met mijn gezicht naar hem toe. Ik denk dat hij de angst in mijn ogen kon lezen, want hij begon te grinniken en gaf me een bemoedigende knipoog. Niet dat dit hielp, maar toch lief. Hij pakte een voor een mijn benen en stak ze loodrecht omhoog de lucht in, met als gevolg dat ik dus ineens op mijn kop hing. Ik spreidde mijn armen en benen en sjeeste toen ondersteboven als een vlinder van A naar B...

De eerste seconden dacht ik: 'Oooooooooooooooooooh shiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit'. Als ik naar boven keek zag ik de hemel en beneden mij zag ik het woud, maar het leek alsof de wereld op zijn kop stond in plaats van ikzelf. Een hele vreemde sensatie. Halverwege begonnen we om onze as te draaien en ik had het gevoel dat ik omviel. Ik vloekte vanbinnen en ineens verklaarde ik mezelf volkomen voor gek. Ik vond het plotseling doodeng en in een reflex greep ik naar de armen van de gids, waardoor we alleen maar meer uit balans raakten. 'Tranquila, tranquila', riep de gids nog in een poging mij gerust te stellen. Maar ik kon alleen maar denken: 'Niks tranquila, we storten ter aarde, wanneer zijn we er in vredesnaam?'.

En op dat moment, zomaar uit het niets, sloeg de doodsangst om in een adreline rush en wilde ik het alleen nog maar intens beleven. Ik liet de gids voorzichtig los, spreidde mijn armen en genoot van de laatste seconden. Er verscheen zelfs een glimlach op mijn gelaat. Eenmaal met beide benen op het plateau, stond ik van top tot teen te trillen. 'Loca, loca, loca. Soy loca', bracht ik hoofdschuddend uit, tot groot genoegen van de gidsen. Nog tien zip lines te gaan...

Achteraf kan ik zeggen dat ik het behalve gekkenwerk ook een briljant avontuur vond. Het was een aanslag op mijn fysieke en mentale gesteldheid, maar wel te gek en uniek. En ik ben apetrots dat ik het heb gedaan! Ik heb dan weliswaar in een ver, ver verleden als voltigeur met enige regelmaat op mijn kop gestaan op een galopperend paard, maar op een of andere manier was dat -althans in mijn herinnering-toch net even ietsminder heftig. Misschien omdat je wat minder meters diep naar beneden klettert als het mis gaat...of zijn dit om met de nu al legendarische terminologie van mijn grote taalvriend uit het Friesche te spreken slechts 'breinverruksels'?

Toen ik een uurtje later afscheid nam van Susan (Luiz was er helaas niet)omdat ik de bus naar Quito moest halen, kreeg ik een hele warme, dikke knuffel van haar. Zo schattig! Wat een mooie dag. Vaarwel lindo Mindo, je was fantastisch en hopelijk tot wederziens!!!

Ik hoop dat met mijn lieverds (en poes Lola!) in Nederland, Thailand en Zuid-Afrika alles goed gaat! Ik geniet nog steeds ontzettend van alle reacties en emails. Thanks all!

Veel liefs en kussen,

Eef