Lindo Mindo, wat ben je mooi groen en vredig... Mindo is een schattig klein plaatsje in de bergen van het nevelwoud en bestaat min of meer uit een groot groen plein en één straat met een handje vol hostels, barretjes, restaurants, een touropeator of twee en een prachtig klein kerkje. En hoewel steeds meer toeristen de weg er naartoe weten te vinden, is de sfeer er nog altijd superrelaxt.

Eenmaal aangekomen in dit paradijsje werd het al donker en begon het te regenen. Gelukkig is Mindo zo klein dat ik mijn hostel al snel gevonden had. Hostal Caskaffesu bleek een lot uit de loterij. Het was in een woord schitterend! Oneffen muren en bogen in de meest prachtige kleuren, een groene binnentuin, een patio, een restaurant met openhaard en een geweldige eenpersoonskamer. Ik voelde me direct in mijn element.

En dan waren er nog Susan en Luiz, de perfecte gastvrouw en -heer, die werkelijk alles in het werk stelden mijn verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Wat een schatjes... Susan was ooit verpleegster in de VS en werd meer dan twintig jaar geleden voor twee jaar als vrijwilligster uitgezonden naar Quito. Daar ontmoette ze haar grote liefde Luiz en twee jaar Quito werd vijf jaar Quito.

Luiz was muzikant en hoewel hij vrijwel alle instrumenten uit de Andes kon bespelen, kon hij geen noten lezen. Ze besloten samen naar Chicago te gaan zodat Luiz daar muzieklessen kon nemen en ze beiden konden gaan werken om te sparen voor hun terugkeer naar Ecuador, die twee jaar later gepland stond. Maar eenmaal in de VS waren zezoals dat gaat ineens bijna vijftien jaar verder. Het werd toen toch echt de hoogste tijd concrete plannen te maken en een periode van keihard werken en sparen volgde.

Drie jaar geleden zetten ze dan eindelijk weer voet op Ecuadoriaanse bodem om zich in Mindo te vestigen. Ze hadden vooraf bedacht dat ze het beste een eigen bedrijfje konden beginnen en dat werd dus een hostel. Susan en Luiz hebben hun droomhostel vanaf de grond opgebouwd en afgelopen mei openden ze hun deuren. Het resultaat is echt verbluffend. Ze zitten dan ook best vaak vol en de mond op mond-reclame werpt zijn vruchten af. En ik draag hier zoals je kunt lezen graag mijn steentje aan bij!

Als ik interesse had, was het mogelijk om de volgende morgen vanaf kwart voor zes (!) te gaan vogelspotten en zij konden dan vanavond al sandwiches maken om aan me mee te geven. Er schijnen in Mindo meer dan 350 vogelsoorten te zijn, dus ik had er wel oren naar. Vervolgens heeft Susan de halve avond geprobeerd een gids voor me te regelen, maar helaas was geen van de gidsen beschikbaar voor de volgende ochtend. Jammer, maar niet het einde van de wereld natuurlijk.

Ik nestelde me in een stoel aan een tafeltje op de patio met een superlekker rood wijntje en een evenzo heerlijke maaltijd. Ook hier in Mindo viel het me op dat er bizar weinig backpackers waren en zodoende was er weer geen aansluiting mogelijk. Maar ik vond het niet erg, ik zat er prima een beetje te relaxen en te schrijven en Susan en Luiz kwamen regelmatig een praatje maken.

Geestig, mijn vader wil weten wat ik drink en of het daar anders smaakt en mijn moeder wil weten wat ik eet. Nou, daar komt 'ie! Drank: water, koffie, thee, bier, verse sapjes en soms een colaatje, een pina colada of een glaasje wijn. Met name wijn is een stuk duurder vergeleken met andere alcoholische dranken, dus ik moet me helaas een beetje inhouden. En of het anders smaakt? Water smaakt soms naar chloor, bier is prima en wijn ook. Van goeie, sterke espresso hebben ze geen kaas gegeten. Beetje slappe pleur hier...

Eten: brood met ei, vers fruit, authentieke almuerzo (set lunch bestaande uit soep en een warme maaltijd van bijv. kip met groente en rijst, fruit en een sapje voor twee dollar totaal!), chilli con carne, rijkgevulde maaltijdsoep, empanadas, gegrild vlees, pizza, pasta, stoofschotels, vis, ceviche (vis gemarineerd en gegaard in citroen), salades (mits alles gewassen is met mineraalwater), etc. En bijna alles is tot nu toe echt lekker in Ecuador!

Nog een glas wijn en twee biertjes later zocht ik voldaan mijn bedje op. Aangezien ik door dat gedoe met die bussen maar een halve dag had voordat ik de bus terug naar Quito moest nemen, wilde ik ondanks het feit dat ik niet kon gaan birden wel de early bird uithangen en stond daarom al om zeven uur onder een zalige warme douche. Het ontbijt was al net zo goed als het diner en jawel, met echte espresso!

Ik zat rustig wakker te worden met mijn boek op schoot, toen ik plotseling een vreemd zoemend geluid hoorde. Vanuit mijn linkerooghoek zag ik al iets bewegen dus ik keek in de richting vanwaar het geluid vandaan kwam en mijn hart maakte een sprongetje: een kolibrie! Mijn eerste hummingbird ooit! Oh kijk, nog één! Wat zijn ze klein en prachtig, met hun donkergroene en feloranje veertjes. En hummen doen ze zeker. Ze zijn ook vliegensvlug en dus nauwelijks met mijn camera vast te leggen.

Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was als een kind zo blij en had er nog uren gebiologeerd naar kunnen kijken. Echter, het werd echt tijd om verder op onderzoek uit te gaan. Bij Susan nog even wat advies ingewonnen over hoe ik mijn tijd het beste kon besteden en welke route ik daarvoor moest nemen en daar ging ik...

Wordt heel snel vervolgd en inmiddels staan er trouwens al maar liefst acht foto's op... duurt een kwartier om een foto te uploaden op de site!

Dikke kus,

Eef