Lieve mensen,

Zand. Overal zand. In mijn ogen, neus, oren en op allerlei andere dubieuze plekken. Maar zover was het nog niet. Eerst moesten Randy en ik nog een reisje van vijftien uur maken om Huacachina vanuit Huaraz, met overstap in Lima, te bereiken. Drie uur voordat we in deze oase midden tussen de zandduinen van de woestijn aankwamen, konden we al over niets anders meer praten dan over het ijskoude biertje dat we zouden gaan nuttigen.

We hadden geen hostel geboekt en toen we om één uur 's nachts bij het met palmbomen omzoomde meer aankwamen, gaven we de chauffeur de opdracht naar het hostel te rijden waar de muziek het hardst stond. Dit met het oog op het pilsje. Het bleek een uitstekende keuze: nog geen tien minuten later lagen we met een koude kletser in de ene hand en een stevige joint in de andere hand helemaal in een deuk om het barpersoneel dat straalbezopen een feestje aan het bouwen was, omdat één van hen jarig was om twaalf uur. Welcome to the desert! Vier biertjes later rolden we niet meer om van het lachen maar van vermoeidheid, dus dat was einde avond voor ons.

De volgende ochtend hebben we een beetje gerelaxt aan het meer, ondertussen genietend van de prachtige zandduinen en de idyllische oase en heb ik nog een tijdje met een kapucijneraapje gespeeld die bij het hostel hoorde. Kon ik alvast een beetje oefenen voor La Senda Verde. En 's middags was het dan eindelijk tijd voor een beetje actie! Eerst met een rotgang met een dune buggy over de zandduinen scheuren, wat echt supergaaf was. Net een achtbaan! Vooral bergafwaarts van die enorm hoge, steile duinen ging in zo'n moordend tempo, dat je maag er keer op keer van omkeerde (vraag me niet wat daar nou zo leuk aan is, want ik heb normaal gesproken een hekel aan dat gevoel, maar toch was het geweldig!).

En dat was nog niet alles. Nee, deel twee van de adrenalinetrip behelsde een sand board, een flink stuk evenwicht en een hele hoop moed... Want sand boarden doet men van diezelfde enorm hoge, steile zandduinen! De eerste duin ging nog wel, want we bouwden de hoogte langzaam op. Ik bleef tot bijna beneden overeind. Bij de tweede ging ik al driedubbele salto's makend naar beneden. Bij de derde stilde ik mijn honger eveneens door zand te happen. En de vierde? Dat ik die heb overleefd mag een wonder heten. Wat was dat hoooooooooooooooooooog! Ik dacht: die doe ik liggend op mijn buik. Nou, dat was de vergissing van de dag. Want klaarblijkelijk ga je dan nog tien keer sneller naar beneden!

Na deze geweldige rush (Mabel en Rem, wake boarden is nóg leuker, dus ik kijk alweer uit naar de zomer!) stond ons nog een mooie zonsondergang te wachten temidden van de duinen in de woestijn, met zicht op de oase ver beneden ons. Wat een leven heb ik toch! De volgende dag hebben we niets bijzonders gedaan, aangezien we allebei een nekspier verrekt hadden tijdens het maken van onze ongeplande en vooral ook ongecontroleerde koprollen. En wie kwam ik op de valreep wéér tegen vlak voordat we onze nachtbus naar Arequipa moesten halen? Charles. Het moet niet gekker worden...

Over Arequipa heb ik aardig wat geschreven, maar over de Colca Canyon, het klooster en Juanita de ijsmummie nog niet, dus dat komt in mijn volgende blog aan bod. Ik hoop trouwens dat jullie allemaal een mooie kerst gehad hebben! Ik heb een topkerst gehad in Buenos Aires samen met Arnoud (een goeie vriend van me uit Amsterdam) en Marie (een Zweedse vriendin van hem), Rudolf en Marleene (die ik in Ecuador heb leren kennen), Liz, Carl, Charlotte, Nick en Wes (met wie ik allevijf heb gewerkt bij La Senda Verde), Max (een vriend van Wes) en Bridgit en Niall (ook van LSV). Nu even met Arnoud aan het bijkomen aan de kust, waar het te koud is en morgen terug naar Buenos Aires voor oud & nieuw! En...8 januari komen Michiel en zijn zus ook vanuit NL, dus dan gaan Arnoud, Michiel, Char en ik met z'n viertjes zwaar afzien in Patagonië. Lachen!

Ik wens jullie allen een hele fijne oud & nieuw en alvast een super 2009! Mis jullie en hou van jullie xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Eef