Heeeeeeee schatjes,

Nog sinterklaas gevierd dit weekend? Vertel! En hoe gaat het verder met iedereen? Ik ben inmiddels na een bus ride from hell vanuit Potosi, Bolivia in Tilcara in het Noorden van Argentinië beland. Mijn eerste indruk van Argentinië: erg mooi en leuk! Hier in het Noorden voel je nog de nabijheid van Bolivia en hoe verder je naar beneden afzakt, hoe westerser het zal worden. Wel veeeeeeeeeeel duurder dan ik dacht, ik hoop dat ik het red met mijn centjes.

Tilcara is een heerlijk rustig en relaxed dorp in een prachtige omgeving. Ik kon wel wat rust gebruiken na een heftig stapweekje in La Paz en Sucre en die nachtbus zonder slaap! Ik ben hier alleen en ook dat is prima. Het is wel eens lekker om niet steeds dezelfde typische backpackersvragen te stellen c.q. te beantwoorden: Hoe lang reis je? Waar ben je geweest? Waar ga je heen? Enz... Geeft me tegelijkertijd ook even de tijd weer een enorme sprong naar het verleden en wel Peru te maken.

Ik besef me dat ik echt enorm achterloop met mijn blog en dat ik het zolang ik op reis ben nooit meer in kan halen, tenzij ik vanaf nu alleen nog maar met mijn snoet achter de pc ga zitten. En daar is reizen natuurlijk niet voor bedoeld! Wel wil ik uiteindelijk een volledig verslag op mijn site hebben staan, dus ga er maar vanuit dat jullie nog steeds berichtjes van mij zullen blijven ontvangen als ik al lang en breed weer terug ben... Niet alleen leuk (?) voor de geïnteresseerden of voor toekomstige reizigers, maar ik doe het tevens voor mijzelf, zodat ik de herinnering levendig kan houden (wel nodig met dat geheugen van Eefje Zeefje). En ik merk dat ik al vele details vergeten ben van mijn tijd in Peru, dus als ik daar nog langer mee wacht wordt het nooit meer wat. Entonces...

Na Huanchaco en Trujillo namen Randy en ik dus de nachtbus naar Huaraz en de Cordilla Blanca y Negra, in het Andesgebergte in het midden van Peru. Huaraz zelf vond ik niet zo bijzonder, maar de setting was werkelijk schitterend! Nadat we ‘s ochtends hadden ingecheckt in het hostel zat ik op de binnenplaats een sigaretje te roken en dwaalde mijn blik zonder aanwijsbare reden af naar het zonnetje dat heerlijk brandde op mijn huid. Het volgende ogenblik viel mijn mond open, want wat schetste mijn verbazing? Er had zich een perfecte regenboogcirkel om de zon heen gevormd. Wauw! Hebben jullie ooit zoiets gezien? Ik riep Randy en die kwam met een aantal anderen aangelopen. We hebben er wel een half uur naar staan staren. Met zonnebril op welteverstaan.

Die dag hebben we weinig meer gedaan dan een beetje rondslenteren op zoek naar een tour voor de volgende dag. Huaraz ligt geloof ik op zo'n 3300 meter en aangezien we van zeenivieau kwamen, moesten we het gedwongen even rustig aan doen. We besloten voor de volgende dag een taxi te reserveren die ons naar het beginpunt van de hike naar Laguna 69 zou brengen, daar een uur of vijf op ons zou wachten en ons vervolgens weer terug zou rijden. Toen we 's middags weer terug in het hostel kwamen, lagen er twee berichten op me te wachten bij de receptie. Wat gezellig!

De eerste was van Rudolf en Marleene, die ook in Huaraz waren maar in een ander hostel zaten. Of we zin hadden om die avond af te spreken. Nou, dat hadden we wel! De tweede was van Christoph, een Zwitser die ik in Vilcabamba tien minuten gesproken had, waarna hij zijn nachtbus naar Peru moest halen. Hij had me zijn emailadres gegeven, zodat we elkaar ergens konden ontmoeten. We hadden min of meer dezelfde reisroute in hetzelfde tijdsbestek in gedachten, vandaar. Sindsdien hadden we elkaar op de hoogte gehouden van waar we waren en nu waren we dus eindelijk op hetzelfde moment op dezelfde plek. Hij wilde voor de volgende avond afspreken om een hapje te gaan eten. Leuk hoor, je avonden zo onverwacht vol (laten) plannen! Toen we later bij Rudolf en Marleene aanklopten, bleek arme Marleene hartstikke ziek te zijn door de hoogte. Ze zag echt behoorlijk pips. Die avond kon ze dus helaas niet mee... Maar ondanks dat werd het uiteindelijk wel een gezellig avondje.

De hike was letterlijk en figuurlijk adembenemend. Het startpunt was vlak na Lagunas de Llanganuco, twee prachtig mintgroengekleurde meren, en vanuitdaar moesten we van zo'n 3500 meter stijgen naar 4600 meter. Heftig! De tocht voerde langs watervallen, groene valleien, papierbomen, gletsjers en besneeuwde bergtoppen. Het was echt te gek, maar ooooooooooh zooooooooo zwaar! Zelfs bij de lichtste stijging had ik al zuurstofgebrek en hoe hoger we klommen, hoe steiler en dus erger het werd.

Op het laatst moesten we om de twee minuten even kort stoppen zodat ik op adem kon komen en mijn hoofd barstte inmiddels bijna uit elkaar. Pijn! Zelfs Randy, die zeer ervaren is, had er zichtbaar last van en zei dat dit het zwaarst was dat hij ooit had gedaan. Ik had daarbij al sinds ik in Vilcabamba in een glasscherf was gestapt een ontstoken grote teen, wat nogal pijnlijke vormen begon aan te nemen. Maar geheel zonder te mopperen zetten we door en dachten we aan ons einddoel, totdat we dat na een paar uur eindelijk hadden bereikt: Laguna 69.

De tranen sprongen me in de ogen bij het aanschouwen van dit gletsjermeer. Zo extreem helder en van het mooiste blauw dat ik ooit had gezien. En wat lag ze daar schitterend, omringd door met sneeuw bedekte bergen en gletsjers! Onbeschrijflijk mooi. Misschien wel het mooiste wat ik tot dan toe had gezien. En wat waren we blij dat we het gehaald hadden. Het was de pijn echt dubbel en dwars waard geweest. Sterker nog, ik zou het zo weer doen om dit meer nogmaals te kunnen zien. We waren er bovendien de enigen, wat het nog specialer maakte.

Op de terugweg kwamen we na een tijd de groep Israelïers tegen die gelijktijdig met ons aan de hike was begonnen. Zij liepen inmiddels twee uur op ons achter en hadden het nog vele malen zwaarder dan ik. Maakte me wel weer een beetje trots, dat we het toch nog in een mooi tempo volbracht hadden! 's Avonds hebben we nog even wat gedronken met Rudolf en Marleene (die zich gelukkig een stukje beter voelde) en daarna hadden we zoals gezegd met Swiss Chris afgesproken. Dat werd een korte ontmoeting... Randy en ik konden geen pap meer zeggen en ook Christoph was mega-gaar. Vroeg naar bedje toe was de remedie. En de volgende morgen alweer een lange busrit naar Lima, om vanuit daar direct door te reizen naar Huacachina, een oase midden in de woestijn...

Fijne zondag nog allemaal en heel veel liefs weer! Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Eef