Hallo lieve lui,

Hierbij het vervolg van de voorstelronde!

De baby-capuchins...

Kimbo, Anita, Lily, Camilo, Agapetto, Little Martin en Jamón zijn stuk voor stuk ontzettend schattig, lief, knuffelig en speels. Ze hangen en schommelen graag aan je armen en benen, of liften een stukje mee op je schouders, hun armpjes om je nek geslagen. Vaak loop je rond met vier van deze doerakjes op en aan je lijf! En hun plasjes houden ze -helaas- niet op tot ze weer op eigen benen staan... Ik zal de twee meest in het oog springende aapjeser kort uitlichten:

Anita

Deze kleinste baby is erg aanhankelijk en valt regelmatig tegen je aangeplakt in slaap. Het is echt een schatje. Haha, een kleine anekdote: ze kroop een keer onder mijn shirt en op een gegeven moment dacht ik, hé, wat gebeurt er nu, dat voelt lekker, een beetje te lekker naar mijn zin...Had ze mijn bh opzij geschoven en was aan mijn tepel aan het sabbelen! Gekkie! Maar oh wee als er iets gebeurt dat haar niet zindt: dan krijst ze als een echte baby de hele boel bij elkaar!

Kimbo

Ook Kimbo verdient een aparte vermelding. Hij is met stip de stoutste, pluizigste en grappigste veelvraat van het stel. Geen enkele vorm van voedsel is veilig voor hem, hij jat werkelijk alles, waar en wanneer hij maar kan. Hij vreet zoveel dat hij echt een propje begint te worden. Net een kluwe wol. Zijn hoofd vertoont verdacht veel gelijkenis met een kremlin, terwijl hij kan zingen als Gizmo! Sinds de verhuizing is hij samen met Anita degene die terug blijft keren naar de oude plek: op zoek naar eten of aandacht. En bij gebrek aan een van de twee, laat hij luidkeels van zich horen!!!

De spidermonkeys...

Wara en Sambo

Ach ja...de zwarte slingerapen! Heerlijk lachwekkende dieren. Het zijn net pubers met groeistuipen, zoals ze daar rondbanjeren en slingeren, met hun ondeugende koppies met kuifjes en hun lange, slungelige armen en benen. Sambo was een keer met water in de weer geweest en zijn hoofd was zeiknat: hij zag er serieus echt uit als een punker! Wara en Sambito zijn geloof ik zo'n anderhalf jaar oud en vertonen nog lang geen volwassen gedrag. Wel zijn ze erg menselijk, vooral als ze rechtop staan. LSV heeft ze als baby gered: in beide gevallen was de moeder gedood door jagers... Wat dat betreft hoor je hier de meest schokkende verhalen.

Wat ik naast het feit dat ze ongelooflijk stout zijn zo leuk aan de spiders vind, is dat ze alleen contact zoeken wanneer zij daar zelf zin in hebben. Lekker eigengereid. Soms komen ze je met een knuffel begroeten, of pakken ze je hand en slaan hun staart om je arm. Dan is het tijd om ze met enige kracht heen en weer te slingeren, want dat vinden ze enig. Maar het toppunt van lol is toch wel op een onbewaakt ogenblik je kamer binnen te dringen en de boel in mum van tijd overhoop te halen. Wat een puinhoop!!! En oh ja, plassen doen ze wel 50 keer per dag, ook pardoes op je schoot. En als het enigszins kan, likken ze hun (en elkaars) plas doodleuk weer op...

Maruka en Cacao

Maruka is een wat oudere spider met naast de nodige rimpels in haar gezicht een veel te bolle buik vanwege nierproblemen. Ze houdt graag afstand, dus veel tijd heb ik niet met haar doorgebracht. Irene, een van de locals, is een keer door haar gebeten en is sindsdien als de dood voor haar. Op een dag belemmerde Maruka haar de doorgang en Irene raakte echt in paniek. Ze riep me en vroeg of ik Maruka alsjeblieft mee wilde nemen. Ik stak mijn hand uit en tot mijn verbazing pakte Maruka die gewillig vast. Zo wandelden samen een heel eind, tot we de spidermama Gustina tegenkwamen. Maruka sprong direct in haar armen. Gustina is de vrouw van Tomás en je ziet haar zelden zonder de spiders om haar heen gekruld.

Hoewel Maruka niet de biologische moeder is, neemt ze vol overgave de zorg voor baby-spider Cacao op zich. Cacao is nu zes maanden en nog een echte baby. Hij is nog een beetje schichtig, maar durft al meer dan toen ik net aankwam. Vorige week viel die arme kleine uit een boom. Plof, plat op zijn neusje. Zijn hele gezicht was opgezwollen en zijn neus bloedde behoorlijk. Ach gossie.... Hup, naar de dierenarts dan maar. Uiteindelijk bleek het gelukkig allemaal wel mee te vallen, al verborg hij zich wel twee dagen lang versuft onder Marcello's t-shirt.

De enige howler monkey...

Chica

Wat is ze mooi, met haar ranke, voskleurige lijf, haar baard en haar grote, gitzwarte, ondoorgrondelijke ogen die in het oneindige lijken te staren. Ze is rustiger dan de andere apen, is erg op zichzelf en houdt meestal een zekere afstand. Ik vind haar een intrigerend wezentje waar ik uren naar kan kijken. En tijdens het voeren moet je haar niet willen aaien, want dan zet ze haar tandjes in je pols, zo heb ik al gauw ondervonden!

De squirrel monkeys....

Jimmy, Jimmy en Jimmy

Deze drie schavuitjes zijn echt te schattig voor woorden en lopen de godganse dag te ravotten. Superleuk om ze te observeren met hun tengere, gele lijfjes, zwarte, ronde koppies met flaporen en witte snoetjes, hun veel te lange staarten en niet te vergeten hun piepkleine handjes en voetjes. Ze zijn ontzettend springerig en hoewel ze graag op je klauteren, blijven ze nooit lang zitten. Waar ik overigens iets minder van gecharmeerd ben is dat ze elkaar af en toe proberen te verkrachten. Toen ze het met zijn drieën een keer bij Anita probeerden en Anita logischerwijs heel hard begon te schreeuwen, heb ik toch maar ingegrepen...

De geit...

Cappucchino

Het mafste beest dat er rondloopt. Hij denkt serieus dat hij een hond is en volgt de honden en de vrijwilligers overal. Hij steelt graag het eten van de vogels en de apen en wil voortdurend het restaurant in. 's Avonds slaapt hij ervoor. Soms rijdt hij tegen je been op...Toen ik op een avond samen met de honden mijn cabin inkwam en ik me omdraaide nadat ik de deur gesloten had, stond er ineens een geit op mijn bed!!! Toen ik van het lachen bekomen was, kostte het me zeker een half uur om hem eraf te krijgen. Vervolgens heeft hij maar op mijn veranda tegen de deur aan geslapen. De honderden keutels de volgende ochtend spraken boekdelen. Ik ben echt fan van die geit!

De boom ocelot...

Sacha

Prachtige meid met haar enorme kijkers en haar glanzende, gestippeldekattenvacht en haar mooie, grote staart... Ze schijnt echt vliegensvlug te zijn als ze haar eten krijgt (dit doet Marcello, omdat het behoorlijk link is).

De honden...

Boris en Limón

Over Limón heb ik al het een en ander verteld. Hij is een jaar of twaalf, wat voor een Golden Retriever vrij oud is. Zijn wond is lelijk geïnfecteerd helaas... Hoe oud zoon Boris is weet ik eerlijk gezegd niet. Ze zijn zeer zachtaardig,doen echtgeen vlieg kwaaden volgen je overal waar je maar gaat.

Flaca

Zij was een Colombiaanse straathond en is daar als pup door een reizigster gevonden. Samen met haar reisdeFlaca het hele continent over. Tot haar spijt kon zeFlaca niet meenemen naar haar thuisland en dus bracht ze hem naar LSV.Flaca is niet echt goed opgevoed maar wel een toppertje!

Carbon

Een enorme zwarte lobbes die eruit ziet als een oude hond, hoewel hij slechts zes maanden oud is. Hij is van Marcello en zit graag achter de eenden en de ganzen aan.

De rest...

En dan zijn er natuurlijk nog de boa constrictor, de schildpadden, de alpaca, de caoti, de leguaan, de konijnen, eenden, ganzen, haan, macaws en de papagaaien. De vogels hebben op de kleinste en liefste vogel Willy na geen namen. De papagaaien zijn over het algemeen erg zoet, de prachtige macaws daarentegen zijn bijtgraag en feller dan goed voor mijn lijf en leden is...

Het babyhert en de beer laten nog even op zich wachten. Helaas zal ik hun komst niet meer meemaken, want zoals aan al het goede een eind komt, werd het een week geleden ook voor mij tijd om verder te reizen. Via La Paz en Sucre ben ik nu in Potosi en neem ik vanavond de bus naar de grens met Argentinië. Op naar een nieuw land vol nieuwe avonturen en uitdagingen. Maar La Senda Verde en de dieren mis ik nog dagelijks en zal ik nooit meer vergeten!

En ook iedereen in het koude Nederland zit in mijn hart en mis ik natuurlijk voortdurend. Dus kom ik gewoon lekker op 1 februari thuis (oké, ook omdat mijn geld ineens heel hard gaat door die crisis daar)!

Besos grandes y un abrazo muy fuerte,

Evita