Hola lieve schatten,

Alles goed met jullie? Hier gaat het goed! De dag nadat ik mijn laatste blog had geschreven, brak tot mijn vreugde de zon door. Sindsdien heeft deze grote gele all time favorite ons met vele warme stralen omarmd, om slechts tegen de avond, wanneer de maan zijn plekje aan de hemel op kwam eisen, langzaam achter de bergen te verdwijnen. Heerlijk... en met de regen en de grauwe wolken verdween tevens de spanning binnen de groep, dus ook dat is goed nieuws! Maar ik zal jullie niet langer in het ongewisse laten omtrent 'mijn' dieren bij La Senda Verde...

De meeste apen die hier gebracht worden hebben het vroeger ongelooflijk slecht gehad en zullen nooit meer in het wild kunnen leven. Met name omdat ze teveel gewend zijn aan mensen, waardoor ze het alleen niet meer redden en ze een te gemakkelijke prooi zouden zijn voor stropers en roofdieren. Heel sneu natuurlijk, maar desondanks is het mooi om te zien dat hun leven hier verrijkt wordt. Ze lijken het erg naar hun zin te hebben en worden goed verwend en verzorgd. En dan nu de voorstelronde, te beginnen bij de volwassen capucijneraapjes!

Luna

Eén van mijn favorieten!!! Ze denken dat ze vroeger op markten kaarten moest trekken en kunstjes moest doen. Toen ze bij LSV kwam deed ze de hele tijd eenzelfde dansje en had ze allerlei rare ticjes. Dat dansje hebben ze haar gelukkig weer af kunnen leren, maar een paar vreemde ticjes heeft ze nog wel. Hoewel ze pas een jaar of zeven is, ziet ze eruit als een omaatje en ze is ontzettend knuffelig en kletst de oren van je hoofd. Vooral naar mij toe gedraagt ze zich bijzonder aanhankelijk en ik ben helemaal weg van haar.

Van mannen moet ze echter niets hebben (waarschijnlijk is ze in het verleden slecht behandeld door een man): die worden of totaal genegeerd, of die kunnen een steen naar hun kop krijgen, of zelfs een bijt in hun been als ze daar zin in heeft. Behalve als ze 'on heat' is, dan richt ze al haar pijlen op één man en wordt ze gek van verlangen als hij alleen al in de buurt is. Haha, Paul was drie dagen lang de pineut, terwijl ze hem daarvoor en daarna de hele tijd met stenen bekogelde. Luna is denk ik de meest instinctieve en hormonale aap van het stel. Hoewel...

Cereza

...die kan er ook wat van! Zij was de tweede in de LSV-apenrij en is de moeder der apen. Meestal slaapt ze met drie baby's op haar rug, terwijl de andere vowassenen er een of soms geen dragen. Ongelooflijk schattig om te zien trouwens, als je ‘s avonds checkt of alles oké met ze is en je die kleintjes slapend op de rug van de groten ziet hangen... Cereza is degene die altijd direct al je zakken afspeurt op zoek naar iets dat als speeltje kan dienen. En dat doet ze heel secuur! Verder vindt ze haarbandjes ook enig (auwauwauw als ze de helft van je haar meetrekt!) en doet ze graag een partijtje handje-klap met je. En ze speelt vol liefde met de kleintjes.

De laatste paar dagen kregen we echter ineens een hele andere kant van haar te zien, iets wat ik slechts een keer eerder had gezien en wel bij Luna: Cereza was verliefd! Op Nick, een van de vrijwilligers. Ze werd superverlegen als hij in de buurt was, maakte hele vreemde geluidjes en kwam dan langzaam maar zeker dichterbij geschuifeld, hem aanrakend, ja zelfs strelend. Echt een complete metamorfose! Een paar keer zat ze zo met zichzelf in de knoop, dat ze hem hard beet, van hem afsprong en direct weer op diezelfde vreemde wijze toenadering zocht. En als Nick er niet was, was ze gewoon haar eigen, vertrouwde zelf. Bijzonder om te zien.

Martin

Mijn andere favoriet. Martin is gewoon een hele zachtaardige, lieve knuffelaar. Hij is een stuk donkerder dan de rest, want hij komt uit de Santa Cruz regio en niet zoals de anderen uit Beni. Zijn vorige eigenaar heeft zijn snijtanden uit laten trekken, zodat Martin de schoft niet zou kunnen bijten...Zielig! We hadden de apen verhuisd naar een wat minder toegankelijke locatie achter Vicky en Marcello's huis, omdat het beter voor ze is als ze niet teveel bezoekers zien. De mountainbiketocht van Gravity Assisted over de Death Road eindigt namelijks dagelijks bij La Senda Verde. De bikers douchen en lunchen er dan voordat ze weer teruggaan naar La Paz. Soms zijn het wel vijftig bikers in totaal, dus het is voor de apen een stuk rustiger waar ze nu zitten en bovendien bosrijker.

Alle apen vonden hun nieuwe plek geweldig, behalve Martin, helaas. Normaal was hij heel speels met de kleintjes, maar nu duwde hij ze voortdurend weg, zonderde zich af. Hij at nauwelijks, hij viel echt af en hij wilde ons niet los laten na het knuffelen. Dan omklemde hij onze keel met zoveel kracht dat het echt pijn deed! Gelukkig bleek de oplossing nabij. We verhuisden hem, zodat hij lekker dichtbij zijn oude maatje Cereza kon zijn en dat bleek te helpen. Hij gaat nu een stuk beter. Gelukkig maar, het is zo'n schatje...

Mirca

Een lieve zenuwenpees met één oog. Ze loopt altijd repeterend hetzelfde rondje en is heel alert, alsof ze voortdurend gevaar verwacht. Soms pakt ze met haar handjes jouw handen en als ze er weer genoeg van heeft, duwt ze je handen met een zeer ferme beweging van haar af. Het kostte wat tijd, maar ook met haar heb ik een band weten te creëren. Ik legde vaak mijn armen op haar plateau, waarbij ik mijn hoofd op mijn handen liet rusten. Na een paar minuten kam ze dan eindelijk naar me toe. Eerst legde ze alleen haar handjes op mijn armen.. Later kwam ze tegen mijn armen aanliggen, of begon ze me te ‘ontvlooien'. Vooral op de mamenten dat ze op mijn armen lag was ze eindelijk volledig ontspannen. Goed om te merken!

Danny

Van hem weet ik eerlijk gezegd niet zoveel, behalve dat hij enorme snijtanden heeft waar ik een beetje bang van word. Vandaar dat ik hem niet zo goed ken. Volgens Marcello is hij oké, maar hij heeft mij een keer op een haar na gebeten en een paar dagen geleden was Jenny niet zo fortuinlijk als ik... Het was een zeer agressieve aanval, hij heeft haar lelijk in haar vinger gebeten en de arme ziel was er een hele dag door van slag. Toch niet voor niets, die instintieve afstand die ik bewaarde...

Pecos

Een pre-potentieel (?) alfa-mannetje. Binnen een groep kan er maar een de baas zijn en helaas voor Pecos had iemand anders die status al opgeëist toen Pecos arriveerde. Ze hebben er nog wel een robbertje om gevochten, maar Pecos moest het onderspit delven. Hij is groot, breed, sterk en superzacht. Eigenlijk is het gewoon een lieve, knuffelige teddybeer. Het probleem met Pecos is alleen dat hij nogal onberekenbaar is en dan bijt hij soms ineens. En flink hard ook, geloof me ik weet er alles van...

Ik ben op de eerste dag ook door hem gebeten, wel een centimeter diep, die beet... Hij lag heel lief op mijn schoot en plotselijk sloeg hij totaal om, beet me en trok hard aan mijn haar. En direct daarna was hij weer hartstikke lief... Ik had al gehoord dat je heel rustig weg moest lopen als je weg wilde, omdat hij je anders misschien zou bijten, maar ik durfde me niet meer te verroeren en bloedde ondertussen behoorlijk. Gelukkig hoorde Jenny me om hulp roepen en die nam hem voorzichtig van me over, zodat ik iets aan die wond kon doen. Gemengde gevoelens dus bij Pecos!

Hugi

Toen ik bij LSV kwam was zij net een paar dagen eerder binnengebracht. Ze zag er volledig gehavend uit, had overal wondjes en kale plekken en ze was doodsbang. We hebben heel veel tijd met haar doorgebracht om haar op haar gemak te stellen en na een paar dagen was ze een stuk relaxter en sprong ze al in onze armen. Het enige vervelende was dat ze door de baby's niet geaccepteerd werd, ze pestten haar en stalen haar eten...We hadden echt met haar te doen.

Na een tijdje ging het echter zo goed met haar, dat Vicky en Marcello besloten dat ze wel los kon. We letten er met voeren wel op dat zij haar deel kreeg en we knuffelden haar met regelmaat. Luna en Cereza ontfermden zich gelukkig ook steeds meer over haar. Tot ze op een dag verdwenen was...Om tot nu toe niet meer terug te keren. We denken dat ze de weg is kwijt geraakt, maar zeker weten doen we het natuurlijk niet. Ik maak me vreselijk zorgen, zij redt het echt niet in haar eentje. Waarschijnlijk leeft ze al niet meer... Vicky heeft alle omliggende dorpen gewaarschuwd en iedereen kijkt naar haar uit, maar vooralsnog dus zonder resultaat. Dat zijn de minder leuke momenten!

Sorelo

Het alfa-mannetje, die net zo sterk en agressief is als hij eruitziet...Hij is de oudste bewoner van La Senda Verde en kwam er als piepklein, lief baby-aapje, waar nu niets meer van terug te zien is. Hij kan behoorlijk veel schade aanrichten, zo sterk is hij. Ik kom dus niet zo graag bij hem in de buurt. Behalve met voeren, dan kan je hem gewoon benaderen en pakt hij zijn bak met fruit en groenten vriendelijk van je aan. Hij is inmiddels al twee keer losgebroken (hij is normaal gesproken aangelijnd) en dat betekende paniek in de tent. Tomás, een van de locals, is de enige persoon die hem aankan en bij wie hij zo mak als een lammetje is, maar die was beide keren in Coroico toen het gebeurde. De eerste keer liep alles met een sisser af, maar de tweede keer helaas niet...

We kregen de instructie om vooral bij hem uit de buurt te blijven, een advies dat we maar wat graag opvolgden. Jenny was heel bang en daarom gaf ik haar de fles water die ik net gevuld had, want hij houdt niet van water, dus daar kun je hem mee op afstand houden. Nog geen minuut later, toen we net probeerden de honden in veiligheid te brengen, kwam hij ineens op ons afgestormd. Ik aarzelde geen seconde en rende naar de kraan om een fles water te vullen. De rest van de vrijwilligers scheet echter in hun broek en rende richting het restaurant, met de honden en Sorelo in hun kielzog. Paul riep nog: Don't run, don't run! Maar probeer dat maar eens als je denkt dat je wordt aangevallen door een alfa-mannetje!

Op de twee retrievers, Paul en mijzelf na lukte het ze bijtijds het restaurant te bereiken, maar voor arme Limón (een van de retrievers) was het te laat... Sorelo viel hem aan en beet hem langdurig in zijn achterpoot. Ook nog precies de poot waar hij reuma in heeft. Ach gossie... En het is zo'n goedzak! Hij piepte en piepte en was totaal kansloos, het was een vreselijk gezicht. Hij beet niet eens terug!!! Ik gooide zo gauw ik de fles gevuld had mijn water richting Sorelo, waardoor hij ietwat beduusd losliet en op dat moment kon Paul zijn lijn grijpen en hem binnen enkele seconden aan een paal vastbinden.

Het duurde vervolgens nog minstens een uur voordat Tomás er was en hij weer veilig naar zijn stekkie gebracht kon worden. Iedereen stond te trillen op zijn poten. En Limón? Die hield er een enorme vleeswond aan over. Hij loopt nu manker dan ooit, heeft goede dagen waarbij hij actief achter de vrijwilligers en zoon Boris aanhobbelt en helaas ook slechte dagen, waarbij hij de hele dag ligt te pitten...

Over de baby's, de rest van deapen en de andere dieren volgt morgen meer en ik zal mijn best doen het iets beknopter te doen, want dit lijkt me nogal ondoenlijk voor juliie.

Veel liefde en een dikke knuffel,

Eef