Sinds ik in Zuid-Amerika ben aangekomen heb ik al veel gehoord en gelezen over toeristen-scams. Een persoon leidt je af (bijvoorbeeld door zogenaamd per ongeluk mosterd te morsen op je kleren of door je te roepen, waardoor je je aandacht verlegt) en vervolgens probeert iemand anders op dit ene moment van onachtzaamheid je waardevolle spullen te jatten. Omdat ik dit wist was ik van meet af aan vastbesloten niet te reageren en gewoon stug door te lopen, mocht mij dit overkomen. Verder ben ik over het algemeen sowieso erg alert en hou ik mijn spullen nauwlettend in de gaten. Want ik ben malle pietje niet...

Maar vanwaar deze introductie, vragen jullie je wellicht af. Nog geen tien minuten nadat ik in La Paz mijn vorige blog had afgerond, liep ik over de Plaza de San Francisco en was met mijn gedachten bij mijn te nemen beslissing omtrent Cuzco. Met andere woorden, ik was op dat moment gewoon niet scherp. En dat zien die boefjes direct... Een meisje van een jaar of tien tikte me op mijn schouder en riep alleen maar al wijzend naar niets in het bijzonder achter mij: 'Amiga'. Ik draaide me om (stom dus) en op dat moment graaide een jongen in het voorvakje van mijn tas, niet wetende dat mijn pakje sigaretten het enige was dat hij had kunnen jatten.

Ik voelde het gebeuren en realiseerde me op dat moment onmiddelijk dat ik slachtoffer was van zo'n scam en ik werd woest (en eigenlijk met name op mijzelf). De jongen liep gauw weg, maar ik ging erachteraan, greep hem hardhandig bij zijn mouw en begon pardoes in het Nederlands tegen hem te schelden, haha. Mijn Spaans was op dat moment echt helemaal nergens te bekennen. Al gauw besefte ik mij dat dit totaal geen zin had en ik liet hem gaan. Ik stond te trillen op mijn poten en de Indigenas keken me totaal bevreemd aan. Alsof ik stapelmesjogge was. Nu ben ik dat ook wel, dus ik kan het ze niet kwalijk nemen ;-). Later was ik alleen nog maar heel blij dat het met een sisser was afgelopen en dat ik al mijn waardevolle spullen nog had...

Echter,eenmaal in het cafe bleek dat mijn date er ook nog eens de brui aan had gegeven. Ik had 's ochtends emailcontact met hem gehad en ik vertelde hem dat ik nog steeds in La Paz zat. Hij stelde voor om ergens koffie te gaan drinken, dus ik mailde hem terug dat ik om half vijf in dat bewuste cafe zou zijn. Ik denk dat hij die mail niet ontvangen heeft, of niet tijdig heeft gelezen. Of er is een andere, al dan niet plausibele verklaring voor, maar in ieder geval heb ik niet echt een goeie dag zo op deze manier... Ik denk dat ik na deze blog lekker terugga naar het hostel (The adventure brew). Ze hebben er een bar met eigen micro brewery dus ik zal me daar vast niet vervelen. En anders heb ik nog een goed boek liggen en is er morgen gewoon weer een nieuwe dag!

Maar waar was ik in vredesnaam gebleven in mijn reis??? Noord-Peru, toch? Oh ja, Trujillo en Huanchaco! Randy en ik kwamen 's ochtends aan in het hostel in Huanchaco (surfdorp) en bij de inschrijving zag ik twee bekenden op de gastenlijst staan: Rudolf en Marleene die ik in Vilcabamba had ontmoet! Ik besloot een briefje voor ze achter te laten en nog geen half uur later kwamen ze binnengelopen in het restaurantje waar we zaten te ontbijten. Leuk! Ze hadden voor die dag een taxi gehuurd die ze naar Huaca de la Luna (the tempel of the moon) zou brengen en daarna naar Trujillo. Of we zin hadden om mee te gaan. Zeker!

Zo geschiedde en het bleek zeer de moeite waard. Het complex is ten tijde van de Moches gemaakt en bestaat volledig uit mud bricks. Een deel van de tempel is helaas vernietigd door schatjagers, maar het deel dat bewaard is gebleven, verkeert in verrassend goede staat. Veel stenen zijn beschilderd in diverse kleuren en de afbeeldingen zijn nog duidelijk te herkennen. Onze gids gaf een interessante rondleiding over onder andere de bouw van de tempel, maar helaas ben ik het grootste gedeelte van hetgeen ze vertelde alweer vergeten. Must be the altitude! Gelukkig is er voor de geinteresseerden nog altijd Google. En oh ja, aan het eind van de rondleiding kwam ik Charles tegen, die vent met wie Jenny en ik eigenlijk per auto naar Chacha zouden gaan. Blijft toch grappig, dat je keer op keer dezelfde mensen tegenkomt.

's Middags hebben we wat gewandeld door Trujillo, wat ook weer een erg mooie koloniale stad bleek met een goede vibe en fantastisch eten. De beste Lomo Saltado ever! Rudolf en Marleene hadden 's avonds afgesproken met Leida (ik weet echt niet hoe je haar naam uitspreekt, laat staan schrijft), een Spaans meisje dat ze in het hostel hadden ontmoet. Randy en ik besloten in te haken en we belandden uiteindelijk met z'n zessen (Leida had nog een of andere vage gast meegenomen) in een gezellig drukke bar, waar het een goeie mix was van lokalen en backbackers. In mum van tijd stond die mix uitgelaten te Salsadansen tussen de tafeltjes.

En toen begon de band: vijf lokalen die voor de lol samen muziek maken.Wat klonk het heerlijk, die combinatie van fluit, panfluit, gitaar, drum en Spaanse zang. En de zanger was een waar genot om naar te kijken, met zijn guitige lach. Hij deed me sterk denken aan die hoofdrolspeler uit The king of Scotland, waarvan ik de naam uiteraard niet meer weet (die verdomde altitude ook)... Tijdens de pauze werd duidelijk dat een van de bandleden een oogje op me had en zijn versierpogingen wierpen zodanig hun vruchten af, dat ik me in ieder geval weer eens van mijn meest charmante kant (not) kon laten zien op de dansvloer. Toen we weer aan tafel zaten ging hij vrolijk verder met flirten, terwijl hij ons tegelijkertijd ook nog een van zijn tours probeerde te verkopen. Oh oh oh, wat zijn die Zuid-Amerikaanse mannen toch erg... Ik ben er verder maar niet op in gegaan, wat hem echter niet goed stond ten opzichte van zijn vriendjes... Sorry!

De volgende dag zouden we surfles krijgen, maar die maag van mij trok het eten weer eens niet, dus ik besloot rustig in het zonnetje te gaan liggen. Randy ging wel en was direct verslaafd. Ik heb niemand in lange tijd zo hyper gezien als hij na de les, haha. Het werkte wel aanstekelijk, dus ik besloot de volgende dag een nieuwe poging te wagen. Helaas was het die dag slecht weer, er stond erg veel wind en de zee wasbehoorlijk ruig. Zodoende durfde Eefje de Schijtluis het niet aan... Randy de Bikkel ging wel, maar hij was urenlang de enige in het water. Achteraf zei Randy dat het een zeer goede zet geweest was niet te gaan, want ik had het niet leuk gevonden. Het was erg pijnlijk blijkbaar. Nou ja, er komt vast nog wel eens een gelegenheid les te nemen.

's Middags kreeg ik op de valreep nog een facebook-berichtje van Jenny dat ze aan het eind van de middag in Huanchaco aan zou komen en met ons wilde eten. Alleen zouden wij die avond vertrekken richting Huaraz, dus hadden we maar anderhalf uur de tijd om haar te zien. Desondanks was het een erg gezellige afsluiter van ons verblijf daar. Echt ontzettend leuk haar weer even gezien te hebben!

Ik zag overigens net dat ik een mailtje heb gekregen van mijn date. Hij had het inderdaad niet bijtijds gelezen en vraagt of we elkaar nu nog ergens kunnen ontmoeten... Ik weet het niet, ik ben inmiddels best gaar en morgen gaat de wekker om zes uur. Grrr...waarom ben ik de laatste paar dagen toch zo besluiteloos??? Ik denk dat ik gewoon maar naar het hostel ga. Ben ik in ieder geval vlak bij mijn boek en mijn bed, haha!

Goed schatjes, ik hou jullie op de hoogte en jullie zijn in gedachten heel dicht bij me.

Besos,

Eva