Hallo lieve vrienden en familie,

Hoe gaat het met jullie??? Veel te lang geleden, ik weet het... Als je met iemand samen reist (eerst met Jenny en Marcel, toen met Randy en als klap op de vuurpijl met Sander), heb je er gewoon vaak de tijd niet voor. Maar Sander is vanochtend na meer dan drie geweldige weken vanuit La Paz vertrokken richting zijn veilige thuishaven, dus als het goed is kan ik de komende periode weer wat trouwer zijn. Om te beginnen wil ik graag van de gelegenheid gebruik maken om twee verlate verjaardagswensjes te uiten: lieve Tias en Mabel, alsnog van harte gefeliciteerd! Hebben jullie een leuke dag gehad? Ik heb wel aan jullie gedacht, maar ik zat in niemandsland en had geen bereik en geen internettoegang. En als tweede: hup Obama, hup! Ik zie dat hij voorstaat. Houden zo!

Ik zal jullie even een update geven voordat ik de draad weer oppak. Sander en ik hebben het dus super gehad: Macchu Pichu, Cuzco, Copacabana, La Paz, de jungle, Rurrenabaque, de pampas, Oruro, Tupiza, Lipez en de zoutvlakten van Uyuni. En Sander heeft gister, op de dag voor zijn vertrek nog een hele gave mountainbike tour gedaan, waarbij hij eindigde bij La Senda Verde, het animal rescue center waar ik over een tijdje ga werken. Hij zei dat het er fantastisch is, echt een gezellige chaos en dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik ga het er erg naar mijn zin hebben, zo verwacht hij. Fijn!!! Ik kon wel wat goed nieuws gebruiken...

Waarom? Nou, ik ging zelf niet mee met de tour omdat we al afscheid genomen hadden en ik door zou gaan naar Copacabana en vanuit daar naar Cuzco om te werken. Ik was al een dagje vertraagd omdat ik me niet lekker voelde en er zodoende op mijn gemakje heen wilde reizen. Maar...op de dag van vertrek uit La Paz had ik weer vreselijke krampen in mijn maag en was ik extreem moe (de tocht van vier dagen naar de Salar was best afzien en ik kreeg nog griep ook, dus vandaar...), dus ik besloot de bus te laten voor wat hij was en een dagje bij te slapen. Toen Sander terugkwam was hij niet eens verbaasd me te zien! Wel fijn dat we zijn laatste avond samen door konden brengen.

Maar om een kort verhaal lang te maken, die avond kwam ik een meisje tegen die ik ook al op verschillende plaatsten in Peru tegen het lijf was gelopen. Zij vertelde me dat je momenteel bijna niet in Cuzco kunt komen vanuit Bolivia wegens stakingen en wegblokkades tussen Puno en Cuzco... Het schijnt al een tijdje aan de gang te zijn en kan nog wel even duren. Ze had verschillende mensen gesproken die 36 uur hadden gedaan over een busreis die normaal gesproken 6 uur duurt en ze moesten ook nog eens tien uur lopen met al hun bagage, zonder water en zonder eten. Mij niet gezien!

Er was tot voor kort een alternatieve route van twaalf uur mogelijk, maar de stakers hebben een brug op die route in de fik gestoken, dus dat is eveneens geen optie meer. Veel bussen rijden gewoon niet meer en dat geldt tevens voor de trein. Vliegen is momenteel verreweg de veiligste optie, maar ja, dat is weer hartstikke duur aangezien je de grens over vliegt. Wat te doen, wat te doen? Ik zit echt even in een La Pazze. Ik had al heel sterk het gevoel dat ik niet terug wilde naar Peru en in Bolivia wilde blijven voorlopig (vandaar dat ik het ook wel heel makkelijk uitstelde, de reis naar Cuzco) en nu blijkt dat het niet voor niks was. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat veel dingen met een reden gebeuren...

Anyway, ik weet dus niet wat ik moet doen en het lukt me momenteel niet een beslissing te nemen. Moet ik in Bolivia blijven? Dat betekent dat ik voor Jan Doedel 285 euro heb gelapt voor het appartement in Cuzco. Maar dat scheelt waarschijnlijk wel een hoop ellende voor iets waar ik in alle eerlijkheid niet echt heel erg naar uitkijk... En dan kan ik binnenkort al aan de slag bij iets waar ik wél heel erg naar uitkijk. Of moet ik een paar dagen wachten alvorens een beslissing te nemen en even aankijken hoe het gaat met de blokkades de komende dagen? Ik heb in ieder geval een buskaartje naar Copacabana voor morgenochtend gekocht, dus ik verplaats me gewoon langzaam die kant op en zie wel waar het schip strandt.

Ik moet mijn hoofd even leeg zien te maken, mezelf weer even hervinden voordat ik cruciale stappen onderneem. Isla del Sol in het Titicacameer, vlakbij Copacabana, lijkt me daar een uitstekende plek voor. Natuur, rust en naar men zegt een plek vol goede energieën. En een frisse kijk op de situatie van jullie kant is uiteraard ook heel welkom! Met deze woorden laat ik jullie weer verder gaan met de dagelijkse beslommeringen en ga ik naar mijn afspraakje. Jawel... ;-). Ik schrijf snel weer en ik mis mijn schatjes wel hoor!

Veel liefs, knuffels en kussen,

Eef