Tekst kwijt

Hoi lieverdjes,

Alles goed? Ik had net een nieuw verhaal geschreven en was vergeten de tekst te kopiëren alvorens op verzenden te klikken en nu ben ik de hele tekst kwijt! Chips. Ik moet zo een nachtbus halen, dus jullie zullen wederom even geduld moeten hebben! Voor nu een hele dikke knuffel en veel liefs,

Eef xxx

Toch nog in Ecuador...

Hi lieve lui,

Alles goed? Ben er alweer overheen hoor! Nog steeds jammer natuurlijk, maar ja, inderdaad, kan gebeuren. Er zijn ergere dingen in de wereld. En...toen zat ik nog steeds in Vilcabamba...! Ik kom hier echt zoooooooooooo moeilijk weg! Veel te gezellig, relaxed, mooi en magisch. Iedereen blijft hier veel langer hangen dan gepland en menigeen ontdekt hier na een tijdje een spirituele kant in zichzelf... Echt een bijzondere plek.

Maar morgen gaan we echt! Niet met de auto, want Charles is wel donderdag vertrokken. We nemen dezelfde route, maar dan per bus, collectivo en shared taxi. De wekker gaat om vijf uur en we moeten geloof ik vier keer overstappen. We overnachten net over de grens in San Ignacio en reizen de volgende dag door naar Chachapoyas. Die beloofde verhaaltjes over de rest van Ecuador moeten dus nog even wachten!

Hele dikke zoenen,

Eefje

Fuck a duck!

Hoi lieverds,

Hoe gaat het met jullie??? Hier even iets minder, er moet me echt even iets van het hart...: ik ben vandaag mijn van Pascal geleende camera inclusief alle foto's verloren tijdens het paardrijden, snik, snik, snik! We zijn nog helemaal teruggereden naar de plek waar ik voor het laatst foto's heb genomen, maar niet gevonden helaas. Waarschijnlijk heeft iemand hem in de tussentijd gevonden en meegenomen... Ik ben er behoorlijk ziek van!!! Mijn foto's, dat vind ik echt heel erg. Alles wat ik nog heb staat op deze site en de rest van de foto's had ik nog niet gedownload...de laatste tweeënhalve week is dus gewoon pleite.

Oooooooooooooh, en er zaten zoveel gave foto's bij: de (dieren-)markt van Otavalo, alle meren plus omgeving, Baños, Cuenca, Quito, Cajas National Park, mensen die ik heb ontmoet, mijn geweldige en supergezellige week hier in het bijzondere Vilcabamba, met vele dronkemansacties erop... Echt klote, maar het is nu eenmaal niet anders. Gelukkig heb ik de herinneringen nog in mijn hoofd zitten. En Pascal, ik koop uiteraard een nieuwe (die krengen zijn ook nog ontzettend duur hier, volgens mij nog duurder dan in Nederland!) en die krijg jij dan als ik weer terugben!

Morgen rijd ik per auto (!) met Jenny uit Taiwan c.q. de VS en chauffeur Charles uit Engeland naar Peru. We waren toevallig allerdrie van plan dezelfde grensovergang te nemen en Charles vroeg of Jenny en ik mee wilden rijden. Fijn! We doen er een á twee dagen over om onze bestemming Chachapoyas in het Noorden van Peru te bereiken. Ik ben benieuwd, het schijnt een schitterende tocht te zijn. Anyways, ik vertel jullie gauw meer over mijn laatste dag Quito, Cuenca en Cajas NP en over Vilcabamba!

Mis jullie en het ga jullie goed!

xxx Eef

Lagunas, caballos rapidos y...eh...blaren

Otavalo dus nog steeds... De ochtend na mijn bezoek aan de markt stond er wederom een paardijtocht op mijn programma. Kleine klink in de kabel was echter het feit dat de gids de avond ervoor net als mijn hostelgenoten teveel gefeest en gezopen had, waardoor hij te ziek was om de lange tocht aan te kunnen... Hij leek wel een blanke zo bleek en belabberd zag hij eruit, haha! We spraken af voor de volgende dag, waarna ik na een besluiteloos half uurtje ronddolen een taxi nam naar Lagunas Mojandas, drie meren hoog in de bergen.

De zeer aardige en geestige taxichauffeur ontpopte zich tot een ontzettende ouwehoer en toen we na drie kwartier bij de meren aankwamen was ik niet alleen een Spaanse les rijker, maar kende ik tevens zijn hele levensgeschiedenis. Daarnaast was hij de zoveelste die me de twee belangrijkste vragen in de ogen van de Ecuadoriaanse man stelde: 1. Reis je alleen? 2. Heb je een echtgenoot? Ik antwoord vrijwel altijd twee keer bevestigend, omdat dat de kans op ongewenste avances een beetje verkleint. Een leugentje om bestwil moet kunnen, toch?

Tot nu toe vroeg er nooit iemand door en waarom zouden de beste heren ook, maar deze gast dus wel en daar was ik even niet op voorbereid. Ik moest me in allerlei tenenkrommende bochten wringen om me eruit te lullen want ik ben nu eenmaal slecht in liegen, maar het is me gelukt. En dat in het Spaans (waarmee ik absoluut niet wil beweren dat ik vloeiend Spaans spreek, want ook dat zou een regelrechte leugen zijn). Wel geestig, op het laatst was zelfs ik nieuwsgierig naar deze spontaan gecreeërde droomprins op het witte paard ;-)!

Na twee dagen in het noorden van Ecuador durfde ik voorzichtig voor mijzelf te stellen dat het in sommige opzichten lijkt op het midden van het Andesgebergte, maar dat het landschap er wat droger en iets minder grillig is. Daarentegen vind je nabij Otavalo weer veel oude haciendas en die heb ik tussen Chugchilán en Laguna Quilotoa niet of nauwelijks gezien. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn hart stiekem heb verpand aan de centrale hooglanden, wat echter zeker niet weg neemt dat het in het noorden ook prachtig is en dat ik de meren mooi vond om te zien.

De taxichauffeur zou een uur op me wachten, zodat ik een berg op kon hiken voor betere views. Ik had even geen zin in een lange klim, dus dit was precies goed voor Eef en ik voelde me heerlijk vredig en rustig in deze omgeving. Die stilte in dit land is zo fijn af en toe...Op de terugweg gaf de chauffeur me nog een supertip voor een lunch bij een tentje dat bij de lokalen bekend staat om zijn platos typicos: een mix van traditionele gerechtjes die speciaal tijdens La Fiesta del Yamor worden geserveerd. En Nieuwsgierig Aagje wilde dat wel proberen!

Eenmaal terug in Otavalo zag ik vanuit de taxi de ellenlange rij wachtenden al buiten staan. Dat beloofde vast veel goeds. Of niet natuurlijk, want ik kan het niet altíjd eens zijn met hetgeen de Ecuadorianen bestempelen als lekker. Maar toen ik na drie kwartier wachten dan eindelijk de eerste hap nam, was ik gelijk verkocht. Alsof er een engeltje over mijn tong pieste. Het non-alcoholische en mierzoete drankje gemaakt van zeven soorten mais vond ik alleen iets minder geslaagd...Getver, wat een meuk! Maar wellicht komt deze reactie ook voort uit het feit dat er een specifiek en heel belangrijk ingrediënt ontbrak ;-)?

De volgende morgen bleek mijn gids een ware metamorfose te hebben ondergaan. Qué bueno! We vertrokken vanaf een pittoresque hacienda, waar ik de sfeer van vervlogen tijden kon proeven. Ik was weer de enige samen met de gids en dit keer had ik meer geluk qua paard. Ik kreeg een vrij groot, goed verzorgd en braaf maar toch pittig paard mee. Echt een schat. De rit van 17 kilometer (en dat dus maal twee...) langs bergen, vulkanen, boerderijen en dorpjes leidde ons naar...tja, alweer een kratermeer, Laguna Cuicocha genaamd. Maar het ene kratermeer is het andere niet. Dit meer was minder helder qua kleur, had drie eilandjes in het midden en kon ik minder herkennen als zijnde kratermeer. Wel waanzinnig mooi...

En dat gold ook voor de tocht. Fantastisch! De gids was net als ik niet vies van een beetje tempo, met als gevolg dat ik aan het eind van de rit pijnlijk beurse kuiten en twee gigantische blaren op mijn kont had, waar ik nu, bijna anderhalve week later, letterlijk nog steeds op zit. Hmmm...Zes uur te paard was misschien iets teveel van het goede. En toch kan ik het iedereen die van een rit te paard houdt van harte aanbevelen! Moe maar ongelooflijk voldaan rolde ik later alweer bijtijds mijn bedje in. Die nacht droomde ik over gevleugelde paarden, sierlijk zwevend boven een azuurblauw kratermeer.

Nee hoor, dat laatste is niet waar, haha. Maar lieve schatten, ik hoop dat met jullie net als met mij alles goed is en dat we met z'n allen een nacht vol fijne dromen tegemoet zullen gaan!

Kussen en knuffels,

Eefje

Gaypride-taferelen in Otavalo

Hallo lieve allemaal!

Nu weet ik waarom er overal waar ik kwam zo weinig toeristen waren: ze zaten allemaal in Otavalo! Godskolere, wat was het daar druk! Ik vertrok op vrijdag 5 september vanuit Baños en reisde via Quito naar Otavalo. Degenen die Ecuador kennen, weten dat dit een beetje een vreemde route is: om van het midden van het land terug te reizen naar het noorden, om vervolgens naar het zuiden af te reizen. Maar ik dacht van tevoren dat ik sowieso weer terug naar Quito moest om mijn rabiësvaccinatie te halen (wat dus uiteindelijk niet nodig bleek, omdat het ook in Baños kon) en bovendien wilde ik graag in Otavalo zijn tijdens La fiësta del Yamor (het maïsfeest), wat een behoorlijke happening scheen te zijn. En dat heb ik geweten!

's Avonds was er een enorme parade, wat ik het best kan omschrijven als een mix van traditionele folklore, de gaypride (geen grapje!!!) en koninginnedag. Echt geweldig om te zien. Vooral de met suikerspinnen en knalroze ballonnen versierde praalwagens met daarop een stel mannen die, glimmend van de olie en gehuld in niets anders dan een miniscule string, hun spierbundels toonden, waren echt hilarisch. Het begeleidende tromgeroffel moest het geheel nog een extra opzwepend tintje geven... Zo'n zes rijen dik stonden zich te vergapen aan de bonte stoet die voorbij trok, dus het is me helaas niet gelukt om foto's te maken. Maar het staat gelukkig voorgoed in mijn geheugen gegrift. Als klap op de vuurpijl werd de avond in stijl afgesloten met een spetterend vuurwerk. Helemaal goed!

De volgende morgen ben ik uit vrije beweging om kwart voor zes opgestaan (ja, ja, jullie lezen het goed!) om naar de dierenmarkt te gaan die iedere zaterdagochtend gehouden werd en maar tot een uur of acht 's ochtends duurt. Was grappig om te zien, met name de varkens laten zich niet kisten en laten het duidelijk merken als ze ergens niet van gediend zijn. Wat een pit! En Sander, ik heb regelmatig aan je gedacht als er weer schapen begonnen te blaten, hihi! Het enige nare aan het verhaal was dat ze hun vee nogal rot behandelden in mijn optiek; ik heb menig indiaan een dier gewoon een schop voor zijn kop zien verkopen. Ik kan er maar niet aan wennen dat het in deze landen nu eenmaal zo gaat...

Na de hectiek van de veemarkt was het tijd voor de grootste indianenmarkt van Zuid-Amerika. Op zaterdag is het hele dorp omgetoverd tot kleurrijke markt en echt waar, het is een lust voor het oog. Je vindt er de meest prachtige stoffen en wandkleden in alle kleuren van de regenboog, schitterende truien, vesten, shawls etc. van superzacht lamawol, poncho's, hoeden, tassen, sieraden, je kan het zo gek niet bedenken of je komt het tegen en het is bijna allemaal mooi.

De Otavolanos zien er eveneens top uit. De vrouwen gaan gekleed in donkerblauwe of zwarte rokken, kanten witte blouses met borduursels, zwarte of blauwe omslagdoeken, vele gouden ringen om hun nek, al dan niet gevlochten staarten en kunstig (veelal in de vorm van een hoed) gevouwen hoofddoeken. De mannen hebben hun haar ook in een staart, dragen zwarte hoeden en erg mooi gebreide pochos, meestal zwart-grijs gestreept. Het viel me direct op dat de mensen hier naast -voor Ecuadoriaanse begrippen- welvarend, ook echt ongelooflijk vriendelijk zijn. Ze weten hier donders goed dat ze het toerisme nodig hebben.

Ik genoot intens van de markt en de relaxte sfeer die er heerste, maar werd natuurlijk helemaal koopziek door al dat moois... In mum van tijd had ik veel te veel uitgegeven (relatief gezien, want alles is natuurlijk veeeel goedkoper dan in Nederland) aan een gebreid vest, een lamawollen trui, shawl en vest, een schoudertas, een spijkerbroek, zilveren oorhangers en een ketting. Waar ik het allemaal moest laten mocht Joost weten, want beide tassen zaten al propvol. Uiteindelijk heb ik een paar oude dingen uit Amsterdam in het hostal achtergelaten en heb ik drie lagen om mijn middel geknoopt.

Na twee uurtjes mijn ogen uitgekeken te hebben leek het me verstandig zover mogelijk uit de buurt van de markt te blijven, want ik kon mezelf gewoonweg niet inhouden. Ik besloot een wandeling te maken naar la Cascada (waterval) de Pechuge. Een paar locals vertelden me dat het een uurtje lopen was en dat zou correct geweest zijn, ware het niet dat ik geheel volgens mijn eigen verwachting een afslag mistte waardoor ik er anderhalf uur over deed. Maar de ligging in een mooi en vredig bos en de waterval zelf waren het meer dan waard.

's Avonds was ik te moe om nog wat te ondernemen, dus ik lag er al om negen uur in. Van slapen kwam echter weinig terecht wegens een grote groep asociale, straalbezopen en compleet debiele gasten die het hostal tot in de late uurtjes op zijn kop wist te zetten. Normaal gesproken zou ik gezellig inhaken, maar op een een of andere manier waren ze gewoon strontvervelend... Oh well, shit happens. Ik kap er nu weer even mee, want ik heb zo Spaans, maar ik hoop morgen weer een berichtje te kunnen schrijven!

Heel veel liefde,

Eef xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

De indianenmarkt van Guamote

Hola chicas y chicos,

Hoe gaat het daar, afgezien van z´n gangetje? Hier alles heerlijk, maar dat zal julie niet verbazen... Ik heb wel enkele emotioneel pittige dagen achter de rug, maar het gaat inmiddels weer stukken beter. Ik was een paar avonden alleen en dat gaf me iets teveel tijd om na te denken over hetgeen ik heb achtergelaten in Nederland. Het afgelopen jaar is best heftig geweest en met name in de maanden voor mijn vertrek is er ook veel gebeurd op het liefdesvlak, wat me uiteraard niet in mijn koude kleren is gaan zitten. Tijd om wat dingen los te laten, maar dat is natuurlijk heeeeeeeel makkelijk gezegd! Het doen is een tweede. Ik ben niet zielig hoor, ik moet het alleen een plekje geven en dat duurt even.En daarnaastgeniet ik volop, dus no worries please!

Bueno. Ik was nog steeds in Baños en wilde vroeg opstaan om naar een zeer authentieke en nog niet door het massatoerisme ontdekteindianenmarkt te gaan in een klein bergdorpje nabij Riobamba, wat weer in de buurt van Baños ligt.Maar zoals ik in mijn vorige blog al meldde, had ik me ietsjepietsje verslapen na een gezellige avond met twee Engelse meiden... Na enig twijfelen besloot ik toch maar te gaan; de markt zou de hele dag in rep en roer zijn enik had gelezen dat hetslechts anderhalf uur bussen was, dus dat zou ik wel redden. Ik was van plan in Riobamba te overnachten, maar dan moest ik al mijn spullen meeslepenen daareerst een hostel zoeken, wat weer veel gedoe en tijdrovend zou zijn, dus beslootik na de markt terug te keren naar Baños. Anderhalf uur heen en anderhalf uur terug moest kunnen, vond ik.

Tja, jullie voelen de 'maar' zeker al aankomen...? Ik weet niet hoe het in godsnaam mogelijk is, maar iktrap er keer op keer weer in: de bussen doen er dus standaard minstens een uur langer over dan de LP vermeldt. Ik was om tien uur op het station, de bus vertrok om elf uur, deed er twee uur over tot Riobamba in plaats van een uur en de bus naar Guamote nog eens een uur i.p.v. een half uur... In die tweede bushad ik me nog net met moeiteop de achterbanktussen een jongen en een meisje in weten te wurmen en zaten we knus tegen elkaar aangeplakt. Na een minuut ofvijf lag het meisje heel spontaan en pontificaal met haar hoofd op mijn rechterschouder te ronken.Enkele minuten later had de rechterwang van de jongen mijn linkerschouder te pakken. Haha, echt hilarisch, twee van die slapende, stuiterende koppies op mijn schouders! Ecuadorianen zijn daarsowieso meesterlijk in. Laatst keek ik om me heen in een volle bus en was ik serieus de enige dieníet zat te pitten!Of nou ja, die niet méér zat te pitten, want ik ben ook een heldin in knikkebollen.

Maar ik dwaal behoorlijk af. Eef kwam dus vier uur na vertrek eindelijk aanbij een superchaotische markt, waar Indigénas gehuld in traditionele klederdracht met ondermeer zuurstokroze, zeeblauwe, grasgroene enrobijnrode omslagdoeken, rokken in weer andere kleurstellingen en lange, gevlochten paardenstaarten, zich al spiedend naar de kraampjes omhen heen bewogentemidden vande schapen, keurig gestapelde torentjes van appels, sinaasappels, tomaten en citroenen, prachtige stoffen in allerlei felle kleuren, lamawollen kleding,juten zakken gevuld met rijst en yuccaen verder een hele hoop rotzooi. Wat een bedrijvigheid!En het wordt een beetje saai om steeds te melden, maar toch wel weer bijzonder: ik heb geen gringo of gringa gezien.

Al met al heb ik er maar een uur rond kunnen dwalen, alvorens ik weer aan mijn vier uur durende terugreiskon beginnen. Acht uur reizen voor een uurtje markt...ik spoor echt niet, hahaha! Eenmaal terug in het hostel ontmoette ik een Duitse jongen die net had ingecheckt. Hij vroeg al gauw of ik een hapje met hem wilde eten, wat ik natuurlijk alleen maar kon waarderen.We belandden in een heel leuk tentje waar een liveband speelde, waardoor ik nog voordat ik zelfs maar in Peru ben aangekomen al verliefd ben geworden... op de panfluit!!! Wat een geweldig instrument, echteen waar genotom naar te luisteren.

De Duitser bleek vriendelijk, maarde conversaties vond ik wat moeizaam gaan aangezien hij slecht Engels sprak.Daarbij was hij van natureal niet zo'n prater en dan is het best vermoeiend om op die manier gesprekken gaande te houdenen heb ik het op een gegeven moment wel een piepklein beetje gehad. Hij wilde persé betalen (dat is verre van normaal onder backpackers) en toen ik hem verbaasd vroeg waarom, zei hij dat hij wel wist waarom, maar dat hij mij dat niet ging vertellen. Nou, dan weet ik genoeg...Als hij inderdaad bedoelde wat ik denk dat hij bedoelde,dan was datalleen van mijn kant totaalniet wederzijds...Jammer, maar helaas.

Nou lieve schatjes, tot snel maar weer (ik loop overigens alweer een week achter met mijn blok, zit nu in Cuenca en reis morgen naar Vilcabamba voor weer een weekje Español, maar dit terzijde), enne...bedankt dat jullie me zo trouw blijven volgen!Hartstikke leuk!

Dikkus,

Eef

Chillen onder de rook van de Tungurahua vulkaan

Buenas noches amorcitos!

Hoe gaat het met jullie? Hier alles bien!

Baños is een schattig en relaxt plaatsje omgevendoor groene bergen en is gelegenaan de voet van de beruchte, zeer actieve Tungurahua vulkaan. En op het moment van de laatste uitbarsting in 2006 zal het er naar alle waarschijnlijkheid een stuk minder relaxt geweest zijn... Ook nu kucht en puft de vulkaan nog immer dagelijks, waarbij hijvoortdurend wolkjesrook uitstoot. In het niet ondenkbare,maar desalnietteminhypothetische geval dat hij weer een van zijn explosieve kuren krijgt, heb je slechts vijftien minuten de tijd om te maken dat je wegkomt. Waarheen? Geen idee, geen benul...

Verder staat Baños voornamelijk bekend om zijn warmwaterbaden (baños=baden) en bovendien is het een walhalla voor reizigers die van outdoor adventure houden. Er is werkelijk van alles te doen: canyoning, white water rafting, hiking, paardrijden, mountainbiking, etc. Ik wilde graag de dag na mijn aankomst gaan raften, omdat me dat gewoon vreselijk eng en tegelijkertijd gaaf lijkt, maar helaas was ik door de pijn in mijn rug gedoemd het even rustig aan te doen.

Dus heb ik mijndag gevuld met respectievelijk een zalige massage van een uur -wat een weldaad was voor mijn pijnlijke lichaam-, een beetje slenteren door het stadje, lezen, schrijven en Spaans oefenen op een terrasje in de zon en het halen van mijn derde en hopelijk laatste rabiësprik. En wat bleek? De vaccinatie was gratis!Als ik dat eerder had geweten had ik ze alledrie hier gehaald... Had me 140 euro gescheeld! Maar mooi meegenomen in ieder geval. Overigens was de arts een oude snoeperd dienogal opvallend met me aan het flirten was, dus wellicht dat dit er ook mee te maken heeft gehad dat ik geen honderd dollar of meer neer hoefde te tellen...

Ook in het normaal gesproken nogal toeristische Baños was het weer verdacht rustig en was ik volgens mij de enige in het hostel. Ik had me dan ook al helemaal ingesteld op een diner voor één en op goed geluk stapte ik die avond een restaurantje binnen. Om recht in de armen tewandelen van twee Engelse meiden, Chrisen Jo,die ik in de Black Sheep Inn had ontmoet. Muzieknoot + it´s a small world after all + muzieknoot. Ze hadden net besteld, dus ik kon gelijk aanschuiven. Het zijn hele leuke meiden, dus het werd een gezellige avond. Met als gevolg dat ik de volgende ochtend pardoes door mijn wekker heen sliep...

TO BE CONTINUED...

Hele dikke kus en knuf,

Eva

In galop door de Andes

De volgende ochtend kon ik me bijna niet meer bewegen van de pijn. Maar ik moest en zou te paard! Ik was de enige die wilde paardrijden, dus ik was de daaropvolgende vijf uren slechts samen met mijn bergpaardje en een gids met zijn muilpaard of -ezel. De gidsnoemde het een mule, maar dat kan dus zowel een muilpaard als een muilezel betekenen en ik weet niet of er nu een hengst op een ezelin was gesprongen om deze creatie te produceren, of dat een merrie zich al dan niet vrijwillig had laten nemen door een hitsige ezel...

Ik vond het wel prettig dat ik 'sola' was, zodat ik geen rekening hoefde te houden met onervaren ruiters en lekker kon knallen. Dat liep echter ietsje anders, aangezien mijn paard de ziekte van traagheid bleek te hebben. Niet vooruit te branden, de schat (dat dan weer wel...)! Af en toe een kort en sloom galopje, meer zat er die dag echt niet in, vond hij blijkbaar. De gids zei dat het kwam omdat hij een groep gewend is en aangezien deze gids graag wilde dat ik voorop ging, had mijn paard het gevoel dat hij in zijn eentje was. Of zoiets.

Modderpoel

Het gaf me wel de gelegenheid de natuur goed in me op te nemen en het was weer zeer indrukwekkend (ik val in herhaling, maar het is gewoon zo'n overweldigend mooi stukje Ecuador!). Door de enorme regenval van de dag ervoor waren de paden veranderd in één grote modderpoel. Hierbij moet je denken aan spiegelgladde, smalle paadjes die loodrecht omhoog kronkelden. Mijn paardje had tijdens het klimmen de grootst mogelijke moeite zich staande te houden en ik voelde zijn hoeven voortdurend onder zijn lijf wegglibberen. Ik probeerde hem een beetje te helpen door zover mogelijk voorover te buigen en door zijn hoofd een beetje omhoog te houden. Geen idee of dit effect heeft gehad, maar hij bleef overeind en dat is uiteindelijk wat telt.

De tocht voerde ons langs een piepklein kaasfabriekje, waar ik even ben afgestapt om er een kijkje te nemen. De kaaskopjes die er werkten waren echter op zijn zachtst gezegd nogal stug en onvriendelijk, dus ik stond binnen tien tellen weer buiten. Daarna reden we (zowaar in galop) in de richting van het nevelwoud en hadden we een kilometer lang twee luid blaffende en ietwat vervaarlijk uitziende honden achter onze konten hangen. Tijdens de rit door het woud kwam ik mijn hikende herberggenoten nog tegen en als ik die roodaangelopen koppies zo zag, was ik maar wat blij dat mijn paard het zware werk deed deze dag!

Klauterkabouter

Halverwege strekten weeven een uurtje de benen. Welieten de paarden grazen en maakten een wandelingetje door het bijzondere bos. Het woud stond vol oude, met mos bedekte bomen met bizarre vertakkingen en bloemen die ik nog nooit eerder had gezien en het stikte er van de vrolijk fluitende vogeltjes in allerlei soorten, maten en kleuren. De nevel hing in slierten rond de bomen, leek de woudreuzen als het ware te omarmen en het vage schijnsel van het zonlicht dat zich een weg wist te banen door de toppen van de bomen, gaf het geheel een mysterieuze uitstraling. Sprookjesachtig...

Na de lunch stelde de gids voor om te ruilen: Eef op een mule! Prima, je moet alles een keer proberen. Wow, wat was dat te gek, zeg! Chevére! Heerlijk in rengalop door de bergen. Gejaagd door de wind ;-), terwijl de tranen over mijn wangen stroomden door diezelfde, gejaagde wind. En sterk, zo'n muildier! Echt petje af, hij had totaal geen moeite een spekgladde berg op te klimmen. Een ware klauterkabouter. Jammer dat ze zich niet kunnen voortplanten, want daar mogen ze er van mij wel meer van maken. Ik wil er in Nederland ook eentje... Ook al moeten we het doen zonder de bergen. Die verzinnen mijn mule en ik er wel bij.

Nostalgie

Terug in de herberg heb ik zalig een paar uur zitten lezen bij een knisperend vuurtje, met een kaasplankje van diezelfde kaasfabriek en een glas overheerlijke rode wijn. Wat pure nostalgie in de vorm van Joni Mitchell op de achtergrond...zucht, wat een fantastische dag. De pijn in mijn rug was het enige miniscule minpuntje. En oh ja, ik zag stiekem ook wel een piepklein beetje op tegen de busrit terug die voor de volgende ochtend gepland stond: om drie uur of om vier uur gingen de enige bussen. 's Ochtends welteverstaan!!! Bovendien had ik net te horen gekregen dat er vijf dagen eerder een bus het ravijn in gestort was...met nogal wat doden...

Maar...jawel, een geluk bij een ongeluk: een wat ouder koppel uit de VS en een jong Nederlands stel gingen naar dezelfde plaats als ik (Baños) en toevallig was er een chauffeur beschikbaar die ons wel met zijn 4WD tot aan Baños wilde brengen voor 100 dollar, dus voor 20 dollar p.p.. Na alle adembenemende ontberingen van de afgelopen paar dagen hoefde ik hier geen seconde over na te denken en vier uur later bereikten we fris en bovenal veilig onze volgende bestemming.

Ik hoop dat op mijn (voorlopige) eindbestemming alles goed gaat, dat ik lekker veel leuke feestjes mis en dat jullie mij niet missen!

Voor nu een dikke knuffel en tot later amigos y amigas!

Kus,

Eef