Bericht uit La Paz

Hallo lieve vrienden en familie,

Hoe gaat het met jullie??? Veel te lang geleden, ik weet het... Als je met iemand samen reist (eerst met Jenny en Marcel, toen met Randy en als klap op de vuurpijl met Sander), heb je er gewoon vaak de tijd niet voor. Maar Sander is vanochtend na meer dan drie geweldige weken vanuit La Paz vertrokken richting zijn veilige thuishaven, dus als het goed is kan ik de komende periode weer wat trouwer zijn. Om te beginnen wil ik graag van de gelegenheid gebruik maken om twee verlate verjaardagswensjes te uiten: lieve Tias en Mabel, alsnog van harte gefeliciteerd! Hebben jullie een leuke dag gehad? Ik heb wel aan jullie gedacht, maar ik zat in niemandsland en had geen bereik en geen internettoegang. En als tweede: hup Obama, hup! Ik zie dat hij voorstaat. Houden zo!

Ik zal jullie even een update geven voordat ik de draad weer oppak. Sander en ik hebben het dus super gehad: Macchu Pichu, Cuzco, Copacabana, La Paz, de jungle, Rurrenabaque, de pampas, Oruro, Tupiza, Lipez en de zoutvlakten van Uyuni. En Sander heeft gister, op de dag voor zijn vertrek nog een hele gave mountainbike tour gedaan, waarbij hij eindigde bij La Senda Verde, het animal rescue center waar ik over een tijdje ga werken. Hij zei dat het er fantastisch is, echt een gezellige chaos en dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik ga het er erg naar mijn zin hebben, zo verwacht hij. Fijn!!! Ik kon wel wat goed nieuws gebruiken...

Waarom? Nou, ik ging zelf niet mee met de tour omdat we al afscheid genomen hadden en ik door zou gaan naar Copacabana en vanuit daar naar Cuzco om te werken. Ik was al een dagje vertraagd omdat ik me niet lekker voelde en er zodoende op mijn gemakje heen wilde reizen. Maar...op de dag van vertrek uit La Paz had ik weer vreselijke krampen in mijn maag en was ik extreem moe (de tocht van vier dagen naar de Salar was best afzien en ik kreeg nog griep ook, dus vandaar...), dus ik besloot de bus te laten voor wat hij was en een dagje bij te slapen. Toen Sander terugkwam was hij niet eens verbaasd me te zien! Wel fijn dat we zijn laatste avond samen door konden brengen.

Maar om een kort verhaal lang te maken, die avond kwam ik een meisje tegen die ik ook al op verschillende plaatsten in Peru tegen het lijf was gelopen. Zij vertelde me dat je momenteel bijna niet in Cuzco kunt komen vanuit Bolivia wegens stakingen en wegblokkades tussen Puno en Cuzco... Het schijnt al een tijdje aan de gang te zijn en kan nog wel even duren. Ze had verschillende mensen gesproken die 36 uur hadden gedaan over een busreis die normaal gesproken 6 uur duurt en ze moesten ook nog eens tien uur lopen met al hun bagage, zonder water en zonder eten. Mij niet gezien!

Er was tot voor kort een alternatieve route van twaalf uur mogelijk, maar de stakers hebben een brug op die route in de fik gestoken, dus dat is eveneens geen optie meer. Veel bussen rijden gewoon niet meer en dat geldt tevens voor de trein. Vliegen is momenteel verreweg de veiligste optie, maar ja, dat is weer hartstikke duur aangezien je de grens over vliegt. Wat te doen, wat te doen? Ik zit echt even in een La Pazze. Ik had al heel sterk het gevoel dat ik niet terug wilde naar Peru en in Bolivia wilde blijven voorlopig (vandaar dat ik het ook wel heel makkelijk uitstelde, de reis naar Cuzco) en nu blijkt dat het niet voor niks was. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat veel dingen met een reden gebeuren...

Anyway, ik weet dus niet wat ik moet doen en het lukt me momenteel niet een beslissing te nemen. Moet ik in Bolivia blijven? Dat betekent dat ik voor Jan Doedel 285 euro heb gelapt voor het appartement in Cuzco. Maar dat scheelt waarschijnlijk wel een hoop ellende voor iets waar ik in alle eerlijkheid niet echt heel erg naar uitkijk... En dan kan ik binnenkort al aan de slag bij iets waar ik wél heel erg naar uitkijk. Of moet ik een paar dagen wachten alvorens een beslissing te nemen en even aankijken hoe het gaat met de blokkades de komende dagen? Ik heb in ieder geval een buskaartje naar Copacabana voor morgenochtend gekocht, dus ik verplaats me gewoon langzaam die kant op en zie wel waar het schip strandt.

Ik moet mijn hoofd even leeg zien te maken, mezelf weer even hervinden voordat ik cruciale stappen onderneem. Isla del Sol in het Titicacameer, vlakbij Copacabana, lijkt me daar een uitstekende plek voor. Natuur, rust en naar men zegt een plek vol goede energieën. En een frisse kijk op de situatie van jullie kant is uiteraard ook heel welkom! Met deze woorden laat ik jullie weer verder gaan met de dagelijkse beslommeringen en ga ik naar mijn afspraakje. Jawel... ;-). Ik schrijf snel weer en ik mis mijn schatjes wel hoor!

Veel liefs, knuffels en kussen,

Eef

Chachapoyas en de ruïnes van Kuelap

Na Vilcabamba in het zuiden van Ecuador stond Jenny, Marcel en mij een lange en avontuurlijke reis door de bergen en op grotendeels onverharde wegen te wachten naar Chachapoyas in het Noorden van Peru. De grensovergang La Balsa is pas 10 jaar open en wordt weinig gebruikt. Ten eerste omdat het zo afgelegen is en ten tweede omdat je twee dagen doet over een afstand van hemelsbreed tweehonderd kilometer. Maar het is het zo waard! Het is zo'n mooie tocht en we hebben twee dagen lang geen andere backpackers gezien. Heerlijk! En bovendien wilden we gewoon heel graag naar Chachapoyas en de ruïnes van Kuelap en dan is dit de beste route.

We moesten om zes uur 's ochtends de bus hebben. Jenny en ik hadden maar drie uurtjes geslapen, dus de daaropvolgende zes uur waren wij volledig in dromenland. Tot grote verbazing van Marcel, die zich niet kon voorstellen dat we op zo'n ongelooflijk slechte weg konden pitten in de bus. Geen enkel probleem, Marcel! Het enige nadeel hiervan was dat we de schitterende natuur vrijwel ongezien aan ons voorbij is gegaan...gelukkig bleef het nog een hele tijd zo mooi, dus ach, het is nu eenmaal niet altijd feest.

Na deze busrit moesten we drie uur wachten tot de truck-bus (een lange, halfopen truck met hele harde, smalle houten bankjes) ons in tweeënhalf uur naar de grens zou brengen. Op zulke momenten zou ik echt willen dat ik wat meer vet op mijn billen had! Halverwege kotste een kind nog de hele truck onder. Fijn...en die zure lucht was werkelijk niet te harden! De procedure bij de grensovergang was vervolgens erg lachwekkend. Wat een farce. We haalden een exitstempel en liepen de grens over. Daar stonden de collectivo's (shared taxi's) al te wachten en nog voordat we naar de immigratie liepen lagen onze tassen tezamen met een jute zak met kippen al in de taxi. Haha, de grensovergang stelt echt geen reet voor daar!

Drie taxiuren later kwamen we aan in San Ignacio, een klein plaatsje met veel lawaai en de slechtste, smerigste koffie die ik ooit geproefd heb. Hier moesten we overnachten voordat we aan deel twee van de reis konden beginnen. De ochtend erop namen we respectievelijk een combi (minibus, tot aan Jaen) en drie keer voor een paar uur een collectivo, alvorens we moe maar voldaan onze eindbestemming Chachapoyas bereikten. Het duurde nog even voordat we een goedkoop en schoon hostel hadden gevonden, maar ook dat was prima. 's Avonds aten we een hapje met de drie leuke Britten die ik al eerder noemde (Kate, Paul en Christian) en daarna lagen we er bijtijds in. Want we hadden voor de volgende ochtend vroeg samen met de Britten en nog wat lui een tour geboekt naar Kuelap! Joepie! Tijdens die tour ontmoette ik Randy overigens.

De pre-colombiaanse ruïnes van Kuelap liggen prachtig verscholen middenin een cloud forest in de bergen en wordt tegenwoordig slechts bewoond door honderd lama's. En jawel, we waren met ons groepje de enige toeristen. Zo bijzonder om de ruïnes helemaal voor je zelf te hebben. Wat dat betreft is het maar goed dat het zo moeilijk te bereiken is, anders was het qua drukte zeker een tweede Macchu Pichu geworden. Kuelap wordt namelijk vaak Macchu Pichu van het noorden genoemd, omdat het Macchu Pichu qua grandeur en schoonheid evenaart. Het enige is dat je niet zoals bij MP een uitzichtspunt hebt vanwaar je een mooi overzicht over de stad hebt. Maar ik vond het er werkelijk prachtig en mysterieus, vooral omdat het er zo mistig was toen wij er waren. Echt helemaal top!

's Avonds gingen we uit eten met de Britten en Randy en dat mondde uit in een hilarische avond. Na het eten kwamen we de gids tegen en die nodigde Jenny en mij uit om kennis te maken met zijn nieuwe konijn, haha. Dus terwijl de rest buiten bleef wachten, gingen wij giechelend zijn kamer binnen, om het konijn op het hoofdkussen van zijn bed aan te treffen, omringd door vele keutels. Haha, leuk, zo´n konijn die je bed volschijt! Later die avond belandden we in een poolbar, waar ze niets anders schonken dan vieze, huisgemaakte koffielikeur. Zes soles (anderhalve euro) per fles! Het was echt niet te zuipen, maar we waren al behoorlijk aangheschoten en dan wil je meer, dus hup, het ene shotje na het andere. Kate, Jenny en ik hebben twee uur gedaan over één potje pool... Moet er wel bij zeggen dat de tafel en de keus hun beste tijd op z'n zacht gezegd wel gehad hadden...

We eindigden met z'n allen op de hotelkamer van Christian met een paar jointjes. Dit scenario mondde uit in vele lachsalvo's. Mijn god, wat hebben we die nacht gelachen! Jenny was the day after zo ziek als een hond. Ikzelf had wel een ordinaire kater, maar daar bleef het gelukkig bij. Een mooi afscheid van Chacha was het wel. Tijd voor de nachtbus naar Chiclayo. Of nee, ik ging op het allerlaatste moment toch maar met Randy mee naar Huanchaco, het surfdorp bij Trujillo. Goede zet, maar dat lezen jullie de volgende keer. Ik ga Sander wakker maken, want die heeft zo'n kater dat hij alweer ligt te pitten...Vanavond weer afgesproken met Maarten en Joost en tevens met twee superaardige, gezellige Aussies die ik in Arequipa heb ontmoet en met wie we gister een topavond gehad hebben.

Dus...ik schrijf jullie hopelijk snel weer en wens jullie heel veel plezier de komende dagen! Denk aan jullie!

Muchos besos,

Eefje

Update

Hola amigos!

Qué tal??? Mam, hartstikke bedankt voor de spulletjes! De drop is zo gruwelijk lekker dat de zak al bijna leeg is! Maar goed, even een update vanuit Cuzco. Ging daar toch op het laatste moment nog even van alles mis, zeg, vlak voordat ik Sander zou ontmoeten! Ik had mijn paspoort, credit card, etc. bij aankomst aan de eigenaar van het hostel (Casa de Avila) in Arequipa gegeven en hij zou het in de kluis leggen. Toen ik op het punt stond in de taxi te stappen om naar het busstation te gaan voor mijn nachtbus naar Cuzco, kwamen ze er echter achter dat mijn spullen niet in de kluis lagen!!! Aaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrggggggggggggggggggggg! Qué mal!

Ze hebben drie uur gezocht en mijn bus had ik tegen die tijd dus al lang en breed gemist...en tegen het eind van de avond nog steeds nul op het request... Ik bleef verbazingwekkend rustig, voelde me wel verdwaasd en machteloos, maar was niet over de rooie. Ik had heel sterk zoiets van: er is nu toch niet dat ik kan doen behalve afwachten en hopen dat het goed komt. Hoewel ik ondertussen natuurlijk wel allerlei worst case scenario's in mijn hoofd had: mijn credit card laten blokkeren, naar de ambassade in Lima moeten afreizen en daar dagen wachten op een nieuw paspoort en ondertussen Sander dus niet kunnen zien en Bolivia niet in kunnen...

Ik heb die avond telefonisch contact met Sander gehad en ook hij was heel relaxt. Fijn! We spraken af dat hij gewoon zijn vlucht naar Cuzco zou nemen en dat ik hem op de hoogte zou houden omtrent de gang van zaken. De eigenaar had inmiddels wel honderd keer zijn excuses gemaakt en kon er niet bij dat dit uitgerekend mij moest overkomen. Hij bood me uiteraard op hun kosten een extra nacht in het hostel aan en drukte me op het hart dat ze alles in het werk zouden stellen mijn spullen te vinden en mij vervolgens zo snel mogelijk in Cuzco te krijgen. Zij zouden uiteraard alle kosten voor hun rekening nemen. Met deze woorden ging ikeen uur latereen onrustige nacht in.

De volgende morgen werd ik al vroeg wakker en ging ik op zoek naar de eigenaar. Tot mijn grote vreugte hadden ze vlak daarvoor mijn spullen gevonden in de kluis: het lag in een doos waar ze de avond ervoor geen sleutel van hadden. Hij vertelde me dat hij direct daarna een van zijn medewerkers op een taxi had gezet naar het busstation om alle busmaatschappijen af te gaan in de hoop mij nog dezelfde dag op de bus te krijgen. En ze hadden de vliegtuigmaatschappij gebeld voor een vlucht naar Cuzco, maar de vlucht zat helaas vol.

Ik besloot te ontbijten en met mijn laatste hap kwam het verlossende woord. Ik kon over drie kwartier met een bus mee, royal class nota bene. Ik heb geloof ik nog nooit zo snel mijn spullen gepakt. En dertien uur later stond ik dan eindelijk -dolblij en zeer opgelucht- oog in oog met mijn maatje! Die er de volgende ochtend achterkwam dat hij zijn pinpas in de ATM had laten zitten, waarna hij halsoverkop zijn rekening moest blokkeren...Gelukkig had hij nog een pas bij zich van een andere rekening. Hmmm...must be the altitude (onze nieuwe herhaalzin die je op de meest grappige momenten toe kunt passen).

We hebben tot nu toe onztettend veel lol gehad en zijn al naar Macchu Pichu geweest, wat onvoorstelbaar mooi was. Maar jullie kennen mijn procedure inmiddels: daarover later meer! Morgen reizen we per bus naar Copacabana aan het Titicacameer in Bolivia. Hoewel Cuzco te gek is, heb ik wel erg veel zin om Bolivia te ontdekken! En gelukkig heb ik na Sander's vertrek nog vier weken Cuzco in het verschiet. Muy bien!

Dag lieve lui, weer heel veel liefs en kussen van mij!

Vilcabamba: de vallei der langlevenden

Vilcabamba is een klein, rustiek dorp temidden van een vallei in het zuiden van Ecuador. Maar het is niet zomaar een dorp. Noch is het zomaar een vallei. Nee lieve lezers, hier is iets bijzonders gaande... De inwoners van Vilcabamba staan er namelijk om bekend dat ze ontzettend oud worden. Er wordt zelfs beweerd dat een enkeling zijn of haar 120ste verjaardag hier in hoogst eigen persoon heeft gevierd! Hoe dat kan? Men neme een lekker zonnig klimaat, een trage pas, een prachtige natuurlijke omgeving, gezond voedsel en een behoorlijke dosis goede energieën. Vervolgens husselt men dit flink door elkaar en... klaar is het verbluffende resultaat!

Zoals ik al eerder schreef heb ik hier acht dagen gezeten. Het hostel, Izhcayluma, was echt fantastisch! Het eten, het personeel, mijn lerares Spaans, de gasten, het hostel zelf, de massageruimte, de bar, het zwembad, de enorme bloementuin, het kampvuur, de omgeving, het uitzicht, Izhcay het jonge katje en niet te vergeten de twee domste honden die ik ooit ontmoet heb. Om een indruk te krijgen: http://www.izhcayluma.com/. Zooooooo relaxt en gezellig! Vivane en Joppe: de leukste barkeepers van Ecuador uit Den Bosch, Marleene en Rudolf uit Den Haag, Marcel uit Tilburg, Reinier uit Amsterdam, Tino uit Nieuw-Zeeland, Jen en Chris uit Canada, Jenny uit San Francisco, etc., ze waren stuk voor stuk hartstikke leuk en als groep klinkte het echt enorm. Wat hebben we gelachen!

Mijn dagen vulde ik met Spaanse les, paardrijden op schitterende en supercomfortabele Paso paarden (en dus onderwijl camera's verliezend), zonnen, lezen, (een dagje) ziek zijn zwemmen in het zwembad, wandelen, the best full body massage ever, genieten van het uitzicht, nadenken, voelen, heerlijk eten en...een christal healing. Een wat??? Nou...daar ga ik nu niet te diep op in, maar het is iets spiritueels annex zweverigs in ieder geval. Zonder in detail te willen treden heb ik eruit gepikt wat waarde voor mij had en waar ik gevoelsmatig iets mee kon, en vond ik het een geweldige ervaring. Ik heb er echt veel aan gehad. Als je er meer over wilt weten kan je me mailuh...!

De avonden zagen er iets anders uit: goeie, diepgaande gesprekken en heel veel humor rond het kampvuur, dronken worden aan de bar met het personeel, dansjes verzinnen op Thriller van Michael J., dart- en pooltoernooitjes, tafeltennis, nachtelijke duiken in het ijskoude water van het zwembad, jointjes roken met de nodige lachkicks en zo kan ik nog wel even doorgaan... Heerlijke tijd. Net als thuis!!!

Een paar dagen na mijn aankomst was het volle maan en hebben we met z'n allen een sjamaanceremonie in een zweethut in the middle of nowhere bijgewoond. In de zweethut was het bloed- en bloedheet, maar wat ik veel vervelender vond, was dat het er werkelijk aardedonker was. Je zag echt helemaal niets! Na twintig minuten moest ik er echt uit, ik raakte er een beetje van in paniek en bovendien was ik misselijk (was die dag ziek geweest) en voelde ik alles tintelen... Toen de rest 2,5 uur later naar buiten kwam en in het zand begon te rollen, vond ik het echt een beetje te ver gaan naar mijn smaak...Vivane zei: het is net alsof we naar de Flintstones zitten te kijken! Ik: haha, Wilmaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Maar goed, aan alles komt een eind, zo ook aan Vilcabamba en aan dit verhaal, want ik moet als een speer terug naar het hostel om mijn backpack te halen!

Mis jullie en geef jullie een dikke digitale pakkerd vanuit Peru!!!

Going local

Kiekiek!

Ben ik weer! Hoe gaat het met mijn kanjers? Nog één nachtje semi-slapen in de nachtbus van Arequipa naar Cuzco en dan zie ik Sandertje! Mijn Spaanse lessen zitten er dus op. Gister heb ik geluncht met Armando, de directeur van de school. Hij gaf me de keuze tussen twee picanterias: de ene was fancy en de andere niet (oftewel oud en minder schoon), terwijl de prijsklasse hetzelfde was. Ik koos voor de laatste, omdat ik het altijd een bijzondere belevenis vind in de voetsporen van de lokale bevolking te treden.

Het restaurant bevond zich aan de andere kant van de stad en er was zowel in het restaurant als op straat in geen velden of wegen een toerist te bekennen. Armando bestelde een paar zeer smaakvolle, typisch Arequipaanse gerechten met daarbij een flinke karaf gevuld met chicha: gefermenteerd maisbier. Lekker hoor! Wel een beetje jammer van al zijn onverhulde avances, temeer daar hij de school samen met zijn echtgenote runt... 's Avonds nog gezellig een biertje gedronken in een kroeg (met wederom alleen maar local's) met Luke en Henry, twee Aussies die in hetzelfde hostel zitten en toen waren mijn dagen hier in Arequipa alweer bijna geteld.

En dan nu... terug naar de chronologische volgorde van mijn blog. Wat heeft Eef allemaal na Cuenca, Ecuador meegemaakt...? Tja, dat wordt even zappen naar mijn volgende verhaal! Zie jullie daar ;-)!

Heel veel liefs,

Eva xxx

Arequipa en het heden

Lieve allemaal,

Alles goed in crisisland? Hier gaat alles prima! Ik maak even een enorme sprong vanuit het verleden in Ecuador naar het heden in het zuiden van Peru, omdat men graag wil weten hoe het met me gaat en wat ik op dit moment uitvreet. Echter, na deze blog ga ik als de sodemieter aan mijn inhaalrace beginnen! Misschien vanavond al, dus dat zou betekenen dat jullie morgenochtend op het werk verwend worden met maar liefst twee verhalen. Laat de bazen het maar niet horen of zien, want nog een crisis kunnen jullie vast niet gebruiken, ook al is het er een van een andere soort. Hoewel, ontslag valt uiteraard ook onder de noemer ‘financiële crisis'...

Dus...wat ik allemaal uitvreet en hoe ik me voel...Nou, ik moet zeggen: ik zit erg lekker in mijn vel de laatste tijd. Ik ben over het algemeen erg vrolijk, ontspannen en heerlijk flexibel ingesteld. Om de toekomst maak ik me nog niet zo druk (lees: mijn terugkeer naar Amsterdam en de banenrompslomp die daar ontegenzeggelijk bij komt kijken) en wil dat graag nog even zo houden. Het komt vanzelf wel wanneer het einde van mijn reis nadert, op het moment wil ik gewoon ongedwongen kunnen genieten van het hier en nu. Vragen over wat ik doe, deed of ga doen in Amsterdam worden door mijn persoontje dan ook heel beslist afgekapt. How rude! Maar wel lekker rustig, haha!

Klokje rond

Kortom, het gaat best top, ondanks dat ik me door de hoogte, de slechte nachtrust in de nachtbussen, het zo nu en dan voor dag en dauw opstaan, de gezellige maar soms te late kroegavondjes, het studeren en wat dies mehr sei (of zoiets) vaak moe voel. Dit schijnt volkomen normaal te zijn en in mijn geval is het nog minder verwonderlijk, dus ik leg een en ander met een grijns naast me neer ;-). Enne...het wil om die reden een doodenkele keer nog wel eens voorkomen dat ik op een voor mij ongekend vroeg tijdstip in mijn mandje lig en het klokje he-le-maal rond snurk. Zaaaaaalig!!!

Verder maak ik een hoop gave dingen mee, zie ik ontzettend veel moois om me heen, heb ik weinig tot geen conflicten met mezelf en ontmoet ik eigenlijk alleen maar leuke lui. Vaak kom ik diezelfde mensen een paar dagen tot een paar weken later weer tegen. Soms wel op vier verschillende plekken, zowel in Ecuador als Peru, en meestal blijken ze zelfs in hetzelfde hostel te slapen! Erg grappig en verwonderlijk. Ik bereis namelijk echt niet alleen maar de platgewalste gringo trail, maar ga met enige regelmaat een beetje van de gebaande paden.

Van Randy heb ik maandagavond helaas afscheid moeten nemen, aangezien hij naar Cuzco moest. Hij moest er spontaan een beetje van huilen, de schat. Ik vond het erg jammer en mis mijn reismaatje wel een beetje, maar ergens vind ik het ook wel weer prettig voor korte tijd alleen te zijn en met niemand rekening te hoeven houden. Niet dat ik trouwens het gevoel had dat dit bij hem moest, want het samen reizen ging heel vanzelfsprekend en soepel, maar het is meer het idee van: hè fijn, eindelijk weer even tijd voor mezelf en voor mijn blog (en dus voor jullie!). En wie weet kom ik Randy wel weer ergens tegen. Zou me niets verbazen.

La ciudad blanca

Zelf zit ik inmiddels alweer een paar dagen in Arequipa voor een weekje Spaanse les. Arequipa is een mooie koloniale stad die bijna volledig is opgetrokken uit wit vulkanisch gesteente. Derhalve wordt het ook wel La ciudad blanca genoemd. De vroegere Spaanse overheersing heeft duidelijk een stempel gedrukt op de architectuur van deze leuke, sfeervolle stad met haar prachtige Plaza de Armes. Veel mensen refereren voornamelijk naar Andalusië bij het aanschouwen van de vele sierlijke bouwwerken die de stad rijk is.

De stad is niet alleen mooi, maar is bovendien gezegend met een bizar constant en heerlijk klimaat: zon, zon, zon en nog eens zon! Naast ‘de witte stad' noemt men Arequipa dan ook wel liefkozend ‘de stad van de eeuwige lente'. Heet is het er nooit, wel aangenaam warm als je met je koppie in de zon zit te studeren. In de schaduw voelt het echter zo tien tot vijftien graden koeler en 's avonds is het er ronduit koud. Dit laatste deert me voor de verandering totaal niet, want sjeeezus, die zon is zo lekker, daar teer ik 's avonds gewoon nog op! Geen verkeerde plek dus, om mijn vleugels een weekje dicht te slaan en me weer op die lastige maar oh zo levendige taal te storten.

Ik slaap en krijg les in Casa de Avila, een heerlijk schoon en relaxt hostel met een mooie, grote en jawel, zeer zonnige tuin, die permanent bewoond wordt door Paco, een 40 jaar oude schildpad van wie het geslacht onbekend is. Zou dus zomaar Paca kunnen zijn, of Pacoa, als het geslachtsloos zou zijn (huh?). De school is ontzettend professioneel en de docenten zijn superlief en erg goed. Op de eerste dag noemde iedereen me al Evita en werd ik door de docenten gedag gekust. Liehief! Ik heb twee verschillende docenten per dag (een man en een vrouw) en heb privéles van negen tot een: twee uur grammatica en twee uur conversatie.

Chaos

Het thema van de week is het oefenen met de verschillende verleden tijdsvormen, wat ontzettend ingewikkeld is aangezien er drie vormen zijn die in verschillende specifieke situaties gebruikt worden. Daarbij zijn er meer onregelmatige werkwoorden dan regelmatige, dus je kunt je misschien wel voorstellen dat het een behoorlijke chaos in mijn hoofd is! Ik kan het maar niet onthouden en zoals ik al eerder aangaf heb ik er de grootst mogelijke moeite mee me na twee uur nog te concentreren. Ik ben vervolgens zonder dat ik het kan helpen geneigd om een soort van apathisch gedrag te gaan vertonen, hahaha!

Ik lach nu wel, maar het is stiekem behoorlijk frustrerend... Ik probeer me niet te laten kennen en mezelf voor te houden (helpt voor geen meter, hoor) dat ik ongetwijfeld niet de enige ben die daar last van heeft. Vooral de mensen van mijn leeftijd of daarboven zullen vast ook moeite hebben met het leren van een nieuwe taal. Bovendien, als je reist maak je zoveel mee en vliegen de dagen zo snel voorbij, dat je simpelweg geen tijd hebt om je aantekeningen door te nemen en in je kop te stampen, waardoor je hetgeen je eerder geleerd hebt als bij toverslag weer vergeten bent. Wat trouwens nog wel het vermelden waard is, is dat de directeur van de school zich keer op keer verbaast over mijn ‘level of understanding'. Blijkbaar ligt dat niveau bij mij vrij hoog. Nog dus het spreken nog! Komt wel...ooit...hoop ik...!

Laatste nieuwtje voordat ik ermee kap: gister heb ik geborreld met niemand minder dan Joost Heiligers, een middelbare schoolvriend c.q. klasgenoot c.q. broertje van mijn eerstje vriendje Maarten Heiligers (Heili voor de insiders). Lachen! Maarten is ook in Arequipa en die zou er ook bij zijn, maar die was gister helaas ziek. Maarrr...als het goed is krijgen we in Cuzco nog een herkansing. Was in ieder geval erg leuk en apart om Joost een paar uurtjes aan de andere kant van de wereld gezien te hebben en we hebben gezellig bijgepraat.

Gekke Sander

Ik kwam erachter dat ze in peru zouden zijn toen Heili mij een maandje geleden sms'te dat hij een oude doos met brieven van en voor mij gevonden had tijdens een verhuizing. Of ik die nog terug wilde hebben. Natuurlijk! Alleen het komende half jaar kon ik het ff niet op komen halen...was beetje lastig vanuit Zuid-Amerika. Maarten: Hé, wat toevallig, ik ga in Oktober naar Peru. Laten we daar biertjes drinken! Grappig, hè? And last but not least: over een paar dagen komt die lieve, gekke Sander me voor drieënhalve week opzoeken! Jaaaaaaaaaaaa, hoi, hoi, hoi! Daar kijk ik echt heel erg naar uit!!!

Goed schatjes, ik ga een restaurantje zoeken, want ik barst van de honger. Als ik zo naar de klok kijk denk ik overigens niet dat het tweede verhaal gaat lukken vanavond... Aan de andere kant is dit relaas wat langer geworden dan gepland, dus dat compenseert weer!

Hou van jullie, hele dikke knuffels en kussen,

Eef

Cuenca, Cajas NP en het sprookjesbos

Cuenca is een charmante, koloniale stad in het zuiden van Ecuador en staat geheel terecht op UNESCO's Werelderfgoedlijst. Ik voelde me er direct op mijn gemak, aangezien het naar mijn mening een zeer goede vibe heeft. Wanneer je door de smalle kinderkopstraatjes of over een van de vele pleintjes loopt, zie je overal om je heen de meest prachtige huizen, gebouwen, kerkjes en kathedralen in diverse pasteltinten. In de mooie mix van bouwstijlen zijn veel Franse en Sevillaanse invloeden te herkennen, waardoor het geheel erg mediterraans aandoet. De meeste huizen zijn voorzien van Franse, gietijzeren balkonnetjes vol met kleurrijke bloemen en hangplantjes. En hoewel ik er helaas maar kort geweest ben, werd me al gauw duidelijk dat het er stikt van de leuke barretjes en internationale restaurantjes waar jezalig kunt eten.

Ik sliep in een kleine dorm vanhet gezellige El Cafecito en de eerste avondheb ik me uitstekend vermaakt met kamergenoot Warren uit Zuid-Afrika. We hadden een hapje gegeten en toen we later op straat liepen op zoek naar een leuk cafeetje, werden we bijna omver gewalst door een groep uitgelaten Fransen die ons in een fractie van een seconde wistover te halen mee te gaan naar La Mesa, de bekendste salsaclub van Cuenca. We hadden ontzettend veel lol, maar na een aantal mislukte salsapogingen besloten we toch maar af te taaien. Het was al laat en we moesten alletwee om kwart over zes op. Warren om een bus naar Quito te halen en ik omdat ik een tour geboekt had naar Cajas National Park.

Cajas betekent koud in Quechua, een van de talender indigenás, dus ik had me al voorbereid opeen bibberdag. Maar bij het vertrekverteldeJuan, onze zeer vriendelijke en vakkundige gids ons dat we extreem veel geluk hadden met het weer vandaag.Om zeven uur 's ochtends was het in Cuenca al zonnig, wat betekende dat het in Cajas ook een stuk aangenamer zou zijn dan gewoonlijk. Normaal gesproken is het daar gemiddeld een graad of twee metdaar bovenop veel regen pluseen snijdende wind.Nu was het er droog, zonnig, nog steeds wel winderig en een graad of vijftien. Dat maakte de hike een stuk minder pittig kan ik jullie vertellen! Juan vroeg meaan het eindvandrieënhalf uur durende wandelingdoor de bergen nog of ik veel hike-ervaring had en toen ik ontkennend antwoordde, was hij stomverbaasd en zei hij datik het ontzettend goed gedaan had. Eefje natuurlijk zo trots als een pauw!

Cajas is een bijzonder mooi gebied bestaande uit vijf verschillende eco-systemen: de meren vol regenboogforellen, de highland Moor ofPáramo (zo noemen ze hier een berggebied hoger dan 3000 meter, begreep ik van Juan), de Pilo Moor (een drassige, sponsachtige grondsoort, diehet regen- en ijswater absorbeert enhet water vervolgens ondergronds doorsluist naar de meren), het primairenevelwoud en el bosque cinoa, een bos vol papierbomen. Vooral dit laatste ecosysteem vond ik wonderlijk. Ik waande me in een sprookjesbos dat me deed denken aan een setting uit The Lord of the Rings. Zo mysterieus, met het vage zonlicht, de grillig gevormde, lichtbruine papierbomen vol donkergroen mos, de enorme roodgekleurde orchideeën...met een beetje fantasie zag ik zelfs een glimps van die vreemde hobbits,die zich schichtig verschransten achter de bomen, terwijlzeovermand door nieuwsgierigheid voorzichtighun hoofdjes om de hoek staken.

De gids vertelde dat hij ooit een nacht in het sprookjesbos gekampeerd had en dat het deengste nacht uit zijn leven was geweest.Het was er pikdonker, mistig en koud enhij hoorde niets anders dan de holle roep van de bosuilen en hetsuizen van de wind. Ik moest direct denken aan de Blair Witch Project en dat kon hij beamen. Na dehike wachtte ons eenverrukkelijke lunchbestaande uit de lekkerste aardappelsoep en de beste foreldieik ooit gegeten. Wat eentopdag... Helaas heb ik er dus geen foto's meer van. Ik zal binnenkort kijken of ik wat foto's van het internet kan plukken om jullie een indruk te kunnen geven van het park.

De volgende dag ben ik doorgereist naar Vilcabamba, mijn lievelingsplekje in Ecuador waar ik acht dagen gebleven ben. Maar daarover later meer...

Muchos besos y un abrazo fuerte,

Eva

De geheime tuin in Quito

Dag lieverdjes,

Qué tal? Verheugen jullie je alweer op het weekend? Nog leukedingen in het verschiet?Hopelijk gaat alles goed daar in het koude, natte, grijze en vlakke Nederland! Ik zitinmiddels ook weervoor een paar dagenop zeeniveau, in Huanchaco bij Trujillo om precies te zijn, een dorp aan de Noordkust van Peru met een hele hoop surf dudes en zowaar een flinke dosis zon!Ik had ineens ontzettend zin in een paar dagen chillen op het strand, hoewel ik tegelijkertijd niet kan wachten weer temidden van al die imposantebergen te zijn. Zo ontzettend indrukwekkend, ik krijg er maar geen genoeg van.

Ik reis tijdelijk met Randy, een aardige en gezellige Amerikaan die ik in Chachapoyas heb ontmoet. Ik zou in eerste instantie met Jenny en Marcel meegaan naar Chiclayo, maar toen ik daar in het holst van de nacht de bus uitstapte bedacht ik me en ben iklinea recta nogvier uur doorgereisd naar Huanchaco. Het hadechter maar eenhaar gescheeld of ik was vanuit Chachapoyas halsoverkopmet drie ongelooflijk geestige en gezellige Britten (wat ben ik toch gek op de niet te evenaren Britse humor en directheid!) meegegaan naar Tarapoto, een plaatsjebij de jungle. Maar dat wastien uur bussende verkeerde kant op, wat ikqua tijd gewoon echt nietging redden. Jammer, want ik heb echt een hilarische avond met ze gehad.Hopelijk zie ik zelater nog ergens in Peru of Bolivia. Zou top zijn!

Bueno, ik heb nog een hoop achterstallig onderhoud te verrichtten op deze site, dus ik ga als de wiedeweerga van start. Na Otavalo had ik nog een dagje Quito op mijn programma staan voordatik door zou reizennaar Cuenca, 'The jewel of the South'. Ik had besloten de nieuwe stad te laten voor wat het was en een bed geboekt in The Seret Garden Hostel, hooggelegen in eenvan de lieflijke straatjes vande oude stad. Bij aankomst wist ik meteen dat ik dit ook voor de eerste paar nachten had moeten doen. Het bleek echt een superleuk hostel te zijn, met een dakterras met prachtig uitzicht over Quito en de omringende bergen,gezellige backpackers enheerlijk eten.

Het bleek bovendien de ideale plek te zijn om nieuwe mensente ontmoeten. 'S avonds dineerden we met een man of veertig aan één lange tafel op het dakterras en werd de sfeer al gauw als thuis: oeverloos ouwehoeren, eten, drinkenen vooral heel veel lachen. Daarna schaarden we ons lekker knus met een groepje rond het vers gestookte kampvuurtje. En terwijl we ons zowel door de warmte van het vuurals de alcohol in ons lijf steeds behaaglijker begonnen te voelenop deze koude, donkereavond in Quito, genotenwevan het dagelijkse vuurwerk dat mooi oplichtte boven het vage schijnsel van de blauwverlichte basiliek en de miljoenen lichtpuntjes van de levendige stad die ver beneden ons lag.

Om elf uur kwam de barman ons fijntjes vertellen dat we vanaf dat moment 'onze bek moesten houden', omdat er mensen zouden kunnen zijn die wilden slapen. Maar... deze klare taal kwam uit de mond van iemand die zelf straal- en straalbezopen was,waardoor de boodschap niet geheel vlekkeloos overkwam en we een half uur lang in een deuk lagen en ik echt moeite moest doen niet in mijnbroek te piesen van het lachen. Toen we onszelf een beetje hervonden hadden en de beschonken barman inmiddels in alle staten was, kwam ik op het briljante idee ons drinkgelach elders voort te zetten. En zo stond ikniet veel later met Claire uit Engeland, Nathalie uit Frankrijk en Marcel uit Tilburg in een Ierse pub te kletsen, lachen, tafelvoetballen (I suck!), darten enniet te vergeten een lokale variant op Guiness te tanken. Kortom: een heerlijk avondje, precies wat ik nodig had!

De volgende morgen wilden we met een groep naar de Teleferico (de kabelbaan) gaan, maar eenmaal daar konden we direct rechtsomkeert maken, aangezien de kabelbaan op dinsdag gesloten bleek te zijn. Iedereen trok vervolgens zijn eigen plan en Claire en ik besloten de dag samen door te brengen: een beetje slenteren door de stad, wat kathedralen van binnen en van buiten bekijken en een bezoek aan een park hoog boven Quito, alwaar we tijdens het nuttigen van een geweldige lunch een schitterend uitzicht hadden over de stad. Een prima afscheid van Quito!

Nou moppies, morgen hopelijk weer een achterstallige update. Nu lekker eten. Ik hoop dat mijn maag het trekt, want ik blijf er problemen mee hebben... Ben sinds mijn vertrek uit Amsterdam al twee keer goed ziek geweest van het voedsel (wat overigens over het algemeen wel erg lekker is in Peru!)en heb nu ook alweer twee dagen krampen. Hoort erbij denk ik dan maar!

Tot slot nog een berichtje voor mijn lieve nichtje Zoë die morgen zeven wordt:

Dear Zoë,

Happy birthday sweetheart! I hope you will have a wonderful day tomorrow with lots of beautiful presents. Imiss you and I will try tocome to South-Africaas soon as possible. Love and big kisses, also to Roxy and your mom and dad,

Eva

Heel veel liefs, kussen en knuffels,

Eef