Achtbaantaferelen & sand boarden in de woestijn!

Lieve mensen,

Zand. Overal zand. In mijn ogen, neus, oren en op allerlei andere dubieuze plekken. Maar zover was het nog niet. Eerst moesten Randy en ik nog een reisje van vijftien uur maken om Huacachina vanuit Huaraz, met overstap in Lima, te bereiken. Drie uur voordat we in deze oase midden tussen de zandduinen van de woestijn aankwamen, konden we al over niets anders meer praten dan over het ijskoude biertje dat we zouden gaan nuttigen.

We hadden geen hostel geboekt en toen we om één uur 's nachts bij het met palmbomen omzoomde meer aankwamen, gaven we de chauffeur de opdracht naar het hostel te rijden waar de muziek het hardst stond. Dit met het oog op het pilsje. Het bleek een uitstekende keuze: nog geen tien minuten later lagen we met een koude kletser in de ene hand en een stevige joint in de andere hand helemaal in een deuk om het barpersoneel dat straalbezopen een feestje aan het bouwen was, omdat één van hen jarig was om twaalf uur. Welcome to the desert! Vier biertjes later rolden we niet meer om van het lachen maar van vermoeidheid, dus dat was einde avond voor ons.

De volgende ochtend hebben we een beetje gerelaxt aan het meer, ondertussen genietend van de prachtige zandduinen en de idyllische oase en heb ik nog een tijdje met een kapucijneraapje gespeeld die bij het hostel hoorde. Kon ik alvast een beetje oefenen voor La Senda Verde. En 's middags was het dan eindelijk tijd voor een beetje actie! Eerst met een rotgang met een dune buggy over de zandduinen scheuren, wat echt supergaaf was. Net een achtbaan! Vooral bergafwaarts van die enorm hoge, steile duinen ging in zo'n moordend tempo, dat je maag er keer op keer van omkeerde (vraag me niet wat daar nou zo leuk aan is, want ik heb normaal gesproken een hekel aan dat gevoel, maar toch was het geweldig!).

En dat was nog niet alles. Nee, deel twee van de adrenalinetrip behelsde een sand board, een flink stuk evenwicht en een hele hoop moed... Want sand boarden doet men van diezelfde enorm hoge, steile zandduinen! De eerste duin ging nog wel, want we bouwden de hoogte langzaam op. Ik bleef tot bijna beneden overeind. Bij de tweede ging ik al driedubbele salto's makend naar beneden. Bij de derde stilde ik mijn honger eveneens door zand te happen. En de vierde? Dat ik die heb overleefd mag een wonder heten. Wat was dat hoooooooooooooooooooog! Ik dacht: die doe ik liggend op mijn buik. Nou, dat was de vergissing van de dag. Want klaarblijkelijk ga je dan nog tien keer sneller naar beneden!

Na deze geweldige rush (Mabel en Rem, wake boarden is nóg leuker, dus ik kijk alweer uit naar de zomer!) stond ons nog een mooie zonsondergang te wachten temidden van de duinen in de woestijn, met zicht op de oase ver beneden ons. Wat een leven heb ik toch! De volgende dag hebben we niets bijzonders gedaan, aangezien we allebei een nekspier verrekt hadden tijdens het maken van onze ongeplande en vooral ook ongecontroleerde koprollen. En wie kwam ik op de valreep wéér tegen vlak voordat we onze nachtbus naar Arequipa moesten halen? Charles. Het moet niet gekker worden...

Over Arequipa heb ik aardig wat geschreven, maar over de Colca Canyon, het klooster en Juanita de ijsmummie nog niet, dus dat komt in mijn volgende blog aan bod. Ik hoop trouwens dat jullie allemaal een mooie kerst gehad hebben! Ik heb een topkerst gehad in Buenos Aires samen met Arnoud (een goeie vriend van me uit Amsterdam) en Marie (een Zweedse vriendin van hem), Rudolf en Marleene (die ik in Ecuador heb leren kennen), Liz, Carl, Charlotte, Nick en Wes (met wie ik allevijf heb gewerkt bij La Senda Verde), Max (een vriend van Wes) en Bridgit en Niall (ook van LSV). Nu even met Arnoud aan het bijkomen aan de kust, waar het te koud is en morgen terug naar Buenos Aires voor oud & nieuw! En...8 januari komen Michiel en zijn zus ook vanuit NL, dus dan gaan Arnoud, Michiel, Char en ik met z'n viertjes zwaar afzien in Patagonië. Lachen!

Ik wens jullie allen een hele fijne oud & nieuw en alvast een super 2009! Mis jullie en hou van jullie xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Eef

Merry Christmas and a fantastic New Year!!!

Lieve vrienden, familie en ander gespuis,

Vanuit een warm, zonnig en bruisend Buenos Aires wens ik jullie en hele fijne kerst en een heel gelukkig 2009 met alle liefde, geluk en gezondheid!

Oh ja, mijn telefoon is gejat en tegen beter weten in heb ik nergens mijn telefoonnummers genoteerd en ben ik dus alles kwijt... Mochten jullie nooit meer wat van mij vernemen dan is dat dereden...dus doe mij en jezelf een lol en stuur meeen mailtje met je nummer!Alvast bedankt!

En nu, hop,feesten jullie!!!

Muchos besos,

Evita

Huaraz en laguna 69

Heeeeeeee schatjes,

Nog sinterklaas gevierd dit weekend? Vertel! En hoe gaat het verder met iedereen? Ik ben inmiddels na een bus ride from hell vanuit Potosi, Bolivia in Tilcara in het Noorden van Argentinië beland. Mijn eerste indruk van Argentinië: erg mooi en leuk! Hier in het Noorden voel je nog de nabijheid van Bolivia en hoe verder je naar beneden afzakt, hoe westerser het zal worden. Wel veeeeeeeeeeel duurder dan ik dacht, ik hoop dat ik het red met mijn centjes.

Tilcara is een heerlijk rustig en relaxed dorp in een prachtige omgeving. Ik kon wel wat rust gebruiken na een heftig stapweekje in La Paz en Sucre en die nachtbus zonder slaap! Ik ben hier alleen en ook dat is prima. Het is wel eens lekker om niet steeds dezelfde typische backpackersvragen te stellen c.q. te beantwoorden: Hoe lang reis je? Waar ben je geweest? Waar ga je heen? Enz... Geeft me tegelijkertijd ook even de tijd weer een enorme sprong naar het verleden en wel Peru te maken.

Ik besef me dat ik echt enorm achterloop met mijn blog en dat ik het zolang ik op reis ben nooit meer in kan halen, tenzij ik vanaf nu alleen nog maar met mijn snoet achter de pc ga zitten. En daar is reizen natuurlijk niet voor bedoeld! Wel wil ik uiteindelijk een volledig verslag op mijn site hebben staan, dus ga er maar vanuit dat jullie nog steeds berichtjes van mij zullen blijven ontvangen als ik al lang en breed weer terug ben... Niet alleen leuk (?) voor de geïnteresseerden of voor toekomstige reizigers, maar ik doe het tevens voor mijzelf, zodat ik de herinnering levendig kan houden (wel nodig met dat geheugen van Eefje Zeefje). En ik merk dat ik al vele details vergeten ben van mijn tijd in Peru, dus als ik daar nog langer mee wacht wordt het nooit meer wat. Entonces...

Na Huanchaco en Trujillo namen Randy en ik dus de nachtbus naar Huaraz en de Cordilla Blanca y Negra, in het Andesgebergte in het midden van Peru. Huaraz zelf vond ik niet zo bijzonder, maar de setting was werkelijk schitterend! Nadat we ‘s ochtends hadden ingecheckt in het hostel zat ik op de binnenplaats een sigaretje te roken en dwaalde mijn blik zonder aanwijsbare reden af naar het zonnetje dat heerlijk brandde op mijn huid. Het volgende ogenblik viel mijn mond open, want wat schetste mijn verbazing? Er had zich een perfecte regenboogcirkel om de zon heen gevormd. Wauw! Hebben jullie ooit zoiets gezien? Ik riep Randy en die kwam met een aantal anderen aangelopen. We hebben er wel een half uur naar staan staren. Met zonnebril op welteverstaan.

Die dag hebben we weinig meer gedaan dan een beetje rondslenteren op zoek naar een tour voor de volgende dag. Huaraz ligt geloof ik op zo'n 3300 meter en aangezien we van zeenivieau kwamen, moesten we het gedwongen even rustig aan doen. We besloten voor de volgende dag een taxi te reserveren die ons naar het beginpunt van de hike naar Laguna 69 zou brengen, daar een uur of vijf op ons zou wachten en ons vervolgens weer terug zou rijden. Toen we 's middags weer terug in het hostel kwamen, lagen er twee berichten op me te wachten bij de receptie. Wat gezellig!

De eerste was van Rudolf en Marleene, die ook in Huaraz waren maar in een ander hostel zaten. Of we zin hadden om die avond af te spreken. Nou, dat hadden we wel! De tweede was van Christoph, een Zwitser die ik in Vilcabamba tien minuten gesproken had, waarna hij zijn nachtbus naar Peru moest halen. Hij had me zijn emailadres gegeven, zodat we elkaar ergens konden ontmoeten. We hadden min of meer dezelfde reisroute in hetzelfde tijdsbestek in gedachten, vandaar. Sindsdien hadden we elkaar op de hoogte gehouden van waar we waren en nu waren we dus eindelijk op hetzelfde moment op dezelfde plek. Hij wilde voor de volgende avond afspreken om een hapje te gaan eten. Leuk hoor, je avonden zo onverwacht vol (laten) plannen! Toen we later bij Rudolf en Marleene aanklopten, bleek arme Marleene hartstikke ziek te zijn door de hoogte. Ze zag echt behoorlijk pips. Die avond kon ze dus helaas niet mee... Maar ondanks dat werd het uiteindelijk wel een gezellig avondje.

De hike was letterlijk en figuurlijk adembenemend. Het startpunt was vlak na Lagunas de Llanganuco, twee prachtig mintgroengekleurde meren, en vanuitdaar moesten we van zo'n 3500 meter stijgen naar 4600 meter. Heftig! De tocht voerde langs watervallen, groene valleien, papierbomen, gletsjers en besneeuwde bergtoppen. Het was echt te gek, maar ooooooooooh zooooooooo zwaar! Zelfs bij de lichtste stijging had ik al zuurstofgebrek en hoe hoger we klommen, hoe steiler en dus erger het werd.

Op het laatst moesten we om de twee minuten even kort stoppen zodat ik op adem kon komen en mijn hoofd barstte inmiddels bijna uit elkaar. Pijn! Zelfs Randy, die zeer ervaren is, had er zichtbaar last van en zei dat dit het zwaarst was dat hij ooit had gedaan. Ik had daarbij al sinds ik in Vilcabamba in een glasscherf was gestapt een ontstoken grote teen, wat nogal pijnlijke vormen begon aan te nemen. Maar geheel zonder te mopperen zetten we door en dachten we aan ons einddoel, totdat we dat na een paar uur eindelijk hadden bereikt: Laguna 69.

De tranen sprongen me in de ogen bij het aanschouwen van dit gletsjermeer. Zo extreem helder en van het mooiste blauw dat ik ooit had gezien. En wat lag ze daar schitterend, omringd door met sneeuw bedekte bergen en gletsjers! Onbeschrijflijk mooi. Misschien wel het mooiste wat ik tot dan toe had gezien. En wat waren we blij dat we het gehaald hadden. Het was de pijn echt dubbel en dwars waard geweest. Sterker nog, ik zou het zo weer doen om dit meer nogmaals te kunnen zien. We waren er bovendien de enigen, wat het nog specialer maakte.

Op de terugweg kwamen we na een tijd de groep Israelïers tegen die gelijktijdig met ons aan de hike was begonnen. Zij liepen inmiddels twee uur op ons achter en hadden het nog vele malen zwaarder dan ik. Maakte me wel weer een beetje trots, dat we het toch nog in een mooi tempo volbracht hadden! 's Avonds hebben we nog even wat gedronken met Rudolf en Marleene (die zich gelukkig een stukje beter voelde) en daarna hadden we zoals gezegd met Swiss Chris afgesproken. Dat werd een korte ontmoeting... Randy en ik konden geen pap meer zeggen en ook Christoph was mega-gaar. Vroeg naar bedje toe was de remedie. En de volgende morgen alweer een lange busrit naar Lima, om vanuit daar direct door te reizen naar Huacachina, een oase midden in de woestijn...

Fijne zondag nog allemaal en heel veel liefs weer! Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Eef

De beestenboel, deel 2

Hallo lieve lui,

Hierbij het vervolg van de voorstelronde!

De baby-capuchins...

Kimbo, Anita, Lily, Camilo, Agapetto, Little Martin en Jamón zijn stuk voor stuk ontzettend schattig, lief, knuffelig en speels. Ze hangen en schommelen graag aan je armen en benen, of liften een stukje mee op je schouders, hun armpjes om je nek geslagen. Vaak loop je rond met vier van deze doerakjes op en aan je lijf! En hun plasjes houden ze -helaas- niet op tot ze weer op eigen benen staan... Ik zal de twee meest in het oog springende aapjeser kort uitlichten:

Anita

Deze kleinste baby is erg aanhankelijk en valt regelmatig tegen je aangeplakt in slaap. Het is echt een schatje. Haha, een kleine anekdote: ze kroop een keer onder mijn shirt en op een gegeven moment dacht ik, hé, wat gebeurt er nu, dat voelt lekker, een beetje te lekker naar mijn zin...Had ze mijn bh opzij geschoven en was aan mijn tepel aan het sabbelen! Gekkie! Maar oh wee als er iets gebeurt dat haar niet zindt: dan krijst ze als een echte baby de hele boel bij elkaar!

Kimbo

Ook Kimbo verdient een aparte vermelding. Hij is met stip de stoutste, pluizigste en grappigste veelvraat van het stel. Geen enkele vorm van voedsel is veilig voor hem, hij jat werkelijk alles, waar en wanneer hij maar kan. Hij vreet zoveel dat hij echt een propje begint te worden. Net een kluwe wol. Zijn hoofd vertoont verdacht veel gelijkenis met een kremlin, terwijl hij kan zingen als Gizmo! Sinds de verhuizing is hij samen met Anita degene die terug blijft keren naar de oude plek: op zoek naar eten of aandacht. En bij gebrek aan een van de twee, laat hij luidkeels van zich horen!!!

De spidermonkeys...

Wara en Sambo

Ach ja...de zwarte slingerapen! Heerlijk lachwekkende dieren. Het zijn net pubers met groeistuipen, zoals ze daar rondbanjeren en slingeren, met hun ondeugende koppies met kuifjes en hun lange, slungelige armen en benen. Sambo was een keer met water in de weer geweest en zijn hoofd was zeiknat: hij zag er serieus echt uit als een punker! Wara en Sambito zijn geloof ik zo'n anderhalf jaar oud en vertonen nog lang geen volwassen gedrag. Wel zijn ze erg menselijk, vooral als ze rechtop staan. LSV heeft ze als baby gered: in beide gevallen was de moeder gedood door jagers... Wat dat betreft hoor je hier de meest schokkende verhalen.

Wat ik naast het feit dat ze ongelooflijk stout zijn zo leuk aan de spiders vind, is dat ze alleen contact zoeken wanneer zij daar zelf zin in hebben. Lekker eigengereid. Soms komen ze je met een knuffel begroeten, of pakken ze je hand en slaan hun staart om je arm. Dan is het tijd om ze met enige kracht heen en weer te slingeren, want dat vinden ze enig. Maar het toppunt van lol is toch wel op een onbewaakt ogenblik je kamer binnen te dringen en de boel in mum van tijd overhoop te halen. Wat een puinhoop!!! En oh ja, plassen doen ze wel 50 keer per dag, ook pardoes op je schoot. En als het enigszins kan, likken ze hun (en elkaars) plas doodleuk weer op...

Maruka en Cacao

Maruka is een wat oudere spider met naast de nodige rimpels in haar gezicht een veel te bolle buik vanwege nierproblemen. Ze houdt graag afstand, dus veel tijd heb ik niet met haar doorgebracht. Irene, een van de locals, is een keer door haar gebeten en is sindsdien als de dood voor haar. Op een dag belemmerde Maruka haar de doorgang en Irene raakte echt in paniek. Ze riep me en vroeg of ik Maruka alsjeblieft mee wilde nemen. Ik stak mijn hand uit en tot mijn verbazing pakte Maruka die gewillig vast. Zo wandelden samen een heel eind, tot we de spidermama Gustina tegenkwamen. Maruka sprong direct in haar armen. Gustina is de vrouw van Tomás en je ziet haar zelden zonder de spiders om haar heen gekruld.

Hoewel Maruka niet de biologische moeder is, neemt ze vol overgave de zorg voor baby-spider Cacao op zich. Cacao is nu zes maanden en nog een echte baby. Hij is nog een beetje schichtig, maar durft al meer dan toen ik net aankwam. Vorige week viel die arme kleine uit een boom. Plof, plat op zijn neusje. Zijn hele gezicht was opgezwollen en zijn neus bloedde behoorlijk. Ach gossie.... Hup, naar de dierenarts dan maar. Uiteindelijk bleek het gelukkig allemaal wel mee te vallen, al verborg hij zich wel twee dagen lang versuft onder Marcello's t-shirt.

De enige howler monkey...

Chica

Wat is ze mooi, met haar ranke, voskleurige lijf, haar baard en haar grote, gitzwarte, ondoorgrondelijke ogen die in het oneindige lijken te staren. Ze is rustiger dan de andere apen, is erg op zichzelf en houdt meestal een zekere afstand. Ik vind haar een intrigerend wezentje waar ik uren naar kan kijken. En tijdens het voeren moet je haar niet willen aaien, want dan zet ze haar tandjes in je pols, zo heb ik al gauw ondervonden!

De squirrel monkeys....

Jimmy, Jimmy en Jimmy

Deze drie schavuitjes zijn echt te schattig voor woorden en lopen de godganse dag te ravotten. Superleuk om ze te observeren met hun tengere, gele lijfjes, zwarte, ronde koppies met flaporen en witte snoetjes, hun veel te lange staarten en niet te vergeten hun piepkleine handjes en voetjes. Ze zijn ontzettend springerig en hoewel ze graag op je klauteren, blijven ze nooit lang zitten. Waar ik overigens iets minder van gecharmeerd ben is dat ze elkaar af en toe proberen te verkrachten. Toen ze het met zijn drieën een keer bij Anita probeerden en Anita logischerwijs heel hard begon te schreeuwen, heb ik toch maar ingegrepen...

De geit...

Cappucchino

Het mafste beest dat er rondloopt. Hij denkt serieus dat hij een hond is en volgt de honden en de vrijwilligers overal. Hij steelt graag het eten van de vogels en de apen en wil voortdurend het restaurant in. 's Avonds slaapt hij ervoor. Soms rijdt hij tegen je been op...Toen ik op een avond samen met de honden mijn cabin inkwam en ik me omdraaide nadat ik de deur gesloten had, stond er ineens een geit op mijn bed!!! Toen ik van het lachen bekomen was, kostte het me zeker een half uur om hem eraf te krijgen. Vervolgens heeft hij maar op mijn veranda tegen de deur aan geslapen. De honderden keutels de volgende ochtend spraken boekdelen. Ik ben echt fan van die geit!

De boom ocelot...

Sacha

Prachtige meid met haar enorme kijkers en haar glanzende, gestippeldekattenvacht en haar mooie, grote staart... Ze schijnt echt vliegensvlug te zijn als ze haar eten krijgt (dit doet Marcello, omdat het behoorlijk link is).

De honden...

Boris en Limón

Over Limón heb ik al het een en ander verteld. Hij is een jaar of twaalf, wat voor een Golden Retriever vrij oud is. Zijn wond is lelijk geïnfecteerd helaas... Hoe oud zoon Boris is weet ik eerlijk gezegd niet. Ze zijn zeer zachtaardig,doen echtgeen vlieg kwaaden volgen je overal waar je maar gaat.

Flaca

Zij was een Colombiaanse straathond en is daar als pup door een reizigster gevonden. Samen met haar reisdeFlaca het hele continent over. Tot haar spijt kon zeFlaca niet meenemen naar haar thuisland en dus bracht ze hem naar LSV.Flaca is niet echt goed opgevoed maar wel een toppertje!

Carbon

Een enorme zwarte lobbes die eruit ziet als een oude hond, hoewel hij slechts zes maanden oud is. Hij is van Marcello en zit graag achter de eenden en de ganzen aan.

De rest...

En dan zijn er natuurlijk nog de boa constrictor, de schildpadden, de alpaca, de caoti, de leguaan, de konijnen, eenden, ganzen, haan, macaws en de papagaaien. De vogels hebben op de kleinste en liefste vogel Willy na geen namen. De papagaaien zijn over het algemeen erg zoet, de prachtige macaws daarentegen zijn bijtgraag en feller dan goed voor mijn lijf en leden is...

Het babyhert en de beer laten nog even op zich wachten. Helaas zal ik hun komst niet meer meemaken, want zoals aan al het goede een eind komt, werd het een week geleden ook voor mij tijd om verder te reizen. Via La Paz en Sucre ben ik nu in Potosi en neem ik vanavond de bus naar de grens met Argentinië. Op naar een nieuw land vol nieuwe avonturen en uitdagingen. Maar La Senda Verde en de dieren mis ik nog dagelijks en zal ik nooit meer vergeten!

En ook iedereen in het koude Nederland zit in mijn hart en mis ik natuurlijk voortdurend. Dus kom ik gewoon lekker op 1 februari thuis (oké, ook omdat mijn geld ineens heel hard gaat door die crisis daar)!

Besos grandes y un abrazo muy fuerte,

Evita

Even voorstellen: de chaotische beestenboel, deel 1

Hola lieve schatten,

Alles goed met jullie? Hier gaat het goed! De dag nadat ik mijn laatste blog had geschreven, brak tot mijn vreugde de zon door. Sindsdien heeft deze grote gele all time favorite ons met vele warme stralen omarmd, om slechts tegen de avond, wanneer de maan zijn plekje aan de hemel op kwam eisen, langzaam achter de bergen te verdwijnen. Heerlijk... en met de regen en de grauwe wolken verdween tevens de spanning binnen de groep, dus ook dat is goed nieuws! Maar ik zal jullie niet langer in het ongewisse laten omtrent 'mijn' dieren bij La Senda Verde...

De meeste apen die hier gebracht worden hebben het vroeger ongelooflijk slecht gehad en zullen nooit meer in het wild kunnen leven. Met name omdat ze teveel gewend zijn aan mensen, waardoor ze het alleen niet meer redden en ze een te gemakkelijke prooi zouden zijn voor stropers en roofdieren. Heel sneu natuurlijk, maar desondanks is het mooi om te zien dat hun leven hier verrijkt wordt. Ze lijken het erg naar hun zin te hebben en worden goed verwend en verzorgd. En dan nu de voorstelronde, te beginnen bij de volwassen capucijneraapjes!

Luna

Eén van mijn favorieten!!! Ze denken dat ze vroeger op markten kaarten moest trekken en kunstjes moest doen. Toen ze bij LSV kwam deed ze de hele tijd eenzelfde dansje en had ze allerlei rare ticjes. Dat dansje hebben ze haar gelukkig weer af kunnen leren, maar een paar vreemde ticjes heeft ze nog wel. Hoewel ze pas een jaar of zeven is, ziet ze eruit als een omaatje en ze is ontzettend knuffelig en kletst de oren van je hoofd. Vooral naar mij toe gedraagt ze zich bijzonder aanhankelijk en ik ben helemaal weg van haar.

Van mannen moet ze echter niets hebben (waarschijnlijk is ze in het verleden slecht behandeld door een man): die worden of totaal genegeerd, of die kunnen een steen naar hun kop krijgen, of zelfs een bijt in hun been als ze daar zin in heeft. Behalve als ze 'on heat' is, dan richt ze al haar pijlen op één man en wordt ze gek van verlangen als hij alleen al in de buurt is. Haha, Paul was drie dagen lang de pineut, terwijl ze hem daarvoor en daarna de hele tijd met stenen bekogelde. Luna is denk ik de meest instinctieve en hormonale aap van het stel. Hoewel...

Cereza

...die kan er ook wat van! Zij was de tweede in de LSV-apenrij en is de moeder der apen. Meestal slaapt ze met drie baby's op haar rug, terwijl de andere vowassenen er een of soms geen dragen. Ongelooflijk schattig om te zien trouwens, als je ‘s avonds checkt of alles oké met ze is en je die kleintjes slapend op de rug van de groten ziet hangen... Cereza is degene die altijd direct al je zakken afspeurt op zoek naar iets dat als speeltje kan dienen. En dat doet ze heel secuur! Verder vindt ze haarbandjes ook enig (auwauwauw als ze de helft van je haar meetrekt!) en doet ze graag een partijtje handje-klap met je. En ze speelt vol liefde met de kleintjes.

De laatste paar dagen kregen we echter ineens een hele andere kant van haar te zien, iets wat ik slechts een keer eerder had gezien en wel bij Luna: Cereza was verliefd! Op Nick, een van de vrijwilligers. Ze werd superverlegen als hij in de buurt was, maakte hele vreemde geluidjes en kwam dan langzaam maar zeker dichterbij geschuifeld, hem aanrakend, ja zelfs strelend. Echt een complete metamorfose! Een paar keer zat ze zo met zichzelf in de knoop, dat ze hem hard beet, van hem afsprong en direct weer op diezelfde vreemde wijze toenadering zocht. En als Nick er niet was, was ze gewoon haar eigen, vertrouwde zelf. Bijzonder om te zien.

Martin

Mijn andere favoriet. Martin is gewoon een hele zachtaardige, lieve knuffelaar. Hij is een stuk donkerder dan de rest, want hij komt uit de Santa Cruz regio en niet zoals de anderen uit Beni. Zijn vorige eigenaar heeft zijn snijtanden uit laten trekken, zodat Martin de schoft niet zou kunnen bijten...Zielig! We hadden de apen verhuisd naar een wat minder toegankelijke locatie achter Vicky en Marcello's huis, omdat het beter voor ze is als ze niet teveel bezoekers zien. De mountainbiketocht van Gravity Assisted over de Death Road eindigt namelijks dagelijks bij La Senda Verde. De bikers douchen en lunchen er dan voordat ze weer teruggaan naar La Paz. Soms zijn het wel vijftig bikers in totaal, dus het is voor de apen een stuk rustiger waar ze nu zitten en bovendien bosrijker.

Alle apen vonden hun nieuwe plek geweldig, behalve Martin, helaas. Normaal was hij heel speels met de kleintjes, maar nu duwde hij ze voortdurend weg, zonderde zich af. Hij at nauwelijks, hij viel echt af en hij wilde ons niet los laten na het knuffelen. Dan omklemde hij onze keel met zoveel kracht dat het echt pijn deed! Gelukkig bleek de oplossing nabij. We verhuisden hem, zodat hij lekker dichtbij zijn oude maatje Cereza kon zijn en dat bleek te helpen. Hij gaat nu een stuk beter. Gelukkig maar, het is zo'n schatje...

Mirca

Een lieve zenuwenpees met één oog. Ze loopt altijd repeterend hetzelfde rondje en is heel alert, alsof ze voortdurend gevaar verwacht. Soms pakt ze met haar handjes jouw handen en als ze er weer genoeg van heeft, duwt ze je handen met een zeer ferme beweging van haar af. Het kostte wat tijd, maar ook met haar heb ik een band weten te creëren. Ik legde vaak mijn armen op haar plateau, waarbij ik mijn hoofd op mijn handen liet rusten. Na een paar minuten kam ze dan eindelijk naar me toe. Eerst legde ze alleen haar handjes op mijn armen.. Later kwam ze tegen mijn armen aanliggen, of begon ze me te ‘ontvlooien'. Vooral op de mamenten dat ze op mijn armen lag was ze eindelijk volledig ontspannen. Goed om te merken!

Danny

Van hem weet ik eerlijk gezegd niet zoveel, behalve dat hij enorme snijtanden heeft waar ik een beetje bang van word. Vandaar dat ik hem niet zo goed ken. Volgens Marcello is hij oké, maar hij heeft mij een keer op een haar na gebeten en een paar dagen geleden was Jenny niet zo fortuinlijk als ik... Het was een zeer agressieve aanval, hij heeft haar lelijk in haar vinger gebeten en de arme ziel was er een hele dag door van slag. Toch niet voor niets, die instintieve afstand die ik bewaarde...

Pecos

Een pre-potentieel (?) alfa-mannetje. Binnen een groep kan er maar een de baas zijn en helaas voor Pecos had iemand anders die status al opgeëist toen Pecos arriveerde. Ze hebben er nog wel een robbertje om gevochten, maar Pecos moest het onderspit delven. Hij is groot, breed, sterk en superzacht. Eigenlijk is het gewoon een lieve, knuffelige teddybeer. Het probleem met Pecos is alleen dat hij nogal onberekenbaar is en dan bijt hij soms ineens. En flink hard ook, geloof me ik weet er alles van...

Ik ben op de eerste dag ook door hem gebeten, wel een centimeter diep, die beet... Hij lag heel lief op mijn schoot en plotselijk sloeg hij totaal om, beet me en trok hard aan mijn haar. En direct daarna was hij weer hartstikke lief... Ik had al gehoord dat je heel rustig weg moest lopen als je weg wilde, omdat hij je anders misschien zou bijten, maar ik durfde me niet meer te verroeren en bloedde ondertussen behoorlijk. Gelukkig hoorde Jenny me om hulp roepen en die nam hem voorzichtig van me over, zodat ik iets aan die wond kon doen. Gemengde gevoelens dus bij Pecos!

Hugi

Toen ik bij LSV kwam was zij net een paar dagen eerder binnengebracht. Ze zag er volledig gehavend uit, had overal wondjes en kale plekken en ze was doodsbang. We hebben heel veel tijd met haar doorgebracht om haar op haar gemak te stellen en na een paar dagen was ze een stuk relaxter en sprong ze al in onze armen. Het enige vervelende was dat ze door de baby's niet geaccepteerd werd, ze pestten haar en stalen haar eten...We hadden echt met haar te doen.

Na een tijdje ging het echter zo goed met haar, dat Vicky en Marcello besloten dat ze wel los kon. We letten er met voeren wel op dat zij haar deel kreeg en we knuffelden haar met regelmaat. Luna en Cereza ontfermden zich gelukkig ook steeds meer over haar. Tot ze op een dag verdwenen was...Om tot nu toe niet meer terug te keren. We denken dat ze de weg is kwijt geraakt, maar zeker weten doen we het natuurlijk niet. Ik maak me vreselijk zorgen, zij redt het echt niet in haar eentje. Waarschijnlijk leeft ze al niet meer... Vicky heeft alle omliggende dorpen gewaarschuwd en iedereen kijkt naar haar uit, maar vooralsnog dus zonder resultaat. Dat zijn de minder leuke momenten!

Sorelo

Het alfa-mannetje, die net zo sterk en agressief is als hij eruitziet...Hij is de oudste bewoner van La Senda Verde en kwam er als piepklein, lief baby-aapje, waar nu niets meer van terug te zien is. Hij kan behoorlijk veel schade aanrichten, zo sterk is hij. Ik kom dus niet zo graag bij hem in de buurt. Behalve met voeren, dan kan je hem gewoon benaderen en pakt hij zijn bak met fruit en groenten vriendelijk van je aan. Hij is inmiddels al twee keer losgebroken (hij is normaal gesproken aangelijnd) en dat betekende paniek in de tent. Tomás, een van de locals, is de enige persoon die hem aankan en bij wie hij zo mak als een lammetje is, maar die was beide keren in Coroico toen het gebeurde. De eerste keer liep alles met een sisser af, maar de tweede keer helaas niet...

We kregen de instructie om vooral bij hem uit de buurt te blijven, een advies dat we maar wat graag opvolgden. Jenny was heel bang en daarom gaf ik haar de fles water die ik net gevuld had, want hij houdt niet van water, dus daar kun je hem mee op afstand houden. Nog geen minuut later, toen we net probeerden de honden in veiligheid te brengen, kwam hij ineens op ons afgestormd. Ik aarzelde geen seconde en rende naar de kraan om een fles water te vullen. De rest van de vrijwilligers scheet echter in hun broek en rende richting het restaurant, met de honden en Sorelo in hun kielzog. Paul riep nog: Don't run, don't run! Maar probeer dat maar eens als je denkt dat je wordt aangevallen door een alfa-mannetje!

Op de twee retrievers, Paul en mijzelf na lukte het ze bijtijds het restaurant te bereiken, maar voor arme Limón (een van de retrievers) was het te laat... Sorelo viel hem aan en beet hem langdurig in zijn achterpoot. Ook nog precies de poot waar hij reuma in heeft. Ach gossie... En het is zo'n goedzak! Hij piepte en piepte en was totaal kansloos, het was een vreselijk gezicht. Hij beet niet eens terug!!! Ik gooide zo gauw ik de fles gevuld had mijn water richting Sorelo, waardoor hij ietwat beduusd losliet en op dat moment kon Paul zijn lijn grijpen en hem binnen enkele seconden aan een paal vastbinden.

Het duurde vervolgens nog minstens een uur voordat Tomás er was en hij weer veilig naar zijn stekkie gebracht kon worden. Iedereen stond te trillen op zijn poten. En Limón? Die hield er een enorme vleeswond aan over. Hij loopt nu manker dan ooit, heeft goede dagen waarbij hij actief achter de vrijwilligers en zoon Boris aanhobbelt en helaas ook slechte dagen, waarbij hij de hele dag ligt te pitten...

Over de baby's, de rest van deapen en de andere dieren volgt morgen meer en ik zal mijn best doen het iets beknopter te doen, want dit lijkt me nogal ondoenlijk voor juliie.

Veel liefde en een dikke knuffel,

Eef

La Senda Verde deel 2

Lieve allemaal,

He, he, eindelijk een dagje vrij na veertien dagen van een beetje werken en veel spelen! Ik was van plan de hele dag in Coroico te besteden aan het beantwoorden van mails en het schrijven van reisverslagen, echter...internet is echt mega-traag hier en ik ben niet verder gekomen dan het lezen van de mails en het regelen van een aantal zaken die echt niet langer konden wachten. Sorry! En een aantal vrienden vroeg me of ik wat meer foto's kon plaatsen: helaas, ik heb er zat, maar het uploaden van een enkele foto duurt ongetwijfeld minstens een uur, dus daar waag ik mij niet aan. Sluit voorlopig gewoon zo nu en dan je ogen en denk aan mij, dan komt het beeld vanzelf! En voor wat betreft persoonlijke mails: nog even geduld alsjeblieft. Voor nu zullen jullie het moeten doen met deze blog...

Dus laat ik gelijk van die gelegenheid gebruik maken en jullie ontzettend bedanken voor het overweldigende aantal verjaardagsberichtjes via email, hyves (die kan ik hier trouwens bijna nergens openen), facebook, mijn site en sms (en die kan ik alleen lezen als ik in Coroico ben, want dan heb ik zo nu en dan ineens bereik)! Heel fijn, deed me alweer goed. Ik ben erg benieuwd hoe het jullie vergaat. Veel nieuwe banen en andere spannende dingen c.q. tijden, dus brand los s.v.p.! En wanneer is het grote jaarlijkse Madrileense Dichterzuipfestijn? Ik neem aan dat jullie de lootjes al getrokken hebben en dat jullie wederom allemaal Gijs hebben??? Wat vind ik het vreselijk jammer dat ik dat moet missen dit jaar...misschien wel de nummer 1 van samen-zijn-is-samen-lachen-momenten waar ik graag bij was geweest. Maar ja, ik kan niet verwachten dat iemand op dit moment maar een greintje medelijden met me heeft!

Met mij gaat het nog steeds erg goed. Ik vind het nog steeds heerlijk hier. Sas vroeg me of het echt goed gaat of dat ik gewoon geen tijd had om na te denken. Nou, het gaat gewoon echt goed! Hoewel ik moet toegeven dat ik nog steeds angstvallig het ware nadenkwerk omtrent het vinden van werk in Amsterdam vermijd... Waar ik wel over heb nagedacht, is dat ik (hier) nog niet uitgereisd ben en dat ik zodra ik een baan heb gevonden ga sparen om weer een tijdje weg te kunnen. Zeg ik nu. Je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt de komende twee jaar. Misschien ontmoet ik wel de liefde van mijn leven en wil ik ineens dolgraag a la minute proberen zwanger te worden. Of ik vind mijn droombaan, waardoor mijn reislust als sneeuw voor de zon verdwijnt... Wie weet allebei... Weet jij veel... Of ik... Al vermoed ik dat ik dit toch echt wel heel erg graag wil doen nu het nog kan. I guess time will tell!

Het werken hier bij La Senda Verde is nog steeds top en de dieren zitten voorgoed in mijn hart. Nee, dat dekt de lading niet: deze plek met alles erop en eraan zit voor altijd in mijn hart. Al is zelfs hier niet alles rozengeur en manenschijn. Het regenseizoen is dit jaar wat vroeger begonnen dan gebruikelijk en is het al een weeklang smerig nat en grauw weer. Het regent iedere ochtend. Iedere middag. Iedere avond. En ja, ook iedere nacht. Bah. Daarbij zijn er op dit moment echt teveel vrijwilligers zijn om me (gevoelsmatig) nuttig te kunnen maken. We zijn momenteel met acht man, terwijl het met de helft ook prima te doen is. Nu loopt iedereen als een kip zonder kop heen en weer te rennen om maar iets te kunnen doen en worden veel dingen daardoor vaak twee of zelfs drie keer gedaan. Gebrek aan taken en structuur dus...

Ik heb al een aantal keer geopperd dat we een rooster moeten maken met daarop een duidelijke taakverdeling, maar helaas zitten er een paar haantjes tussen die er niets van willen weten en rustig een uur te vroeg beginnen met voeren zodat zij het meeste werk kunnen doen. Beetje jammer... Plaats daar een paar ‘normale' en enkele ongemotiveerde gasten tegenover en je snapt dat er soms wat spanningen onderling zijn. Verder wel erg gezellig, met zovelen. En zondag komt mijn reisvriendinnetje Jenny hier ook werken!!! Ik heb enorm veel zin haar weer te zien; het is een ontzettende vrolijke lieverd.

Ik ben trouwens de enige niet-engelstalige in de groep. Goed voor mijn Engels, slecht voor mijn Spaans, want de lokale werknemers zijn heel lief, maar bemoeien zich niet al teveel met de vrijwilligers. Logisch, de meesten spreken nauwelijks Spaans en blijven hier bovendien maar zo kort. Zodra ze doorhebben dat iemand wat langer blijft werken, gaan ze pas echt moeite doen. Iedereen noemt me nu pas, na twee weken, bij mijn naam. Ze maken ook steeds vaker praatjes en geintjes met me, dus dat is wel leuk. En ze werken hard, wat zeldzaam is in deze landen. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen, haha! Maar ik geloof dat we over een paar dagen eindelijk kunnen gaan beginnen aan voorbereidingen voor de komst van de beer, wat een hele hoop zwaar fysiek werk met zich meebrengt. Is het eindelijk afgelopen met het gelummel. Hup, die handen uit de mouwen!

Nu ziet een dag er over het algemeen als volgt uit: Om half acht opstaan, om acht uur voeren, om negen uur zelf ontbijten en om tien uur het apenterrein en de vogelplateaus en kooien schoonmaken. Meestal zijn we daar binnen een half uurtje mee klaar en dan hebben we tot het voeren om 12 uur tijd om met de dieren te spelen/knuffelen of wat dan ook te doen. Na het voeren duurt het nog minstens een uur voordat we zelf gaan lunchen en die pauze gebruik ik meestal om Spaans te oefenen, te lezen of te schrijven. Na de lunch is er nog twee uur te doden met o.a. constructiewerk, aapjes vermaken (lees: vermaakt worden), je was doen in de rivier, zelf de rivier induiken, lezen, schrijven, slapen, wandelingen naar een waterval met de honden en eventueel een howley monkey of een paar spider monkeys, zwemmen in het zwembad of gewoon een beetje rondhangen en kletsen. Om vijf uur weer voeren, dan douchen en direct daarna is het alweer de bieruur! Je ziet, tijd te over... En iedere dag is er wel weer iets dat de nodige reuring in de tent brengt. Soms gepaard meteen lach, soms met een traan.

Helaas moet ik echt terug nu. Een verslag over de reuring en deverschillende dieren houden jullie tegoed. Dag lieverds, ik mis jullie, hou van jullie en schrijf weer zodra het kan.

Liefs xxx

Korte update uit het paradijs: La Senda Verde

Lieve allemaal,

I've (barely) survived the world's most dangerous road! Wel languit op mijn bek gegaan met mountainbike en al, maar goed, ik leef nog! En het was geweldig, maar daarover een andere keer meer. Ik heb niet veel tijd en ik zal ook niet dagelijks achter de pc kunnen zitten, aangezien het dichtstbijzijnde dorp waar ze internet hebben te ver weg is om te lopen en ik dan langs de kant van de weg moet gaan staan wachten op een lift. En er komt nauwelijks verkeer langs, dus het is erg tijdrovend. Dat is me teveel gedoe om elke avond te doen, dus probeer ik er vanaf nu eens in de drie, vier dagen heen te gaan.

Ik ben dus nu in La Senda Verde, een animal refuge nabij Coroico, Bolivia. En ik vind het er tot nu toe geweldig!!! Het is een klein paradijsje in de jungle, omgeven door groene bergen, schone rivieren en watervallen. Ik heb mijn eigen cabin, er zijn schone douches en toiletten, er is zelfs een zwembad, het eten is supervers en zalig en varieert van huisgemaakte pasta met verse salades en groentes tot aan warme appeltaart met kaneelijs. Maar ook verse vis, lekker mals vlees, enz. Top! De lokalen die er werken zijn supervriendelijk, mijn drie mede-vrijwilligers zijn erg lief en het allerbelangrijkste: de dieren zijn fantastisch!!! Al mijn dierenvrienden: jullie zouden het er waanzinnig vinden!

Ze hebben er zo'n 16 capucijneraapjes, 4 spider monkeys, 5 of 6 squirrel monkeys, 1 howler monkey, 1 ocelot (soort cheetah maar dan kleiner), 1 boa, 1 leguaan, land- en waterschildpadden, 1 caoti, vele papagaaien en macaws, 1 geit, 2 langharige golden retrievers, 2 andere honden, 2 poezen, eenden, ganzen, parelhoenderen, enz. Vandaag komt er als het goed is een babyhert en over een paar weken zelfs een beer!!! En het is zo leuk met ze bezig te zijn, ze te voeren, met ze te spelen en ze te knuffelen... Ik geniet me suf! Later zal ik jullie er wat uitgebreider over vertellen, maar ik moet nu terug zien te komen, want anders krijgenmijn kindjeshonger...

Ik hoop dat er bij jullie daar geen al te gekke dingen gebeuren en dat jullie ookvoldoende van het leven kunnen genieten!

Heel veel liefde en een dikke knuffel,

Eef

Huanchaco en Trujillo, een mooie mix van veel en weinig

Sinds ik in Zuid-Amerika ben aangekomen heb ik al veel gehoord en gelezen over toeristen-scams. Een persoon leidt je af (bijvoorbeeld door zogenaamd per ongeluk mosterd te morsen op je kleren of door je te roepen, waardoor je je aandacht verlegt) en vervolgens probeert iemand anders op dit ene moment van onachtzaamheid je waardevolle spullen te jatten. Omdat ik dit wist was ik van meet af aan vastbesloten niet te reageren en gewoon stug door te lopen, mocht mij dit overkomen. Verder ben ik over het algemeen sowieso erg alert en hou ik mijn spullen nauwlettend in de gaten. Want ik ben malle pietje niet...

Maar vanwaar deze introductie, vragen jullie je wellicht af. Nog geen tien minuten nadat ik in La Paz mijn vorige blog had afgerond, liep ik over de Plaza de San Francisco en was met mijn gedachten bij mijn te nemen beslissing omtrent Cuzco. Met andere woorden, ik was op dat moment gewoon niet scherp. En dat zien die boefjes direct... Een meisje van een jaar of tien tikte me op mijn schouder en riep alleen maar al wijzend naar niets in het bijzonder achter mij: 'Amiga'. Ik draaide me om (stom dus) en op dat moment graaide een jongen in het voorvakje van mijn tas, niet wetende dat mijn pakje sigaretten het enige was dat hij had kunnen jatten.

Ik voelde het gebeuren en realiseerde me op dat moment onmiddelijk dat ik slachtoffer was van zo'n scam en ik werd woest (en eigenlijk met name op mijzelf). De jongen liep gauw weg, maar ik ging erachteraan, greep hem hardhandig bij zijn mouw en begon pardoes in het Nederlands tegen hem te schelden, haha. Mijn Spaans was op dat moment echt helemaal nergens te bekennen. Al gauw besefte ik mij dat dit totaal geen zin had en ik liet hem gaan. Ik stond te trillen op mijn poten en de Indigenas keken me totaal bevreemd aan. Alsof ik stapelmesjogge was. Nu ben ik dat ook wel, dus ik kan het ze niet kwalijk nemen ;-). Later was ik alleen nog maar heel blij dat het met een sisser was afgelopen en dat ik al mijn waardevolle spullen nog had...

Echter,eenmaal in het cafe bleek dat mijn date er ook nog eens de brui aan had gegeven. Ik had 's ochtends emailcontact met hem gehad en ik vertelde hem dat ik nog steeds in La Paz zat. Hij stelde voor om ergens koffie te gaan drinken, dus ik mailde hem terug dat ik om half vijf in dat bewuste cafe zou zijn. Ik denk dat hij die mail niet ontvangen heeft, of niet tijdig heeft gelezen. Of er is een andere, al dan niet plausibele verklaring voor, maar in ieder geval heb ik niet echt een goeie dag zo op deze manier... Ik denk dat ik na deze blog lekker terugga naar het hostel (The adventure brew). Ze hebben er een bar met eigen micro brewery dus ik zal me daar vast niet vervelen. En anders heb ik nog een goed boek liggen en is er morgen gewoon weer een nieuwe dag!

Maar waar was ik in vredesnaam gebleven in mijn reis??? Noord-Peru, toch? Oh ja, Trujillo en Huanchaco! Randy en ik kwamen 's ochtends aan in het hostel in Huanchaco (surfdorp) en bij de inschrijving zag ik twee bekenden op de gastenlijst staan: Rudolf en Marleene die ik in Vilcabamba had ontmoet! Ik besloot een briefje voor ze achter te laten en nog geen half uur later kwamen ze binnengelopen in het restaurantje waar we zaten te ontbijten. Leuk! Ze hadden voor die dag een taxi gehuurd die ze naar Huaca de la Luna (the tempel of the moon) zou brengen en daarna naar Trujillo. Of we zin hadden om mee te gaan. Zeker!

Zo geschiedde en het bleek zeer de moeite waard. Het complex is ten tijde van de Moches gemaakt en bestaat volledig uit mud bricks. Een deel van de tempel is helaas vernietigd door schatjagers, maar het deel dat bewaard is gebleven, verkeert in verrassend goede staat. Veel stenen zijn beschilderd in diverse kleuren en de afbeeldingen zijn nog duidelijk te herkennen. Onze gids gaf een interessante rondleiding over onder andere de bouw van de tempel, maar helaas ben ik het grootste gedeelte van hetgeen ze vertelde alweer vergeten. Must be the altitude! Gelukkig is er voor de geinteresseerden nog altijd Google. En oh ja, aan het eind van de rondleiding kwam ik Charles tegen, die vent met wie Jenny en ik eigenlijk per auto naar Chacha zouden gaan. Blijft toch grappig, dat je keer op keer dezelfde mensen tegenkomt.

's Middags hebben we wat gewandeld door Trujillo, wat ook weer een erg mooie koloniale stad bleek met een goede vibe en fantastisch eten. De beste Lomo Saltado ever! Rudolf en Marleene hadden 's avonds afgesproken met Leida (ik weet echt niet hoe je haar naam uitspreekt, laat staan schrijft), een Spaans meisje dat ze in het hostel hadden ontmoet. Randy en ik besloten in te haken en we belandden uiteindelijk met z'n zessen (Leida had nog een of andere vage gast meegenomen) in een gezellig drukke bar, waar het een goeie mix was van lokalen en backbackers. In mum van tijd stond die mix uitgelaten te Salsadansen tussen de tafeltjes.

En toen begon de band: vijf lokalen die voor de lol samen muziek maken.Wat klonk het heerlijk, die combinatie van fluit, panfluit, gitaar, drum en Spaanse zang. En de zanger was een waar genot om naar te kijken, met zijn guitige lach. Hij deed me sterk denken aan die hoofdrolspeler uit The king of Scotland, waarvan ik de naam uiteraard niet meer weet (die verdomde altitude ook)... Tijdens de pauze werd duidelijk dat een van de bandleden een oogje op me had en zijn versierpogingen wierpen zodanig hun vruchten af, dat ik me in ieder geval weer eens van mijn meest charmante kant (not) kon laten zien op de dansvloer. Toen we weer aan tafel zaten ging hij vrolijk verder met flirten, terwijl hij ons tegelijkertijd ook nog een van zijn tours probeerde te verkopen. Oh oh oh, wat zijn die Zuid-Amerikaanse mannen toch erg... Ik ben er verder maar niet op in gegaan, wat hem echter niet goed stond ten opzichte van zijn vriendjes... Sorry!

De volgende dag zouden we surfles krijgen, maar die maag van mij trok het eten weer eens niet, dus ik besloot rustig in het zonnetje te gaan liggen. Randy ging wel en was direct verslaafd. Ik heb niemand in lange tijd zo hyper gezien als hij na de les, haha. Het werkte wel aanstekelijk, dus ik besloot de volgende dag een nieuwe poging te wagen. Helaas was het die dag slecht weer, er stond erg veel wind en de zee wasbehoorlijk ruig. Zodoende durfde Eefje de Schijtluis het niet aan... Randy de Bikkel ging wel, maar hij was urenlang de enige in het water. Achteraf zei Randy dat het een zeer goede zet geweest was niet te gaan, want ik had het niet leuk gevonden. Het was erg pijnlijk blijkbaar. Nou ja, er komt vast nog wel eens een gelegenheid les te nemen.

's Middags kreeg ik op de valreep nog een facebook-berichtje van Jenny dat ze aan het eind van de middag in Huanchaco aan zou komen en met ons wilde eten. Alleen zouden wij die avond vertrekken richting Huaraz, dus hadden we maar anderhalf uur de tijd om haar te zien. Desondanks was het een erg gezellige afsluiter van ons verblijf daar. Echt ontzettend leuk haar weer even gezien te hebben!

Ik zag overigens net dat ik een mailtje heb gekregen van mijn date. Hij had het inderdaad niet bijtijds gelezen en vraagt of we elkaar nu nog ergens kunnen ontmoeten... Ik weet het niet, ik ben inmiddels best gaar en morgen gaat de wekker om zes uur. Grrr...waarom ben ik de laatste paar dagen toch zo besluiteloos??? Ik denk dat ik gewoon maar naar het hostel ga. Ben ik in ieder geval vlak bij mijn boek en mijn bed, haha!

Goed schatjes, ik hou jullie op de hoogte en jullie zijn in gedachten heel dicht bij me.

Besos,

Eva