Eenmaal terug in de hectiek en de stinkende uitlaatgassen van Quito, the new town,overviel mij een niet te stelpen behoefte het Mindo-gevoel vast te houden en ik besloot alles uit de kast te trekken om de beruchte Mariscal om te toveren tot één grote bloemen- en nachtvlindertuin. Quasi-nonchalant stapte ikde eerste de beste schemerige bar binnen en bestelde una cerveza grande. Naast mij zaten een paar backpackers en ik vroeg of ik erbij mocht komen zitten. Maar natuurlijk!

Mijn gezelschap bestond de rest van die avond uit twee Japanners van 22 jaar en een Canadees meisje van 20 jaar. Nu was het leeftijdsverschil niet eens zozeer een probleem, de taalbarrière daarentegen des te meer. De Japanse jongens spraken zo goed als geen Engels en drie woorden Spaans en hetzelfde gold eigenlijk voor de dame (zij sprak niet meer dan gebrekkig Engels).Haar moedertaal bleek Fransen nou kan ik me indeze taalmet veel moeite best redden, maardat zouvoor die Japanners weer zo lullig zijn,aangezien dat zedátevenmin spraken... En tja, mijn Japans is ook niet echt om over naar huis te schrijven ;-).

Haiku

Uiteindelijk hebben we er met handen en voeten, supergoeie muziek en wat vloeibare rembrekers (eh...is dat er één, Lammert?) op een minst een onderhoudende avond van weten te maken. Ronduit vermakelijk werd het toen we een paar uur later een club binnenliepen. Een van de twee Japanners was afgehaakt en de andere, laat ikhem voor het gemak voortaan Haiku noemen (was het eerste wat in me opkwam en is ook nog eens best een leuke Japanse dichtvorm, dus als er iemand nog een mooie, origineleHaiku in de aanbieding heeft, kom maar door!), gaf schoorvoetend toe dat hij niet alleen voor het eerst in een club was, maar ook nog nooit gedanst had! Nou Haiku, maak je borst maar nat, dat moet gevierd worden!

Ik had nog geen twee slokken van mijn Pina Colada genomen of Haiku had van de zenuwen zijn fles bier al achterover geslagen. Zag ik dat nou goed en begon hij een tikkeltjelodderig uit zijn ogen tekijken? Zodra hij zijn mond opendeed wist ik het zeker: zum klossen! 'Yooi, ai, oi, hihi, haha, oi, oi, oi' begon hij scherp. Hmmm, interessant... Perdone, no comprendo amigo! Hij haalde slechts zijn schouders op en trok ons vervolgens in één vloeiende beweging (not...)de dansvloer op. Ik probeerde hem wat danspasjes voor te doen en hij vond het één groot feest. Voor iemand die zo laveloos was, bleek hij nog best een snelle 'leelling'.

salsa y chiquitos

Het volgende salsanummer werd ingezet, ik werd door iemand ten dans gevraagden voor ik het goed en wel beseftezweefde ik door de zaal met een twintig jarig Ecuadoriaantje van maximaal 1.50 m (ik ben zelf 33 jaar en 1.66 m).Nou ja, moet kunnen, hij had in ieder geval gevoel voor ritme en kon goed leiden, dus voldoende ingrediënten voor een prima dansje. Het viel me trouwens wel direct op dat de Ecuadorianen in vergelijking met Cubanen minder sexy, stomend en opzwepend salsadansen. Het is nog steeds te gek om naar ze te kijken en met ze te dansen, maar het haalt het niet bij Cuba!

Na een tijdje ging desalsa over in housemuziek en precies temidden van die overgang werd ik door weer een ukkepukje ten dans gevraagd. Hoe jong? Achttien??? Het moet niet gekker worden... Dat hij zo klein en zo jong was en toch met mij wilde dansen vond ik aandoenlijk en ergens wel komisch, maar eenmaal op de dansvloerstikte ik er -in stilte- bijna in.

Romance in tha house

Ik ben natuurlijk gewend op een bepaalde manier op house te dansen, dus dat deed ik nu ook. Hij deedop zijn beurt verwoede pogingen mijn springerigebewegingen exact te kopiëren. Dat deed 'ie op zich leuk, alleen hield hij dus gewoon het hele nummer lang zijn hand stevig op mijn arm. Nou ik kan je vertellen, dat ziet er dus echt niet uit... En als je house een beetje kent, weet je dat het de meest individualistische dans is die je je maar kunt voorstellen. De meeste mensen staan met hun ogen dicht weg te spacen, totaal van het pad en compleet in hun eigen wereld... Ach, als je maar kunt laten zien dat je hoe dan ook een danspartner hebt en zodoende geen gezichtsverlies lijdt, is alles geoorloofd denk ik dan maar. Maar dat is mijn interpretatie, ik kan er volkomen naast zitten.

Ik vond het daarna wel weer mooi geweest, want het strand en mijn eerste lessen Spaans stonden in spreekwoordelijke zin (happy, Syl?) voor de deur.

Veel liefde voor jullie daar en een dikke knuffel,

Eef xxx